IN MEMORIAM | Time Crisis

Regelmatig kijken we in In Memoriam terug op een reeks die we zijn kwijtgeraakt en die een gat in ons hart heeft achtergelaten. Een IP dat meer verdiende dan het heeft gekregen of gewoon een reeks games waarvan we meer wilden, ongeacht de vraag of het goed afgerond werd. Dit is een reeks uit het hart, het gebroken hart.

Tegenwoordig zijn on-rail games vrijwel not done. Ja, hier en daar een klein stukje of misschien een mobiele game, dan mag het. Maar een volledige game die bepaalt waar jij naartoe loopt? Nee, laat dat maar even zo. Lui, te eenvoudig, niet uitdagend. Noem maar op. Ooit was dat echter anders. Ooit waren wij allemaal verliefd op Time Crisis.

Dat Time Crisis on-rails was, is eigenlijk niet zo verrassend. De game werd in 1995 door Namco immers gelanceerd in de arcadehallen, waar dat soort games schering en inslag waren. De game duwde je in de schoenen van Richard Miller, die met zijn geweer op alles schiet wat beweegt. Met je eigen lightgun in de hand was Time Crisis meteen een succes. Twee jaar later kwam er ook een port naar de eerste PlayStation, waardoor de titel bij een nog groter publiek bekend werd.

De echte doorbraak kwam er met Time Crisis II, dat in 1998 verscheen en qua gameplay sterk voortborduurde op zijn voorganger, maar zowaar co-op invoerde. In de arcadehal kon je met twee naast elkaar op heel wat terroristen en andere snoodaards schieten. Wij hebben geen idee hoeveel tijd we aan die arcadekasten hebben doorgebracht – en hoeveel geld we er aan hebben uitgegeven – maar we weten wel dat we er geen seconde spijt van hebben. Time Crisis II is en blijft een absolute topper, in zijn genre maar ook ver daarbuiten. De port naar de PS2 in 2001 bracht dat plezier ook naar de huiskamer.

Tussen 2002 en 2015 kregen we ook nog Time Crisis 3, 4 en 5, waarvan die eerste twee ook nog een port kregen op respectievelijk PS2 en PS3, terwijl Time Crisis 5 enkel nog maar in de arcadehallen is verschenen. Time Crisis 3 werd nog vrij goed ontvangen, vooral omdat de game niet zoveel anders probeerde te doen. Het was opnieuw een verderzetting van Time Crisis II en dat was eigenlijk ook alles wat we wilden.

Time Crisis 4 kwam dan weer met de bizarre GunCon 3 op PS3. Die belachelijk uitziende lightgun, in het feloranje en met een analoge stick aan de zijkant geplakt, zorgde er voor dat de inleving een stuk naar beneden ging. Wij wilden helemaal niet de mogelijkheid om zelf rond te lopen. De gameplay was perfect zoals het was. If it ain’t broken, don’t fix it.

Time Crisis 4 was dan ook niet verrassend de doodsteek voor de reeks op console. Nochtans zijn we ondertussen geëvolueerd naar een wereld waarin een goede Time Crisis zeker kan werken, bijvoorbeeld als VR-game. Wie weet maakt Bandai Namco ooit nog eens een Time Crisis 6 en besluit het vervolgens om de reeks opnieuw naar consoles of pc te brengen. Wij zouden het alvast op gejuich onthalen. Tot die tijd verplaatsen wij ons af en toe nog wel eens naar een arcadehal, om dan samen met een vriend heel wat euro’s te verspillen aan de arcadekast van Time Crisis II en na heel wat gelach en gevloek voldaan terug naar huis te keren.