REVIEW | Ninja Gaiden – Ragebound bewijst dat old-school actie nog springlevend is
Ninja Gaiden: Ragebound is een verpletterend eerbetoon aan de klassieke 2D-sidescroller, ontwikkeld door The Game Kitchen en uitgegeven door Dotemu onder licentie van Koei Tecmo. Met verbluffende old-school pixelart, messcherpe besturing en toch dat beetje zorgvuldige modernisering tilt het de franchise naar een nieuw niveau in retro action games.
De game werd op 31 juli 2025 uitgebracht op Windows, Nintendo Switch, PlayStation 4/5 en Xbox One/Series X/S en werd ontwikkeld door de studio achter Blasphemous in samenwerking met Team Ninja als consultant; een samenwerking die het oude gevoel eerbiedig in ere houdt, maar met verfijning en visie voor nu. Je speelt Kenji Mozu, een leerling-ninja die opduikt wanneer Ryu Hayabusa zich naar de VS haast wanneer hij hoort over de dood van zijn vader. Kenji blijft achter om hun dorp te verdedigen tegen een demoneninval (het plot neemt zichzelf niet te serieus, dus niet aangeraden dat wel te doen) en ziet zich enkele missies later genoodzaakt tot een fusie met Kumori van de (normaal gezien) vijandige Black Spider-clan, waardoor hij naast zijn zwaard ook toegang heeft tot haar kunai-vaardigheden, voor een dynamische en afwisselende speelervaring.
Wat onmiddellijk opvalt, is hoe je de directe invloed voelt van je input. De besturing is zo ongelooflijk soepel en responsief dat elke sprong, wending, dash en aanval precies doet wat je verwacht en nooit voelt als toeval of de onhandigheid die daar vroeger mee gepaard ging. Iedere keer dat je het nu als speler verprutst en je teruggestuurd wordt naar het vorige checkpoint (modernisering), kan je het dus niet meer daar op steken. Die balans tussen toegankelijkheid en beheersing resulteert in een compulsieve behoefte om het beter te doen: zelfs fouten voelen leerzaam, niet willekeurig.
De gameplay introduceert mechanieken zoals de Guillotine Boost - een sprong die je katana gebruikt als afzetpunt voor extra hoogte of aanval - en de Hypercharge, waarmee je met timing en precisie (en in noodsituaties ook HP) karakters in een vernietigende staat zet die de meeste zelfs sterkere vijanden in één keer verslaat. Door vijanden met hyper-aura (wordt in de tutorial meer dan voldoende maar niet langdradig of storend uitgelegd) doden of dus gezondheid te investeren kun je Hypercharge opladen, waardoor uitdagende vijanden of platformsecties aanvoelen als tempo-puzzels waarin vaardigheid beloond wordt. Deze actieflow is zo naadloos geconstrueerd dat je constant in een ritmische zone hangt, waarbij reflexen en planning samensmelten.
Visueel is Ragebound een nostalgische liefdesbrief in pixelstijl: levendig, gedetailleerd en vol dynamiek. De ontwikkeling van het spelontwerp was doelbewust: pixelkunst spreekt als medium voor nostalgie én expressie. The Game Kitchen beseft dat retrostyling een taal is, niet enkel esthetiek, en smeedt daarmee een unieke visuele identiteit die zowel eerbiedig als verfrissend voelt. De animaties zijn vloeiend, tegenstanders telegraferen hun aanvallen zorgvuldig, en levels variëren visueel zeer sterk: van tempelruïnes tot vuurmuren en geheime demonen dimensies. Al dan niet te voet, met een motor, kabelbaan of jetski.
De soundtrack versterkt die ervaring met een mix van authentieke 8 bit-melodieën, traditionele Japanse instrumentatie en snedige retrofuturistische beats, met bijdragen van componisten van de originele lasersoundtracks zoals Keiji Yamagishi en anderen, samen met Sergio de Prado . Het geheel voelt episch zonder bombastisch te worden: ondersteunend, sfeervol en in harmonie met actie en visualisaties.
Qua structuur biedt Ragebound een strak afgebakende campaign van ongeveer 6 tot 8 uur: intens, gepolijst , maar vaak net te kort. Ongeveer 18 levels en kleine spoiler enkele geheime missies lijken dan nog korter op papier, maar het ranking systeem (D t/m S+) en level-gebonden uitdagingen nodigen uit tot herspeelbaarheid, zeker als je weet dat je talismans en andere unlockables kan vrijspelen waarmee je Kenji kan uitrusten voor aanpassingen aan speelstijl of moeilijkheidsgraad aan te passen.
Hoewel de actie vlot is, kent Ragebound zijn grenzen. De eerder genoemde upgrade- en talisman-systemen voegen wat aanpassingsmogelijkheden toe, maar missen de complexiteit gezien in alternatieven zoals Nine Sols of Prince of Persia: The Lost Crown. Daarnaast kan de moeilijkheid (hoewel genadiger dan klassieke voorgangers) soms toch nog uitdagend zijn: frustrerende boss encounters of platformmomenten halen de flow uit je ritme. Want zoals in veel old-school games is in een put vallen nog altijd een insta-kill; waardoor een boss-fight op een platform met twee putten naast een extra frustratie geeft. Dit is bij momenten gevaarlijker dan de baas zelf. Switch versies lijden soms onder performance issues: op Switch 2 krijg je slechts 30 fps, wat visuele soepelijkheid vermindert in vergelijking met consoleversies of pc.
Technisch gezien is de game solide, maar niet feilloos. Een enkele bug hier en daar, of een checkpoint in een onverwachte hoek, onderbreekt de ritme van een bijna vlekkeloze ervaring: merkbaar, maar niet genoeg om de glans te bedekken. De replaywaarde is goed doordacht: talismans bieden buffs of debuffs, geheime levels en de rangsystemen zorgen dat je blijft terugkeren voor perfectie. De Muramasa-shop scherpt de spanning: zet je eigen veiligheid op het spel voor hogere scores of extra handicap. Past perfect bij de mentaliteit van een ninja om risk/reward af te wegen.
Ninja Gaiden: Ragebound is een schitterende revival van de serie’s 2D-erfenis, waarin snelheid, precisie, vloeiende control en verleidelijke pixelkunst hand in hand gaan. Ondanks enkele kortstondige tekortkomingen is dit een moderne klassieker - intens, genadeloos goalgericht, maar tegelijk uitnodigend genoeg voor wie perfectie nastreeft.
- Zeer soepele besturing
- Tijdloze pixel-art
- Perfecte mix tussen oud/nieuw
- Korte campaign
- Af en toe een bug
- Ondiep uitbreidingssysteem