REVIEW | Disintegration heeft goede ideeën met mindere uitwerking

Ontwikkelaar V1 Interactive klinkt bij velen waarschijnlijk niet bekend in de oren, maar de studio werd opgericht door de co-creator van Halo, Marcus Lehto, en heeft enkele jaren aan hun eerste game gewerkt: Disintegration. Een titel die het FPS-genre mixt met enkele RTS-elementen in een sci-fi setting.

In de campaign van Disintegration kruip je in de robothuid van Romer Shoal, een gravcycle-piloot en een presentator van een populaire gravcycle-show (later meer over die gravcycles). Je neemt het bevel over een aantal outlaws die de mensheid wil redden van de ondergang. Deze worden namelijk uitgeroeid door de rayonnetroepen die onder leiding staan van Black Shuck. Het verhaal is niet meteen het beste wat we gezien hebben en voelt vrij generiek aan. In het begin ziet het er veelbelovend uit, maar naar het einde wordt het steeds minder.

We hadden het ook moeilijk om er interesse in te blijven tonen, want het voelde leeg aan. De verschillende personages zijn niet aantrekkelijk en je gaat er niet meteen een band mee vormen. Dit is wel wat spijtig, want uiteindelijk ben je ook niet uren bezig met de campaign. Wij hebben er een pakweg acht uur over gedaan om het verhaal ten einde te brengen.

Doorheen de campaign speel je telkens op je gravcycle, een zwevend voertuig dat enkele wapens aan boord heeft. Je krijgt telkens een hoofdwapen en een secundair. Het secundaire wapen kan ook een passieve perk zijn, zoals de mogelijkheid om je teamgenoten te genezen. Bij elke missie neem je namelijk enkele outlaws mee die je doorheen de missie ondersteunen. We vinden het wel spijtig dat je niet telkens je team kan kiezen of zelfs de keuze van gravcycle. Deze keuze wordt telkens voor jou gemaakt.

Je teamgenoten kan je bevelen geven, zoals het aanvallen van bepaalde vijanden, dekking zoeken of gewoon naar een nieuwe locatie gaan. Doorheen de campaign zal je ze ook nodig hebben om bepaalde opdrachten uit te voeren. Dit is dan ook het RTS-gedeelte van de game, aangezien je vanop een afstand bevelen kan geven om vijanden aan te vallen. Je kan ook kiezen om een bepaalde vijand prioriteit te geven. Elke teamgenoot heeft ook zijn eigen secundaire vaardigheid waar je gebruik van kan maken. Zo heb je bijvoorbeeld een outlaw die een raketbarage kan afvuren op een bepaalde positie.

In het begin is dit even wennen, want je moet namelijk ook je eigen personage besturen en tegelijk je teamgenoten wat in het oog houden. De AI van je teamgenoten is bovendien niet meteen de beste. We ondervonden dat we echt telkens een prioriteit moesten zetten om resultaat te behalen en de afstand waarbij je orders kan geven, mocht in onze ogen ook wel wat verder. Omdat je steeds een oogje in het zeil moet houden, verlies je snel zelf je health, zeker omdat je je teamgenoten redelijk vaak moet gaan redden. De orders moet telkens binnen een bepaalde range gegeven worden, waardoor je dus een aantal vijanden kan triggeren en je je verrassingselement kwijtspeelt.

De missies op zich volgen telkens een vast stramien. Je gaat naar een bepaald punt waar je enkele vijanden tegenkomt die je moet doden om erna je teamgenoten een bepaalde handeling te laten uitvoeren. Hierna komen er weer wat vijanden en zo ga je verder naar het volgende. Zo voelde elke missies aan en dit wordt snel repetitief. Ook de vijanden lijken steevast copy-paste te zijn. Naar het einde van de game werd het gewoon moeilijker gemaakt door grotere vijanden meer op ons af te sturen, in plaats van eens iets nieuws te bedenken. Disintegration wordt zo bijna een game die draait rond het verslaan van waves en waves aan vijanden.

In de hub, waar je telkens terechtkomt na een missie, kan je bij NPC's extra challenges accepteren voor je volgende missies, zoals de uitdaging om al je teamgenoten in leven te houden. Breng je dit tot een goed einde dan krijg je meer salvage-punten. Die krijg je ook door vijanden te verslaan en dienen om je level van je personage naar omhoog te duwen. Wanneer je een nieuwe level bereikt, krijg je de mogelijkheid om jezelf of je teamgenoten hun vaardigheden te verbeteren. Om dit te unlocken, moet je de nodige upgrade-points bezitten en ook die vind je terug in de verschillende missies. Ze zitten verstopt in kistjes of plekjes puin die je teamgenoten kunnen openen. Gelukkig heb je tijdens het spelen ook een scan-mode om sneller die verborgen schatten te vinden en je teamgenoten er op af te sturen.

Grafisch ziet de titel er nogal flets uit. Het kleurenpallet voelt nogal triest aan en de verschillende omgevingen zijn zeer leeg. We speelden op de hoogste setting en we dachten bij het opstarten van de eerste missie dat we op de laagste stonden. Dit kunnen we eigenlijk ook doortrekken naar het geluid, dat even plat is als de graphics. Wanneer er een achtergronddeuntje is, wordt dat allemaal nogal snel eentonig en ook het stemmenwerk kon her en der wel wat beter.

Wanneer je de campaign tot een goed einde weet te brengen, kan je aan de slag met de multiplayer. In de multiplayer krijg je toegang tot drie verschillende modes, namelijk zone controle, collector en retrieval. Bij zone control krijg je de klassieke vorm van een capture & hold-mode. Bij collector moet je de verschillende vijanden doden en hun 'can' oppikken. Bij retrieval zijn er een aantal cores die je moet oppikken en naar een lanceerplatform moet brengen. De vijand moet je dan telkens weten tegen te houden. In de multiplayer neem je ook het stuur over van een gravcycle en een bepaalde crew. Je kan telkens wisselen van gravcycle gedurende een match, die met een vaste crew komt. Spijtig genoeg duurde het telkens een aantal minuten vooraleer we een match konden vinden en we vermoeden dat dit in de toekomst niet snel zal verbeteren.