IN MEMORIAM | L.A. Noire

Regelmatig kijken we in In Memoriam terug op een reeks die we zijn kwijtgeraakt en die een gat in ons hart heeft achtergelaten. Een IP dat meer verdiende dan het heeft gekregen of gewoon een reeks games waarvan we meer wilden, ongeacht de vraag of het goed afgerond werd. Dit is een reeks uit het hart, het gebroken hart.

Bij In Memoriam kijken we meestal terug op een franchise die is verdwenen. Een reeks games die zich in ons hart heeft gewerkt, maar dan plots van de aardbodem is verdwenen. Vandaag kiezen we echter voor een IP dat bestaat uit één schamele game.

In 2005 werd L.A. Noire van Team Bondi aangekondigd als titel die zou uitkomen onder de vlag van Rockstar Games. Een game met heel hoge ambities, die volop in zou zetten op motion capture en het weergeven van echte emoties. Die emoties laaiden bij de fans alvast onmiddellijk hoog op, want zeker voor zijn tijd zag de game er fantastisch uit.

In L.A. Noire draaide alles rond Cole Phelps, een inspecteur bij de Los Angeles Police Department, oftewel de LAPD. Samen met hem zal je verschillende misdaden moeten oplossen en dat doe je door bewijzen te zoeken, maar vooral ook door interviews af te nemen bij de verdachten.

Het is daar dat de motion capture kwam kijken, want de gezichten – en dan vooral de emoties op die gezichten – zijn tot in het detail weergegeven in de game. Toegegeven, dat ging allemaal een beetje ver. De ogen die van links naar rechts springen bij een leugen, de getormenteerde blik wanneer je een moeilijke vraag stelt ... Het kwam allemaal soms een beetje over als een voorstelling van de lokale theatergroep waarin je moeder meespeelt.

En toch, en toch ... Het idee en de voorstelling van L.A. Noire, dat zich afspeelt in het Hollywood van eind jaren ’40, hadden zoveel charme dat je volledig werd meegezogen in het verhaal. De typische noir-elementen doen hun ding en de acteurs, met enkele bekende gezichten, zetten meestal een sterke prestatie neer. Toch wanneer je niet te hard naar hun gezichtsuitdrukkingen kijkt. De hele wereld van L.A. Noire zit gewoon juist in elkaar.

Ook het verhaal zit sterk in elkaar. Eerst zet je als politieagent stappen vooruit in je carrière, als jongeman met veel ambitie, maar dan word je al snel gecorrumpeerd door alles en iedereen rondom je. Voor je het weet sta je weer helemaal onderaan de ladder, maar het is dan dat het verhaal echt een donkere wending neemt en je helemaal meetrekt.

Dat het met het verhaal best snor zit is ook geen verrassing natuurlijk, want het werd geschreven door Brendan McNamara, die vlak voor L.A. Noire nog het verhaal van The Getaway schreef bij ontwikkelaar Team Shoo. Daarna zette hij zelf Team Bondi op, de ontwikkelaar van L.A. Noire. Zelfs de engine waar de game op draait werd door Team Bondi zelf gemaakt.

Het is daarom des te jammer dat na de release van L.A. Noire Team Bondi ophield te bestaan, na een boel controverses rond ontslagen werknemers en slechte werkomstandigheden. Dat betekende ook meteen het einde van L.A. Noire en dat is toch bijzonder jammer. Nee, L.A. Noire is verre van een perfecte game, maar het idee erachter en de manier waarop het verhaal verteld wordt zijn wel heel sterk. Een opvolger had de mankementen hopelijk weg kunnen werken en we kunnen nu enkel maar dromen van de game die we dan hadden gekregen.