Assassin's Creed: The Ezio Collection

Assassin's Creed: The Ezio Collection

[gespeeld op PS4]

We horen je al denken; wéér een remaster en dan nog van Assassin’s Creed nota bene, alsof we nog niet genoeg worden doodgegooid met die games. Toch zullen velen nostalgisch terugkijken naar de titels met publiekslieveling Ezio Auditore Da Firenze. In Assassin’s Creed 2 werd de repetitieve gameplay en oppervlakkige protagonist van het eerste deel namelijk ingeruild voor een geheel dat de lat zodanig hoog heeft gelegd dat Ubisoft het sindsdien aardig lastig heeft gehad om nog maar in de buurt te komen. Sterker nog, de volledige Ezio trilogie was ijzersterk en behoort wellicht tot een van de beste trilogies in de game geschiedenis. Het is dus zo gek nog niet dat Ezio even vanonder het stof werd gehaald om zijn charmes te demonstreren op de huidige generatie consoles.

Inhoudelijk biedt The Ezio Collection je het volgende: Assassin’s Creed 2, Brotherhood en Revelations. Daarnaast krijg je ook alle DLC, maar de multiplayer is volledig overboord gegooid en zal je dus niet aantreffen in de collectie. Filmliefhebbers zullen niet ontevreden zijn met de inbegrepen kortfilms Assassin’s Creed Lineage en Assassin’s Creed Embers waarmee je je nog meer kan onderdompelen in het Assassin’s Creed universum.

De blauwe plek op onze kin is het gevolg van Assassin’s Creed 2. Toen we de game in 2009 voor het eerst speelden, viel onze mond namelijk zo hard open dat onze kinnebak tegen de grond kletterde. De game maakte toen zo’n grote indruk met zijn grafische pracht en de game ziet er nog steeds erg goed uit, met uitzondering van de cutscenes. Daar heeft de tands des tijds namelijk geen genade gehad. Sommige personages zien er zo verschrikkelijk slecht uit, dat ze werden vereeuwigd in een meme. Van een remaster zou je echter verwachten dat dergelijke zaken wat werden opgepoetst dus daar voelt het vooral wat lui van Ubisoft dat ze de cutscenes niet wat extra gepolijst hebben. Bij Brotherhood en Revelations is er al wat beterschap te merken, maar bij Assassin’s Creed 2 wordt het pijnlijk duidelijk dat er niet al te veel bloed, zweet en tranen in deze game is gestoken. Technisch doen de games het echter wel goed; je mag je verwachten aan een stabiele framerate (30fps) en een verbeterde draw distance waardoor de prachtige locaties nog beter tot hun recht komen.

Wanneer we de recentere Assassin's Creed games vergelijken met eerdere iteraties, is het duidelijk merkbaar dat de gameplay op erg veel vlakken is verbeterd, met name op vlak van combat en parcours. Waar er tijdens de eerste games momenten van frustratie waren als de protagonist bijvoorbeeld weer eens van de muur sprong en te pletter stortte, verliep alles veel vlotter in latere titels. Helaas werd de gameplay in The Ezio Collection niet onder handen genomen, waardoor we terug moeten naar het oudere, stroeve parcours-systeem. En dat is net alsof je je nieuwe iPhone 7 128GB inruilt voor je antieke LG Cookie waarmee je ooit imponeerde in de klas of op de werkvloer. Sinds Unity werd het bijvoorbeeld erg eenvoudig om af te dalen van gebouwen, maar in de Ezio trilogie zal je nog meer dan eens minder elegant te pletter storten. De frustratie die Unity wegnam, is helemaal terug.

Het is zonde dat Ubisoft niet wat meer moeite in The Ezio Collection heeft gestoken. We denken aan wat de game had kunnen zijn moest de remaster de gameplay mechanics en graphics van een recente Assassin’s Creed-titel hebben gekregen, maar we beseffen ook dat dit inhoudt dat Ubisoft bij dergelijke remaster de game quasi volledig vanaf nul zou moeten opbouwen. Beter een remaster met simpel copy/paste werk dan helemaal geen remaster, moet Ubisoft gedacht hebben, maar die mentaliteit zal niet iedereen kunnen appreciëren. Het lagere cijfer onderaan deze review is dan ook te wijten aan het gebrek aan aandacht dat Ubisoft aan The Ezio Collection heeft geschonken en heeft niets te maken met de eigenlijke games. De Ezio-titels waren magistraal toen we ze voor het eerst speelden en dat zijn ze nu nog steeds.