RAGE

Na vier jaar aan demo’s, trailers en teasers kunnen we eindelijk aan de slag met Rage, de nieuwste titel van id Software. Rage wist al meermaals indruk te maken op voorstellingen en expo’s. Zo kregen we reeds een eerste blik op de E3 van dit jaar en werden we daarna door uitgever Bethesda in Londen zelf uitgenodigd voor een preview. Ontwikkelaar id Software en John Carmack hoeven zich na titels als Doom en Quake allang niet meer te bewijzen, maar Rage nog wel.

Lief klein komeetje

Het lijkt tegenwoordig wel een trend in gamesland om de aarde op elke mogelijke manier naar de verdoemenis te helpen. id Software gaat de creatieve kant op met Rage en besluit dat het wel eens tijd was een om een grote brok ruimtesteen te importeren.

De komeet in kwestie, met de lieftallige naam 99942 Apophis, gaat in een (niet al te) verre toekomst even gedag zeggen op de maan alvorens zijn gezicht diep in onze mooie blauwe aardbol te boren. Gelukkig wist men dat een impact onvermijdelijk was en in een laatste vereende krachtinspanning starten de groten des aarde het Eden project op. Er wordt een indrukwekkend aantal arken gebouwd, diep onder de grond, die bescherming zullen bieden tegen de impact. Natuurlijk moet men de laatste hoop van de mensheid ook nog beschermen tegen de after-effects van zo’n impact en de meest eenvoudige oplossing blijkt een cryogene slaap. De bedoelingen van het Eden project zijn nobel, maar net zoals het bijbelverhaal waarnaar het project vernoemd is, blijkt ook deze keer falen de enige mogelijke uitkomst.

Als enige overlever van je ark word je na een slordige 100 jaar wakker en meteen zonder pardon uit je ark getrapt. De wereld waarin je terechtkomt heeft een grondige transformatie ondergaan, eentje waar zelfs Jef Hoeyberghs handen bij zou tekortschieten. Na een korte eerste indruk van de verwoeste, troosteloze wereld waarin je terechtkomt staat er meteen een rover klaar om je de hersens in te slaan. Gelukkig word je op het nippertje gered door Dan Haggard (geniaal vertolkt door John Goodman), een plaatselijke bewoner die erin geslaagd is zijn familie veilig te houden temidden al het geweld.

Oog om oog, land om land

Al snel wordt duidelijk hoe er zaken worden gedaan in de toekomst: ik doe wat voor jou als jij wat voor mij doet. Dan Haggard mag dan wel een familieman zijn, maar hij is geen uitzondering op die regel en roept meteen je hulp in.

Zonder boe of ba word je weer ‘The Wasteland’ ingestuurd om met het groepje bandieten dat de familie van Dan terorriseert af te rekenen. Point and shoot, meer hadden we niet nodig om de boodschap te begrijpen en ons avontuur in Rage kan van start gaan.

Temidden alle puinhoop worden de onderlinge structuren al snel duidelijk: de bevolking is verdeeld onder 5 clans, die elk hun stukje hebben veroverd, met nog enkele verdwaalde overlevers zoals Dan ertussenin. De vijf clans verschillen sterk en de onderlinge relaties zijn, zacht uitgedrukt, niet vriendschappelijk. Hoewel ze zo elk hun eigen gewoontes en tactieken hebben lijken ze allemaal maar op één ding uit te zijn: macht. En als ze macht hebben, nog meer macht.

De Ghost Clan is een van de eerste clans die aan bod komen (wanneer je door Dan er op uit wordt gestuurd om hen vakkundig een kopje kleiner te maken) en laat meteen een stevige indruk na. Ze bewegen zich nogal kapoeira-achtig voort en zijn zo een erg moeilijk doelwit. Ze houden zich bezig met duistere rituelen om aan kracht te winnen en boezemen zelfs de andere clans vaak angst in. De Wasted Clan is, zoals de naam al doet vermoeden, niet de snuggerste van de hoop. Zij gaan vooral uit van brute kracht en melee aanvallen en zullen slechts zelden een wapen oppakken. Ze houden zich vooral op in industriële gebieden, of wat daarvan overblijft, waar ze wat rotzooien met achtergebleven stukken metaal en machines. De Scorcher Clan is nogal religieus getint. Zij zien de komeet als de voorbode van een demigod en geloven dat zijn energie hen onoverwinnelijk maakt. Zoals de naam al doet vermoeden, houden ze erg van vuur: getatoeëerd op hun lichaam, geschilderd op hun auto’s en vooral recht in je gezicht. 

De Gearheads zijn een meedogenloze en intelligente clan die volgens geruchten zelfs zou ontstaan zijn uit enkele Ark-overlevers. Ze proberen een nieuw leven op te bouwen, gebaseerd op technologische vooruitgang en geavanceerde wapens en zijn vastberaden om nooit meer de strijd tegen moeder aarde te verliezen. De Shrouded Clan steunt vooral op zijn technologische kennis en bestookt je maar al te graag met hun laatste uitvindingen, zoals het RC-bomautootje dat al snel deel uitmaakt van je wapenarsenaal. Ze zijn een samenraapsel van deserteurs en clanverraders en verschuilen zich achter een gasmasker en oranje sjaaltjes, waaraan ze hun naam hebben te danken. De Jackal Clan voelt zich meer beest dan mens. Ze draperen hun lichaam met dierenbotten en vacht en verplaatsen zich en vechten als een roedel wolven. Door hun dierlijke aanpak vormen ook zij een geduchte tegenstander.

Naast de vijf clans lopen er nog een hoop mutanten rond, die door de effecten van de meteorietimpact onherkenbaar vervormd zijn. Hoewel ze niet echt een groep vormen, kunnen ze je vaak heel wat problemen bezorgen als je hun gebied betreedt. Daarnaast heeft The Authority heel wat experimenten op hen uitgevoerd, wat resulteerde in gigantische mutanten, mutanten met een speciale eigenschap en nog heel wat meer gruwelijke varianten.

Last but not least is er The Authority. Deze ietwat militaristische groepering lijkt op het eerste zicht de orde en discipline te willen herstellen, maar al snel wordt duidelijk dat hun doelstellingen heel wat minder nobel zijn. Zo loven ze stevige prijzen uit voor Ark-overlevers en deinzen ze er niet voor terug iedereen die in hun weg staat een kopje kleiner te maken. Als Ark-overlevende kom je dus al snel met hen in aanraking en in een poging te ontsnappen sluit je je aan bij de rebellen. Zij willen de plannen van The Authority achterhalen en bekendmaken en zo een einde maken aan hun macht. 

Been there, done that

Een eenzame overlever uit een soort ondergrondse bunker die in een postapocalyptische wereld terechtkomt en daar allerhande klusjes opknapt voor anderen en zo een mysterieus plot ontrafelt. Klinkt bekend? Erg origineel kan je het verhaal op het eerste zicht niet noemen, gezien alle postapocalyptische games die de afgelopen jaren de revue zijn gepasseerd, met Fallout 3 op kop. Het is natuurlijk niet verwonderlijk dat een game die zo lang in ontwikkeling is geweest als Rage even kijkt waar de concurrentie mee bezig is, maar het is belangrijk om de focus op je eigen game te blijven houden.

Vier jaar is lang en in die tijd zijn er heel wat topgames aan bod gekomen, maar sommige scènes in Rage lijken letterlijk uit een ander spel te komen. De vergelijking met Fallout 3 is duidelijk, maar zo is er ook nog een arena waarin je horde na horde vijanden moet bevechten, de hele artistieke stijl die sterk op Borderlands lijkt, de scene in de verwoeste stad waar je een gigantische mutant moet verslaan die zo lijkt te zijn weggeplukt uit BulletStorm en de minigame die wel erg sterke vergelijkenissen vertoont met het kaartspel uit Star Wars: Knights of the Old Republic.

Natuurlijk weet id Software dat een game als Rage heel wat vergelijkingen met andere games zal moeten ondergaan. Zo is het kleine Vault Boy Bobblehead, dat je onderweg kan oppikken, meer dan een knipoog naar Fallout 3.

Rage probeert zich vooral te onderscheiden door het hele race-aspect. Na de meteorietinslag is dat namelijk het enige dat zorgt voor een vorm van samenhang en doet het de economie draaien. Zonder auto ben je namelijk verloren in het verwoeste landschap en het is dan ook enkel via races dat je upgrades voor je wagen kan verkrijgen. Wagen is trouwens een verkeerd woord, buggy lijkt er al meer op, je rijdt immers 90% van de tijd rond in een stoffige, Marsachtige omgeving. Zo wordt meteen ook de layout van de wereld duidelijk: grote verlaten stukken landschap met hier en daar kleine nederzettingen. Hoewel Rage als een sandbox bestempeld wordt, zal je dus niet veel van die open wereld zien buiten het continu heen en weer rijden tussen de nederzettingen. In de nederzettingen zelf en op je missies is alles nogal close combat gericht en de gevechten zijn volledig gescript. Op en top sandbox is de game dus niet, buiten het feit dat je zelf kan kiezen in welke volgorde je welke missies afwerkt. Die nederzettingen lijken trouwens nogal op elkaar qua layout en indeling, maar ze zijn qua stijl uniek en steeds weer erg mooi afgewerkt.

Hoewel Rage zich dus duidelijk probeert te onderscheiden van andere gelijkaardige games, blijft toch dat gevoel van "dit hebben we al eens gehad". Na een tijdje kan de game ons niet echt meer boeien, vooral omdat de missies op elkaar beginnen lijken en er buiten het verhaal niet veel valt te beleven in 'The Wasteland'.  

A thing of beauty, of niet?

We klinken misschien iets te streng, dus laten we maar even een positieve snaar aanslaan: Rage ziet er fantastisch uit. De glitches en grafische problemen (die id Software bij NVidia en ATI legt - toegegeven: de aangepaste drivers maken een wereld van verschil) even achterwege gelaten, hebben we niets dan lof voor de artistieke vormgeving en afwerking. De wereld ziet er erg geloofwaardig uit, met oog voor detail en een mooi onderscheid tussen de verschillende gebieden. Geen enkel gebied is hetzelfde en vooral de meer stedelijke gebieden zijn verbluffend mooi afgewerkt.

Rage heeft echter een groot probleem als het op textures aankomt. Zowel in de PS3- als pc-versie is texture popping een duidelijk probleem en zijn de textures over het algemeen een ramp. Waar Rage aanvankelijk nog high-res textures beloofde voor de pc-versie, zien we een onsamenhangende verzameling van high-res en low-res textures. Zo zijn de personages en de meeste centrale punten wel in orde, maar zijn de textures op andere plaatsen zielig te noemen. Zo ziet de gereedschapskist in Crazy Joe’s Swamp er eerder uit als een rode kartonnen doos, maar is bijvoorbeeld het kantoor van de burgemeester in Wellspring dan weer heel mooi aangekleed. Textures met een hogere resolutie zou je zelf kunnen instellen door met het configuratiebestandje aan de slag te gaan, maar het is toch iets dat we graag anders hadden gezien. Er is duidelijk veel tijd gestoken in de afwerking en details, wat de nieuwe id5 engine ook toelaat en aanmoedigt, maar het is spijtig dat werk dan teniet te zien gaan door slechte textures.

Rage ziet er niet slecht uit, integendeel, maar we hadden er toch net iets meer van verwacht. De intentie van id Software om de grafische instellingen aan te passen naargelang je hardware, is nobel maar bleek achteraf praktisch onhaalbaar. Vooral op iets oudere systemen kom je al snel in de problemen en het is dan ook niet verwonderlijk dat je ondertussen dankzij enkele kleine patches toch het een en ander kan aanpassen om de druk op je grafische kaart wat weg te nemen.

Ook zorgen de aangepaste drivers voor heel wat problemen in andere games en grafische toepassingen. Zo wou zelfs Minecraft niet meer opstarten en zorgde Premiere Pro bijna voor een spontane hartaanval. 

Guns & cars

De gameplay in Rage draait rond twee grote aspecten: schieten en racen. Een shooter van id Software kan niet anders dan steengoed zijn en Rage bevestigt dat alleen maar. De superieure gameplay en het uitgebreide aanbod aan wapens (van een simpel pistooltje tot mind controlling kruisboogpijltjes) zal ongetwijfeld elke FPS-fan meer dan voldaan achterlaten.

Naast het uitgebreide aanbod aan wapens kan je in Rage ook heel wat items zelf maken. Dat doe je aan de hand van de items die je vindt op je missies en in ‘The Wasteland’ en de bijbehorende recepten die je meestal verdient door zijmissies te voltooien. Die tech items omvatten onder andere een recept voor een medpack, nieuwe wingsticks, enkele tech items om deuren te openen of autootjes ineen te knutselen en een heuse autonome robot die aan je zijde strijdt tot het bittereeind (zijn eind uiteraard). Die tech items helpen je een heel stuk op weg in het spel en het is dan ook de moeite om af en toe een zijmissie te voltooien om je arsenaal wat uit te breiden. Zeker tegen het einde aan en in je gevechten met ‘The Authority’ komen die zaken zeker van pas.

Het andere grote aspect, het racen, speelt zich vooral af in de verwoeste buitenwereld. Op weg van de ene nederzetting naar de andere kom je immers heel wat patrouilles van de andere bendes tegen die maar al te graag de beloning die boven je hoofd hangt binnenhalen.

Natuurlijk kan je moeilijk op je driewieler ten strijde trekken en het is dan ook de boodschap om deel te nemen aan de races die in elk stadje worden georganiseerd. Door zulke races, die gaan van een eenvoudige 3 laps tot een heus minigun-gevecht, te winnen verdien je racecertificaten die je kan gebruiken om nieuwe onderdelen voor je wagen te kopen. Een greep uit het aanbod: homing rockets, mijnen, een schild, een turret die boven je wagen zweeft, escort bombs enzovoort. Natuurlijk mag je niet vergeten om regelmatig je wagen te laten repareren of het zou wel eens kunnen dat je midden in een race zonder buggy zit en al lopend een race winnen is toch vrij moeilijk.

Het racen zit, net als het schieten, erg goed. Elke wagen reageert anders en kan je tot in de kleinste details uitbouwen naar je eigen voorkeuren. Verwacht wel geen realistische besturing. De auto's in RAGE reageren zoals in een pure arcaderacer. Dat is geen probleem, want het past perfect bij de stijl van de races. Uiteindelijk is het vooral in de multiplayer dat het raceaspect echt tot zijn recht komt. 

Nanotrites

Zoals al eerder gezegd, word je in RAGE langs alle kanten en door zowat iedereen beschoten. Doodgaan is dus zeker en vast geen rariteit. Gelukkig bezit je personage, technisch gesproken al meer dan 100 jaar oud, zo over de nodige trucjes om de dood te slim af te zijn. Niet iedereen kan immers een cryogene slaap van meer dan 100 jaar overleven (behalve misschien de Avatar).

Je lichaam is volgepompt met zogenaamde nanotrites, microscopisch kleine robotjes die je cellen stimuleren en zo snel verwondingen opsporen en genezen. Kort samengevat wil dat dus zeggen dat je vanzelf geneest wanneer je even rust. Daarnaast beschik je over je eigen ingebouwde defibrilator die jou en je onmiddelijke omstaanders van de nodige schokken voorziet wanneer het bijna te laat is. Die defribilator kan je wel niet altijd gebruiken, want hij moet opgeladen zijn en je moet de minigame die er bij komt kijken ook tot een goed einde brengen. Doe je dat, dan kom je terug tot leven. Daarnaast kan je in Rage ook nog eens bandages gebruiken, die je gezondheid direct terug op pijl brengen.

Doodgaan in Rage is dus niet eenvoudig. Natuurlijk is het aangenamer spelen als je niet steeds je spel opnieuw moet laden, maar deze Heilige Drievuldigheid lijkt een beetje teveel van het goede te zijn. Na een tijdje voelt het aan alsof je onoverwinnelijk bent en voelt het allemaal nogal gemakkelijk aan. Dat haalt de hele ervaring toch wat naar beneden, zeker als je op de hoogste moeilijkheidsgraad speelt.

Ga je wel dood dan heb je er hopelijk aan gedacht om het spel eens een keertje op te slaan. Om de een of andere vreemde reden slaat het spel op vlak na de vorige missie, in plaats van aan het begin van de volgende. Sterf je dus tijdens een missie waarvoor je helemaal van de andere kant van de map komt, mag je helemaal terug opnieuw beginnen, letterlijk. Even opslaan nadat je een nieuwe opdracht hebt gekregen is dus de boodschap.

Botsautootje spelen

Naast de vrij intensieve en behoorlijk lange singelplayer omvat Rage ook een multiplayer. Die draait voornamelijk rond het raceaspect in Road Rage, hoewel er ook een coöp modus beschikbaar is, waarin je samen met een vriend enkele onvertelde verhalen kan spelen.

Road Rage omvat vier verschillende modi, met elk hun eigen doel. In Meteor Rally moet je neervallende meteorieten verzamelen om punten te scoren, in Chain Rally dien je Rally Points te verzamelen en in Triad Rally moet je er zo drie na elkaar zien te bemachtigen. In Carnage, in de volksmond Free-For-All genoemd, mag je gewoon ongestoord op alles en iedereen knallen om aan al je wrede lusten te voldoen. Dat geldt trouwens in iedere modus, want vaak komt het eerder neer op elkaar zoveel mogelijk neerknallen in plaats van mooi je missiedoelen te behalen. De vehicle combat is dan ook dik in orde te noemen en staat zelfs op een iets hoger niveau dan het racen zelf.

Console

We hebben Rage natuurlijk niet enkel op pc getest. Ook de consoleversie kreeg voldoende aandacht. Daar zagen we dat Rage een spel van hoge kwaliteit is, met hier en daar kleine mankementjes. De gameplay zit ook met een controller in de hand helemaal goed. De besturing werkt vlot en is niet doorspekt van hulpmiddeltjes die het spelen van sommige shooters op console net iets te gemakkelijk maken. De standaardlayout van je controls is wel niet helemaal perfect. Sommige opties zullen voor een aantal gamers op een vreemde plaats staan. Gelukkig kan je dat allemaal netjes aanpassen, dus een echt probleem is het niet.

De graphics zijn op hun beste punten ook van de bovenste plank. Er zullen weinig games zijn die dit niveau kunnen halen. Spijtig genoeg is dat niveau niet overal hetzelfde. Net als bij de pc-versie zal je hier en daar textures tegenkomen van een lage kwaliteit. Ook hebben de textures van hogere kwaliteit soms iets te veel tijd nodig om te laden, waardoor je bij snelle bewegingen een aantal zaken nog snel zal zien verspringen van lage naar hoge kwaliteit. Dit is natuurlijk geen wereldramp, maar het zorgt er wel voor dat Rage soms kan pochen met graphics van de hoogste kwaliteit, terwijl je op andere momenten even een game van enkele jaren terug lijkt te spelen. Begrijp ons niet verkeerd, je zal het altijd maar even opmerken, maar het is toch spijtig.

Al bij al is ook op console Rage een topper. De kleine minpuntjes zijn wat ze zijn, maar ze verknoeien geenszins het plezier dat je zal beleven aan deze titel.