IN MEMORIAM | Postal

Regelmatig kijken we in In Memoriam terug op een reeks die we zijn kwijtgeraakt en die een gat in ons hart heeft achtergelaten. Een IP dat meer verdiende dan het heeft gekregen of gewoon een reeks games waarvan we meer wilden, ongeacht de vraag of het goed afgerond werd. Dit is een reeks uit het hart, het gebroken hart.

Vandaag kiezen we voor controverse en geweld met Postal. Het begon allemaal in 1997, toen Running With Scissors de eerste Postal-game uitbracht voor pc. Wat volgde was een reeks spellen die provocerend en compromisloos waren, en die vaak discussie uitlokten over de grenzen van geweld en satire in videogames.

Postal keerde van bij de eerste game het idee achter de gemiddelde game helemaal om. In plaats van de gebruikelijke verhaallijn waarin de speler de held is die de wereld redt, speelde je als "The Postal Dude," een gewone man die stap voor stap helemaal doordraait en overgaat tot geweld. Het spel stond bekend om zijn zwarte humor en excessief geweld, waarbij spelers onschuldige burgers, terroristen en zelfs politieagenten op allerhande manieren een kopje kleiner maakten.

Het controversiële karakter van Postal leidde tot debatten over de invloed van gewelddadige games op de samenleving en de grenzen van artistieke expressie. Een discussie die tot op de dag van vandaag nog wordt gevoerd en die binnenkort met GTA 6 waarschijnlijk opnieuw naar nieuwe hoogtes zal stijgen. Toch kan niemand ontkennen dat Postal een nieuw soort ervaring bracht naar het gaminglandschap, waarin de conventionele morele grenzen werden uitgedaagd.

Postal 2, uitgebracht in 2003, zette de trend voort. Het spel plaatste spelers opnieuw in de schoenen van The Postal Dude, maar dit keer in een open wereld. Spelers konden vrij door de stad Paradise wandelen en verschillende absurde taken voltooien, variërend van het kopen van melk tot het beroven van de bank. Het spel was opzettelijk provocerend en de vrijheid die het de speler bood, leidde tot een breed scala aan mogelijkheden voor geweld en chaos. Goat Simulator dus, maar dan gewelddadiger. Veel gewelddadiger.

Wat volgde waren verschillende spin-offs en uitbreidingen, maar het succes van de eerste twee games werd nooit meer gehaald. Postal III en Postal 4: No Regerts waren ronduit slechte games en leidden zo ongetwijfeld het einde van de franchise in. Ondanks de controverse en de mindere kwaliteit bleef de Postal-franchise een nichepubliek aanspreken dat genoot van de subversieve aard en het gebrek aan conventionele beperkingen.

Een opmerkelijk aspect van Postal was dat het niet alleen bekend stond om zijn geweld, maar ook om zijn pogingen tot humor en satire. Het nam de spot met sociale conventies en politieke correctheid, wat soms werd gezien als een poging om de absurditeit van de echte wereld te weerspiegelen. Of het nu ging om het urineren op tegenstanders of het gebruik van een kat als een silencer voor een geweer, Postal leek altijd op zoek te zijn naar nieuwe manieren om grenzen te verleggen.

Daarbij werd heel vaak geflirt met de grens tussen satire en wansmaak, wat zorgde voor heel wat voor- en tegenstanders. Hoe dan ook, het is moeilijk te ontkennen dat de Postal-franchise een bepaalde plaats inneemt in de geschiedenis van videogames, als een provocateur die de status quo uitdaagt.

De Postal-franchise is een perfect voorbeeld van hoe games, als kunstvorm, kunnen dienen als een spiegel voor de samenleving. Het zet aan tot denken over de normen en waarden die we als samenleving accepteren en uitdaagt hoe we omgaan met geweld en satire in de context van entertainment.