IN MEMORIAM | The 7th Guest

Elke maand kijken we in In Memoriam terug op een reeks die we zijn kwijtgeraakt en die een gat in ons hart heeft achtergelaten. Een IP dat meer verdiende dan het heeft gekregen of gewoon een reeks games waarvan we meer wilden, ongeacht het feit of het goed afgerond werd. Dit is een reeks uit het hart, het gebroken hart.

We bevinden ons in het jaar 1993. De gamingindustrie is nog volop op gang aan het komen. Om even de situatie te schetsen: dat jaar verschijnen er titels als Super Mario All-Stars, Star Fox, Myst en Doom. Onze aandacht gaat echter naar The 7th Guest, een game waar we in 1993 ongetwijfeld nog te jong voor waren, maar waar we tot op de dag van vandaag goede zij het huiveringwekkende herinneringen aan overhouden.

The 7th Guest was dan ook niet zomaar een game. Het is misschien niet die game die bij de grote massa een plek heeft gekregen binnen de popcultuur, maar het was in 1993 samen met Myst en Doom wel mee verantwoordelijk voor de absolute doorbraak van de CD-ROM. Zelfs Bill Gates was fan.

Het was een interactieve puzzel, met geniale stukken live-action video in combinatie met een huis dat je kippenvel gaf en puzzels die je dan weer de gordijnen in joegen. Dan zwijgen we nog over het feit dat het hele verhaal draait rond een poppenmaker en als er nu een ding is dat, naast kleine kinderen, angstaanjagend is in een horrorgame, dan zijn het wel poppen. Wie bedenkt ook zoiets? Poppen.

In de game heb je dan ook maar één doel en dat is ontsnappen uit dat verdomde huis, maar alles en iedereen lijkt je tegen te werken. In zowat elke kamer is er een puzzel te vinden en als je die niet oplost, dan geraak je niet verder. Nu moet je ons eens uitleggen waarom je enkel en alleen een deur zou openen als iemand een speciaal spelletje schaak tot een goed einde kan brengen. Tot op de dag van vandaag begrijpen we het niet.

Dat maakte The 7th Guest dan ook zo sterk, want de sfeer zorgde er voor dat je al die puzzels toch wilde oplossen en dat in een tijdperk waar er van online walkthroughs nog amper sprake was. Je eigen hersencellen mochten aan de slag en als het niet lukte zat het er niet anders op dan het een dag later opnieuw te proberen. Dat deed je dan ook, met veel plezier.

Wie The 7th Guest speelde, kan niet anders dan toegeven dat deze game ook het summum was van FMV-games. Jaja, we horen je al tegenstrubbelen met een pak andere games en we zeggen nu al "nee, je bent fout!" Faust en alle andere gasten in het huis worden op majestueuze wijze neergezet en doen je helemaal geloven dat jij ronddwaalt in een spookhuis. Wij snappen volledig waarom The 7th Guest in zijn eerste jaren 1,5 miljoen keer over de toonbank ging. Dat was zelfs meer dan Myst in dezelfde periode.

Jammer genoeg begint daar ook meteen het horrorverhaal voor de reeks. Omdat The 7th Guest zo’n groot succes was, wilde ontwikkelaar Trilobyte razendsnel met opvolger The 11th Hour komen. Dat lukte echter niet zo vlot, want de game verscheen al een jaar later dan gepland. Bovendien moest het in MS-DOS gespeeld worden, in een tijd waarin iedereen Windows 95 had ontdekt. Ja, dat krijg je dus niet uitgelegd aan de mensen.

De game zag er geweldig uit – het was een van de eerste 16-bit games op de markt – maar klonk verschrikkelijk, vanwege de verouderde MIDI-deuntjes. Voeg daar nog een pak bizarre en vrijwel onoplosbare puzzels aan toe en de erfenis van The 7th Guest werd vakkundig de nek omgewrongen door zijn opvolger. Trilobyte zou het in zijn originele vorm trouwens niet lang meer volhouden na de release van The 11th Hour. Wat ons betreft hun verdiende loon.

Als we echt grondig willen zijn moeten we hier ook praten over The 7th Guest 3, een gefaald Kickstarter-project, en The 13th Doll, een fangame, maar we gaan even doen alsof ze niet bestaan. Niet dat The 13th Doll zo slecht is (althans, dat wordt ons verteld), maar ons hart kan het niet meer aan. We willen niet het risico nemen opnieuw ontgoocheld te worden, nadat The 11th Hour ons met weemoed deed terugdenken aan The 7th Guest.