REVIEW | Klimmen naar nieuwe hoogtes in Horizon: Call of the Mountain

De PlayStation VR2 is eindelijk daar en dus komt PlayStation ook meteen op de proppen met een eigen game die het nieuw stukje hardware moet ondersteunen. Daarvoor werd gekozen voor Horizon: Call of the Mountain, een spin-off van de Horizon-games. Ditmaal niet met Aloy in de hoofdrol, maar met een volledig nieuw personage.

In de game kruip je, vrijwel letterlijk, in de huid van Ryas, die ooit Shadow Carja was maar nu de kans krijgt om te boeten voor zijn zonden door voor de Sun Carja en Aloy een nieuwe missie tot een goed einde te brengen. Veel dieper gaat het verhaal van Horizon: Call of the Mountain niet en dat is ook niet helemaal nodig. Hier en daar zal je wat bekende figuren uit de vorige games zien passeren, maar verwacht je niet aan een volledig nieuw hoofdstuk met heel wat extra lore van de Horizon-games.

Alles draait dan ook rond de gameplay en tonen wat de PS VR2 kan en wat het blijkbaar heel goed kan is klimwerk op je scherm toveren, want klimmen zal je doen. Doorheen de game is dat hetgeen je het meest zal doen. Niet geheel onlogisch als je weet dat je missie er uit bestaat iets te gaan onderzoeken hoog op een berg, maar op een bepaald moment was het voor ons wel genoeg geweest.

Begrijp ons niet verkeerd, het klimmen werkt goed, maar het is ook weer niet zo spannend dat je het uren aan een stuk wil doen. Na een tijdje wordt het ook irritant dat je steeds zo dicht tegen de omgeving geplakt staat. We begrijpen dat het logisch is dat je dicht tegen de rotswand blijft, maar steeds dat gevoel alsof je er met je gezicht tegen plakt, het begint op den duur tegen te steken.

Het is ook best jammer dat Horizon: Call of the Mountain met momenten aanvoelt als een klimsimulator, want het toont meer dan eens dat het echt wel meer kan zijn. De gevechten met de monsters zijn uitdagend en spannend en geven je echt het gevoel alsof je oog in oog staat met al dat mechanisch gevaar en ook de omgevingen in de game zijn indrukwekkend.

Gevechten in Horizon: Call of the Mountain gebeuren voornamelijk met pijl en boog en alhoewel de game hier niets doet dat we niet eerder in VR zagen, doet het dat wel heel goed. Een pijl afschieten voelt heel bevredigend en dankzij de goed uitgewerkte ‘gaze tracking’, waarbij je blik wordt gevolgd, heb je ook een pak minder gemiste schoten. Het zorgt er voor dat je in deze VR-game, waarin je toch altijd een beetje gelimiteerd bent in je bewegingen, steeds het idee hebt alles onder controle te hebben. Door de snelheid waarmee ze gebeuren zijn het ook wel de momenten waarbij heel wat spelers ongetwijfeld last kunnen krijgen van misselijkheid.

Ook op basis van HUD weet Horizon: Call of the Mountain goed werk te leveren met de VR-omgeving. Je health wordt weergegeven aan je hand, waardoor je die altijd goed in het zicht hebt, en van pijlen wisselen doe je door je boog opzij te draaien. Health terug gebeurt dan weer door letterlijk een appel naar je mond te brengen. Het voelt allemaal heel natuurlijk en zo realistisch als mogelijk is in VR.

Visueel is Horizon: Call of the Mountain dan weer van het beste dat we in VR al hebben gezien. Dat zie je al meteen in de eerste minuten, waarbij je als speler in een bootje over een rivier vaart, terwijl je van naderbij kennis maakt met enkele bekende machines uit de Horizon-games. Het heeft wat weg van een attractie in de Efteling, maar dan wel een heel indrukwekkende. Ook verder in de game zal je heel wat prachtige vergezichten voorgeschoteld krijgen, die je toch altijd weer eventjes doen vergeten dat je een game in VR aan het spelen bent.