Hands-on: Black Future '88
Black Future '88
Op E3 draait vrijwel alles rond de grote AAA-titels. Voor de kleinere games is er weinig ruimte, alleen al vanwege de investering die een stand op E3 met zich meebrengt. Dat wil echter niet zeggen dat er geen kleine games te vinden zijn, maar daarvoor moet je meestal wel even de beursvloer verlaten, om een plek in de buurt te bezoeken. Zo had uitgever Good Shepherd Entertainment een volledige locatie afgehuurd om wat indiegames te tonen, waaronder Black Future ’88 van ontwikkelaar SUPERSCARYSNAKES.
Black Future ’88 is een game in het favoriete genre van de moderne indie-ontwikkelaar: de roguelike. Dat wil zeggen dat je heel vaak opnieuw van het begin zal mogen beginnen, terwijl je personage stijgt in level en sterker wordt, om zo uiteindelijk toch het doel te bereiken. Ondertussen verandert de game wel steeds en weet je dus niet altijd wat te verwachten.
Black Future ’88 speelt zich af in een alternatief 1988, waar het allemaal iets minder goed is verlopen met de wereld. Veel meer informatie krijgen we niet, behalve dat jij het hebt gemunt op de eigenaar van een groot flatgebouw. Om hem aan te pakken zal je alle verdiepingen van zijn gebouw moeten overleven en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Het gebouw waar je vanaf seconde 1 induikt heeft immers een eigen willetje. Onderweg zijn er honderden gevaren te vinden en telkens je sterft en opnieuw begint, zal het gebouw bijgeleerd hebben en nieuwe vallen uitzetten. Bovendien pikt het ook wapens en power-ups op die jij onderweg besluit achter te laten. Als je dus niet alles oppikt, dan kan je daar later voor gestraft worden.
SUPERSCARYSNAKES maakt het je ook niet gemakkelijk om te overleven. Om te beginnen word je dus al langs alle kanten bestookt, maar in het begin heb je in principe ook maar een kwartier meer te leven. Daarna ontploft onherroepelijk je hart en is het game over. Volgens de ontwikkelaar is het mogelijk om helemaal tot het einde te geraken in je eerste run, maar is het zeker voor nieuwe spelers een vrijwel onmogelijke opdracht. Bovendien zijn er hier en daar ook nog wat zijmissies te vinden, die je ook nog wat tijd kunnen kosten.
De toevoeging van die timer klinkt misschien goedkoop, omdat de game bijvoorbeeld te eenvoudig is, maar dat is zeker niet het geval. De actie is razendsnel en aartsmoeilijk en sterven zal je zeker. Wij speelden al met een personage op het hoogste level en zelfs dan was het zweten en zwoegen. Niet dat we dat een probleem vinden, want dat is het doel van dit genre.
De timer brengt nog een ander aspect met zich mee. Tijdens je tocht door het gebouw zal je regelmatig grote upgrades tegenkomen. Die kan je gewoon links laten liggen, maar als je wil weten wat ze inhouden, dan hang je wel vast aan één van de keuzes. Vaak hebben die upgrades een groot voordeel en een groot nadeel. Zo doe je misschien meer damage, maar begint je timer ook sneller te lopen. Of je krijgt een topwapen, maar er wordt een minuut van je tijd getrokken. Als speler moet je dus ook steeds goed nadenken over je keuzes.
Om je te helpen te overleven, zal je heel wat wapens tegenkomen. Dat gaat van een simpele shotgun tot de meest spectaculaire laserwapens. Voor ieder wat wils dus. Daarnaast beschik je ook over een dash, waarmee je snel uit de problemen kan teleporteren en als je wil kan je ook in co-op aan de slag. Dan wordt de game ook meteen een stukje eenvoudiger, omdat je dan elkaar kan reviven. Daarvoor moet je wel telkens een stukje van je health afgeven, dus ook dat kan niet oneindig.
Qua graphics en muziek kiest Black Future ’88 voor een punk-synth sfeertje. De kleuren doen denken aan de typische neonkleuren uit de jaren ’80, zoals we die kennen uit films als Blade Runner. De muziek vonden we dan weer fantastisch. Oké, wij zijn fan van synth-deuntjes, maar het past zo goed bij de sfeer en de snelheid van de game, dat je al snel volledig meegesleept zal worden. Een prachtige prestatie van de ontwikkelaar, die de soundtrack met zijn eigen band creëerde.
