Na de gemengde ontvangst van Battlefield 2042 voelt Battlefield 6 als een duidelijke poging van EA en Battlefield Studios om de kern van de franchise terug te brengen. Waar zijn voorganger vaak chaotisch, onvolledig en gefragmenteerd aanvoelde, richt Battlefield 6 zich op grootschalige, tactische oorlogsvoering met een multiplayer ervaring die zowel vertrouwd als verfijnd aanvoelt. Het spel combineert nostalgische elementen met moderne mechanics, wat het zowel voor oude fans als nieuwe spelers aantrekkelijk maakt. 

De multiplayer vormt het hart van Battlefield 6 en introduceert negen maps die uiteenlopen van enorme open gebieden tot compacte stedelijke omgevingen. Open maps zoals Liberation Peak en New Sobek City zijn ideaal voor snipers, strategische positioneringen en het benutten van hooggelegen posities. Spelers kunnen van grote afstand vijanden observeren en neerhalen, wat vooral gunstig is voor de Recon-klasse die met zijn signature trait Aim-Spot vijanden automatisch tagt voor het team. Compactere maps zoals Empire State en Saints Quarter zijn ontworpen voor snelle, intensieve confrontaties, waarbij spelers constant op hun hoede moeten zijn voor vijanden in nauwe straten, steegjes en gebouwen.

Toen Tarsier Studios de leiding over de Little Nightmares-serie overdroeg, waren de verwachtingen hooggespannen. Hun eerste twee games hadden een perfecte balans gevonden tussen schattige, fragiele kinderen en een vijandige, huiveringwekkende wereld. Iedereen vroeg zich af of Supermassive Games, bekend van interactieve horror zoals The Dark Pictures Anthology, deze magie kon voortzetten. Het antwoord is genuanceerd: ja, maar niet zonder compromissen.

In Little Nightmares III kruipen we in de huid van twee nieuwe hoofdpersonages Low en Alone. Low is een kleine jongen met een vogelmasker, boog en pijlen, terwijl Alone een rosse mechanica is, uitgerust met een grote moersleutel. Beiden worden gegijzeld in een bizarre wereld genaamd The Spiral, een plek die meer lijkt op een verzameling nachtmerries dan een samenhangende realiteit. Hun dagelijkse realiteit bestaat uit ontsnappen, puzzels oplossen en achtervolgd worden door groteske vijanden in uiteenlopende hoofdstukken waaronder een necropolis, een snoepfabriek en een carnaval.

Pac-Man is één van die game-iconen die nooit echt verdwijnen. De gele bol met het eindeloze hongergevoel heeft de voorbije decennia alles meegemaakt: kartwedstrijden, party games, platformers en zelfs 3D-avonturen. Pac-Man World 2 uit 2002 was toen een van de betere pogingen om de mascotte naar een modern tijdperk te trekken. Twintig jaar later probeert Pac-Man World 2 Re-Pac die magie opnieuw op te roepen, met opgepoetste visuals, verbeterde prestaties en wat kleine aanpassingen. Maar de vraag blijft: smaakt deze retro-klassieker anno 2025 nog even fris als toen?

Het antwoord is niet eenduidig. Re-Pac is tegelijk een liefdevolle restauratie én een pijnlijk bewijs dat niet elk aspect uit de gamegeschiedenis bestand is tegen de tand des tijds. De game start met een klassiek gegeven: Pac-Man keert terug naar Pac-Village, waar zijn vrienden zijn ontvoerd door de Ghost Gang en de zes gouden fruitstukken van het dorp zijn gestolen. Het is een simpel uitgangspunt, maar het volstaat om de speler door een reeks kleurrijke werelden te loodsen, van ijzige bergtoppen tot tropische jungles. De charme van het origineel is grotendeels behouden, inclusief de speelse toon en het cartooneske gevoel van avontuur.