PILE OF SHAME | 55. Prey (2017)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

55. Prey (2017)

Sommige games zetelen bij de goden op de Olympos. Dat zijn de geweldenaars van onze tijd en ze luisteren naar namen als Call of Duty, GTA of Zelda. Zelfs snorremans Mario zit daar boven op de berg zijn gat te krabben met een gouden riek. Helaas is het een ijzeren wetmatigheid dat alles wat niet de allerhoogste top haalt onvermijdelijk in de wateren van de Lethe terugglijdt en vergeten wordt. Laat dat laatste nu ook het geval zijn met Prey, dat in 2006 het levenslicht zag.  Ondanks de enorme concurrentie in het genre, haalt dit spel moeiteloos Uberkampers persoonlijke top 10 van beste verhaalgedreven schietspellen sinds, ja … ooit. Helaas is Prey vandaag weinig meer dan een vage herinnering in het geheugen van een handvol gamers op jaren. Een lot dat het spel deelt met andere monumentaal schietgeweld uit die tijd als TimeShift (2007) of Singularity (2010).

Het verhaal van het originele Prey gaat overigens over Domasi Tawodi (Tommy), een Cherokee-indiaan die na zijn werkuren rustig met zijn lief een pintje zit te drinken in zijn stamcafé en daarin tot zijn grote frustratie brutaal gestoord wordt. Het dak van de bar gaat er namelijk letterlijk af en samen met de rest van de wereldbevolking wordt hij opgezogen in de buik van een ruimteschip.  Hoe Tommy dit wat vervelende probleem oplost laat Uberkamper even in het midden, maar op het plafond lopen, wapens gebruiken die bestaan uit organen en vlees, alsmede korte uitstappen naar geestenwereld van zijn dode voorouders zijn alvast van de partij. In vergelijking daarmee is het wat meer genretypische geklungel in de Tweede Wereldoorlog eigenlijk maar een slaapverwekkende vertoning.

Pas in 2017 verscheen er opnieuw een spel met de titel Prey, maar achteraf bleek dat de titel van dit spel door niemand minder dan Pinokkio bedacht was. Het grote voordeel van wat achter te lopen op de waan van de dag is namelijk dat veel stof inmiddels is gaan liggen (en veel bugs zijn opgelost). Vandaar dat Uberkamper nu officieel kan meedelen dat Raphaël Colantonio, de voormalige directeur van ontwikkelaar Arkane Studios, recent heeft bevestigd dat het nieuwe Prey geen hol te maken had met het de avonturen van slechtgezinde Tommy en zijn vettige charcuteriewapens. Prey was bedoeld als een volledig nieuwe franchise, maar de uitgever Bethesda vond het in laatste instantie toch commercieel interessanter om een link te maken met iets dat ze nog in de schuif hadden liggen. Het is niet gemakkelijk om met één beslissing zowat iedereen op deze planeet vuil en mottig te doen voelen, maar in 2017 slaagden ze daar bij Bethesda alvast meesterlijk in.

Gelukkig is niet enkel het stof, maar zijn ook de emoties inmiddels wat gaan liggen. Tenslotte weet iedereen dat gamers graag drama maken en – laat ons eerlijk zijn - de verhalen van Final Fantasy hebben ook geen hol met elkaar te maken. Met een grotendeels onbevangen blik kan Uberkamper bijgevolg melden dat Prey (2017) wel degelijk een steengoede verhaalgedreven shooter is geworden. De hoofdrol is deze keer weggelegd voor Morgan Yu (naar keuze mannelijk of vrouwelijk) die de beste en slechtste eigenschappen van haar Duitse moeder (een zakenvrouw) en Chinese vader (een neurowetenschapper) in zich verenigt.

Papa en mama hebben met vereende krachten een gigantisch ruimtestation laten bouwen, Talos I, waarin ze op vraag van de regering onderzoek doen naar de Typhon, een buitenaardse levensvorm die bijzonder waardevolle eigenschappen heeft, maar geen enkele empathie voelt en alle leven in de eigen soort wil inlijven. Alex en Morgan, hun beide kinderen, nemen de dagelijkse werking van het laboratorium in de ruimte waar, terwijl het ouderlijk gezag veilig op de aardbodem verder schnitzel en babi pangang zit te eten. Ongehinderd door vervelende aardse zaken als zwaartekracht of ethische wetten slaat de familie Yu flink aan het experimenteren, waarna er het een en ander misloopt natuurlijk en de Typhon het ruimtestation overnemen. Het tegendeel zou raar geweest zijn.

Aan Morgan Yu om ervoor te zorgen de Typhon niet op een of andere manier op de aarde terechtkomen of dat papa en mama zelf beslissen om de boel op te blazen vooraleer dit gebeurt. Infanticide, het komt voor in de beste families, zeker als ze aan elkaar hangen van de clichés en stereotypen.

Om het vege lijf te redden mag Morgan Yu vrij rondlopen in de open wereld van het ruimtestation en occasioneel wat zweven in de ijle ruimte van het heelal. Met een kanon dat een soort van sneldrogend isolatieschuim afvuurt kan ze de Typhon vastplakken aan de vloer om deze aansluitend met een Engelse sleutel plat te kloppen. Dat is niet de gebruikelijke manier om gereedschap van de lokale doe-het-zelf markt te gebruiken, maar het geeft wel veel meer voldoening en het deed Uberkamper alvast met heel andere ogen naar dit soort winkels kijken. Wel jammer dat tegenstanders nogal snel uit hun schuimbad breken, want een groot deel van de lol bestaat er in Prey toch in om zo verwoestend mogelijk uit te halen op de gevoelige plekken van volstrekt weerloze tegenstanders.

Even prettig gestoord is overigens de recyclagegranaat die alles en iedereen uiteen laat vallen in blokken van diverse basismaterialen waarmee nieuwe wapens, upgrades en munitie kan aangemaakt worden in zogenaamde ‘Fabricators’. De lichamen van tegenstanders gebruiken om ze te vernietigen is van een cynisch gehalte dat op een vreemde manier erg motiverend werkt.

Rest Uberkamper nog om te vermelden dat sommige Typhon zich kunnen vermommen als koffietassen. Als nog veel meer dingen ook, maar koffietassen zijn veruit het grappigste. Zeker om ze preventief allemaal kapot te kloppen in de wetenschap dat daarmee niet enkel het leven van de Typhon, maar meteen ook koffie drinken in het algemeen op Talos I ernstig bemoeilijkt wordt. Het is van een buitengewone boosaardigheid.

In de gevarieerde omgevingen van Talos I ontdekt Morgan Yu nog wat zaken over neuromods die haar vaardigheden verbeteren maar geheugenverlies veroorzaken. Ook zijn er stevig wat morele keuzes te maken die een invloed hebben op het einde van het spel. Dat einde heeft de zeldzame kwaliteit dat het tegelijk alle verhaallijnen mooi afrondt en een opstap biedt naar een eventueel vervolg. De geruchten daarrond zijn weinig concreet, maar de kans dat Tommy weer van de partij zal zijn is na de avonturen van de familie Yu helaas erg klein geworden. Dat neemt niet weg dat deze Prey-die-geen-Prey-is een klein meesterwerk is geworden.

Crysis 3 (2013)

Pro

- Isolatieschuimkanon + recyclagegranaat = ecologisch verantwoorde genocide
- Morgan Yu en zijn/haar dysfunctioneel gezin zijn het equivalent van de families Trump en Hilton die samen een ruimteschip bouwen
- Koffietassen kapotkloppen in de angst/hoop dat het Typhons zijn

Negatief

- Geen Cherokee Tommy, geen echte Prey
- Open spelwereld zorgt voor heel wat backtracking

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.