REVIEW | Need for Speed: Unbound speelt het vaak veilig

Heel wat gamers hebben een haat-liefdeverhouding met Need for Speed. De reeks heeft heel wat sterke games voortgebracht, maar ook al heel wat bagger. Toch is de hoop bij een nieuwe game altijd hooggespannen en dat was niet anders bij Need for Speed Unbound, vooral omdat Criterion ditmaal terug achter de knoppen zat.

Als je Need for Speed Unbound voor de eerste keer speelt, dan valt de nieuwe grafische stijl meteen op. Nu ja, deel van de grafische stijl alvast. De menu’s, de tussenfilmpjes, de personages en de effecten in de game hebben allemaal een comicboekstijl meegekregen. De wagens en de stad – ditmaal Lakeshore – zijn wel nog realistisch vormgegeven. Ergens vinden we het een beetje jammer dat Criterion het niet heeft gedurfd om de speciale stijl helemaal door te trekken. Niet dat de hele game er als een strip had moeten uitzien, maar nu zorgt de mix van stijlen soms voor een soort mismatch, waarbij je toch het gevoel hebt dat bepaalde zaken niet bij elkaar horen. Het lijkt er soms op dat Criterion een bepaald idee had, maar dan toch ook een beetje schrik om dat helemaal door te voeren.

Ook het verhaal is op dat vlak nogal veilig, met het typische idee van een racer die zonder geld zit en zich dan moet bewijzen om zo uiteindelijk een plek te krijgen in de grote finale race waar alles op het spel staat. De personages en de dialogen zijn allemaal vrij generiek en meer dan eens cringy, wat ons nog maar eens de vraag doet stellen of dit soort games nu echt een verhaal nodig hebben en indien dat toch nodig is, of dat niet gewoon op een andere manier verteld kan worden dan met cutscenes die je eigenlijk toch niet wil zien.

Op vlak van gameplay neemt Need for Speed Unbound heel wat elementen over van voorganger Need for Speed Heat. De dag-nachtcyclus keert terug, waarin je ’s nachts op events meer geld kan verdienen dan overdag, maar waarbij je ook sneller de flikken op je dak zal krijgen. Die zogenaamde ‘heat’ bouw je alvast vrij snel op, want al in onze eerste uren tikten we het hoogste level aan en kregen we dus een flink pak politie achter ons aan. Dat hadden we toch liever iets trager zien opbouwen. Vooral omdat events nu ook weer niet zoveel geld opleveren en je er toch wat moet rijden om vooruitgang te maken.

Dat heeft te maken met het idee achter de game dat geld verdienen belangrijker is dan winnen. Je zal zeker in het begin maar raar of zelden een race kunnen winnen, ook al omdat er wat sprake is van rubberbanding, Daardoor kan je ook maar zelden genieten van de grote cashprijzen, waardoor de voortgang met momenten nogal traag loopt. Je kan dat een beetje rechttrekken door een weddenschap aan te gaan met een van je rechtstreekse tegenstanders – als je hem klopt in de race krijg je het geld – maar ook dat levert zeker in het begin allemaal niet zoveel op.

Het gevolg is dat je ook wel vrij lang met één en dezelfde auto zal rijden. Je kan die natuurlijk stap voor stap upgraden en dat is ook leuk, maar we zien in dit soort games toch liever wat meer afwisseling. Die paar momenten dat je als extra job eens met een andere auto mag rijden zijn op dat vlak te weinig.

Nochtans rijden de meeste auto’s in Need for Speed Unbound best aangenaam. De handling voelt een stuk beter dan in Need for Speed: Heat en zeker wanneer je met een topwagen mag racen voel je echt de snelheid van de game. We zijn wel niet helemaal fan van de focus op driften, omdat dat niet met alle auto’s even doenbaar is en over het algemeen niet zo vlot aanvoelt.

Op vlak van type races doet Need for Speed Unbound het ook niet echt inventief. Je hebt races op stadsparcoursen, races waarbij je van punt A naar punt B rijdt, driftevents en events waarbij je door een mix van snelheid en stunts de multiplier hoog moet houden om zoveel mogelijk punten te halen. Geen daarvan springt echt in het oog en ook de momenten waarop de politie zich komt moeien voegen daar bijzonder weinig aan toe. Ook hier is het weer allemaal net dat tikkeltje te braaf. We missen daarbij vooral het overtuigende gevoel van takedowns die vaak zo bevredigend voelen in dit soort games. Het is een gemis dat races nogal saai en leeg kan doen aanvoelen, zeker als je ergens in het midden van het pak rijdt met geen enkel zicht op je voorgangers.

Tussen de races door rij je doorheen Lakeshore, al voelt ook dat vooral als een manier om tijd te verdrijven. Je vertrekt van één van je safehouses, rijdt naar een meetup waar je wat races doet, gaat desnoods nog naar de volgende meetup en daarna ga je terug naar je safehouse en begint alles opnieuw. Deze monotone cyclus wordt enkel en alleen doorbroken met het zoeken van collectibles en hier en daar een extra taakje. Het is ook niet leuk dat je bijna altijd en overal wordt geconfronteerd met de politie die maar al te vaak in de achtervolging gaat. Rustig naar je volgende race rijden kan dan weer een paar extra minuten in beslag nemen, minuten waar je vaak weinig zin in hebt. Dat je af en toe te maken krijgt met de politie is fijn en uitdagend, maar Need for Speed Unbound drijft het op dat vlak net dat tikkeltje te ver. Na een tijdje rij je op een slakkengangetje door Lakeshore in een poging om toch maar de politie te ontwijken.

Need for Speed Unbound heeft trouwens ook een multiplayer, maar die is bijzonder weinig waard. Er is geen politie te vinden en vreemd genoeg kan je er niet spelen met de auto’s die je hebt verzameld in de story mode. Je begint dus helemaal van nul. Een onbegrijpelijke keuze om eerlijk te zijn.