IN MEMORIAM | Killzone

Regelmatig kijken we in In Memoriam terug op een reeks die we zijn kwijtgeraakt en die een gat in ons hart heeft achtergelaten. Een IP dat meer verdiende dan het heeft gekregen of gewoon een reeks games waarvan we meer wilden, ongeacht de vraag of het goed afgerond werd. Dit is een reeks uit het hart, het gebroken hart.

Deze keer willen we het hebben over een Nederlandse reeks: Killzone. Die reeks werd ontwikkeld door Guerrilla Games, dat zijn hoofdkwartier in Amsterdam heeft. De eerste titel, die eigenlijk in niks lijkt op de games die daarna volgden, verscheen al in 2004 voor PS2.

Voor wie Killzone niet echt kent – serieus, waar heb je al die tijd gezeten? – doen we graag nog even kort het verhaal uit te doeken. De reeks speelt zich af in de 24ste eeuw en draait rond de oorlog tussen de Interplantary Strategic Alliance (ISA) en het Helghan Empire. De Helghast zijn het typische volk dat er op uit is getrokken om andere werelden te veroveren en dus is het nu ruzie met de rest van het universum. Zo werkt dat nu eenmaal.

Doorheen de verschillende games kruip je in de huid van verschillende ISA-soldaten en ga je de strijd aan met de Helghast. Daarbij stuit je ook op een van de beste villains in een game ooit: Autarch Scolar Visari. Zijn speech aan het begin van de allereerste Killzone doet tot op de dag van vandaag nog altijd ons hart sneller kloppen en in Killzone 2 doet hij dat nog eens fijntjes over. Een charismatische leider, we snappen soms wel de aantrekkingskracht.

Visari is een van de meest herkenbare figuren uit Killzone, maar ook de Helghast als volk vallen onmiddellijk op. Hun oplichtende ogen en opvallende helmen maken meteen duidelijk dat zij de vijand zijn en dat er niet met hen gesold moet worden. Killzone, als reeks, is misschien wel het beste voorbeeld van hoe je een villain moet neerzetten in een shooter. Vaak is dat allemaal nogal vaag, maar de Helghast waren duidelijk slecht, zonder dat het allemaal over the top gaat.

Ook op vlak van gameplay deed Guerrilla Games geweldige dingen met Killzone. Dat begint al in de eerste game die, zoals eerder gezegd, helemaal anders is. Je speelt hier immers niet met één personage, maar met drie verschillende personages. Dat is op zich niet zo uniek, maar de speelstijl was voor elk personage zo anders, dat je telkens ook een volledig andere game aan het spelen was. Gaande van een zuivere tank tot pure stealth, het was allemaal aanwezig in Killzone. Die variatie zorgde er voor dat Killzone echt een plezier om te spelen was.

In Killzone 2 werd dat principe overboord gegooid, maar werd de shooter gameplay waanzinnig verfijnd. Killzone 2 speelt, net als Killzone 3 trouwens, niet als de snelle shooter. Alles voelt lekker stevig en zwaar aan. Je zal moeten werken voor je kills. Zeker bij Killzone 2 hebben we heel wat fans van reeksen als Call of Duty horen vloeken. Ook grafisch waren deze twee games om duimen en vingers van af te likken. Allebei waren ze van het beste dat je op PS3 kon vinden en in de uitstekende online multiplayer werden er heel wat potjes afgewerkt tussen de ISA en de Helghast.

Als je de reeks een beetje kent, dan weet je dat we Killzone: Liberation, een titel voor PSP, hebben overgeslagen. Een aangenaam tussendoortje, maar niet meer dan dat. De gameplay, met top-down perspectief, was ook zo anders, dat we niet veel zin hebben om er hier veel aandacht aan te besteden. Hetzelfde gaan we doen met Killzone: Mercenary, een game voor PS Vita waar je wel voor de eerste keer ook aan de kant van de Helghast mocht vechten. De titel was voor een handheld shooter zeker te pruimen, maar binnen het universum van Killzone is het geen uitschieter.

Zo komen we bij de laatste game in de reeks: Killzone: Shadow Fall. Een launch game voor de PS4 en dus sowieso een commercieel succes, zeker met de geschiedenis van de reeks in het achterhoofd. Guerrilla Games gooide het hier ook over een ietwat andere boeg, met meer aandacht voor stealth en minder de actie die we in het tweede en derde deel gewend waren geraakt. Killzone: Shadow Fall was geen slechte game, maar was ook zeker niet meer die absolute topper. Grafisch nog wel, maar op vlak van gameplay was het toch wat minder dan de voorgangers.

Dat was duidelijk in de reviews en ook bij Guerrilla Games leken ze het een beetje gehad te hebben met de reeks. Ondertussen is het al bijna zeven jaar geleden dat we nog eens een nieuwe Killzone hebben gekregen en we hopen er ook niet echt meer op. De Nederlandse ontwikkelaar houdt zich nu bezig met Aloy en de Horizon games.

Zo komt Killzone toch een beetje in mineur tot een einde. Een innovatieve eerste telg, twee absolute toppers, twee aangename handheld games en een middelmatige afsluiter. Dat is de geschiedenis van de ISA, de Helghast en hun leider Visari.