Er zijn games die uitdagen, games die verrassen, en soms ook games die verwarren. Elden Ring Nightreign (FromSoftware) behoort tot die laatste categorie; niet omdat het concept ontoegankelijk is, maar omdat het resultaat zo haaks staat op de verwachtingen die het zelf wekt. Het is een spel dat technisch werkt, visueel overtuigt en zelfs enkele intrigerende ideeën introduceert, maar fundamenteel wringt met de ziel van zijn voorganger (OG Elden Ring). Wat gepresenteerd wordt als een roguelike Elden Ring met coöperatieve insteek, blijkt uiteindelijk een ervaring waarin vorm en functie elkaar voortdurend lijken tegen te spreken.

Nightreign opent met de belofte van ontdekking, spanning en samenwerking. De introductie is helder, de interface overzichtelijk en de eerste minuten geven een gevoel van herkenning: de wereld, vijanden, animaties en algemeen ontwerp dragen duidelijk de blauwdruk van Elden Ring. Maar al snel sluipt de vervreemding binnen. Daar waar het origineel uitnodigt tot verkenning op eigen tempo, introduceert Nightreign een dwingende tijdsdruk. Want je hebt drie in-game dagen, de map krimpt en alles (van je level tot je runes) staat op het spel. Het is als starten in Limgrave, maar dan met een aftellende klok die niet stopt voor verkenning, experimenteren of ontdekking op eigen tempo. Die structuur injecteert adrenaline, maar weerlegt tegelijkertijd de rust en ruimte die essentieel waren voor de voldoening van Souls-like combat.

Wie onze preview vorig jaar gelezen en/of de demo uitgeprobeerd heeft, zal waarschijnlijk even reikhalzend naar de release hebben uitgekeken als wij maar nu is het zover: Deck of Haunts van de Belgische gamestudio Mantis Games en uitgegeven door Dangen Entertainment is uit en dat zullen urban explorers en ghostbusters geweten hebben. 

In Deck of Haunts kruip je in de rol van een kwaadaardig, uitgestrekt landhuis met een eigen ziel en agenda. Geen langdradige origin story; je bestaat opeens en het doel is om nietsvermoedende indringers te misleiden, hun angsten te manipuleren en hun levens en/of zielen te oogsten om je macht te vergroten. De indringers moeten van hun kant jouw hartkamer proberen te bereiken om jouw demonische hart te vernietigen. Hoe meer nachten je bestaat en hoe meer levens je eist, hoe meer en vooral gevaarlijkere indringers er op je afkomen. Want waar in het begin enkele dorpelingen komen binnenwandelen, waarvan er -misschien- iemand een zaklamp bij heeft, zijn er verschillende zeer opwindende nachten waar bijvoorbeeld een voltallig politiekantoor met wapens die afgesloten deuren gewoon open schieten opeens komt binnenvallen na een aantal tips over een moordend huis (belachelijk...toch?).

Meestal kun je in spellen met een open wereld tal van misdaden plegen. Je haalt geld uit iemand zijn zakken, steelt een auto, overvalt een bank en noem maar op. The Precinct draait die formule om. In plaats van chaos te veroorzaken, krijg je de kans om de orde te handhaven. Als jonge politieagent in een stad vol criminaliteit, mag jij de badge opspelden en proberen de wet te handhaven, al is dat in de praktijk iets minder heroïsch dan het klinkt.

Je speelt als Nick Cordell Jr., een beginnende agent in Averno City, een stad die ongeveer evenveel misdadigers als inwoners lijkt te hebben. Nick is de zoon van een legendarische politieman, wat een flinke dosis verwachtingen met zich meebrengt. Jij moet die naam waarmaken door op patrouille te gaan, boeven te vangen en bewijs te verzamelen tegen de grote jongens van de georganiseerde misdaad. De game bekijkt alles vanuit een isometrisch perspectief, wat doet denken aan Grand Theft Auto. Dat geeft de game een nostalgische uitstraling, maar biedt ook praktische voordelen. Zo kun je makkelijk het overzicht houden in snelle achtervolgingen of chaotische vuurgevechten.