REVIEW | The Devil In Me is gruwelijk goed

De vierde en laatste game in het eerste seizoen van The Dark Pictures Anthology is The Devil In Me. Vijf collega’s van productiestudio Lonnit Entertainment worden opgebeld door architect Grantham Du’Met om de finale episode van hun true crime reeks over H.H. Holmes te filmen in zijn hotel. Het hotel is gebouwd op een afgelegen eiland, waar niemand anders woont dan Du’Met. Wat kan er mislopen? Het antwoord is: heel erg veel…

In The Dark Pictures Anthology games is er een ding belangrijk: de juiste keuzes maken. Indien je de juiste keuzes maakt, kan je iedereen in leven houden. Doe je dit niet, dan ga je mensen verliezen op de meest gruwelijke manieren. Dit is ook het geval in The Devil In Me. Echter heeft Supermassive Games de lat hoger gelegd voor de finale van het eerste seizoen. The Devil In Me is de meest bloederige en gruwelijke game in de reeks. Iedereen die iets weet over H.H. Holmes kan zich hier iets bij voorstellen. Voor diegenen die het horen donderen in Keulen: H.H. Holmes was de eerste seriemoordenaar in de Verenigde Staten, en meteen de ergste. Hij lokte allerlei mensen naar zijn hotel, later hernoemd naar het “Murder Castle”, om hen op de meest gruwelijke wijzen te vermoorden. Daar haalde Supermassive Games inspiratie voor hun nieuwste game.

In de preview die we speelden van The Devil In Me spraken we al over het feit dat er veel meer te doen is in dit spel tegenover de vorige drie in de reeks. Je krijgt veel meer vrijheid om te bewegen en dingen en plekken te gaan ontdekken. Nu kan je springen, klimmen, onder dingen kruipen, bukken, balanceren op smalle oversteekplaatsen, dingen verschuiven om ergens bij te kunnen, en nog veel meer. Dit geeft je het gevoel dat je echt aan het gamen bent, in tegenstelling tot de vorige games. Die voelden meer alsof je een lange film aan het kijken was met hier en daar wat gameplay. Je hebt bij The Devil In Me ook de keuze om “Movie Night” mode aan te zetten indien je co-op wil spelen, en toch dat filmgevoel wil hebben.

De personages zijn heel goed uitgebouwd en hebben allemaal een sterk karakter. Hun persoonlijkheid kan je zelf een beetje manipuleren naar je eigen wil aan de hand van de dialoogopties die je kiest. Zo kan je iemand heel antagonistisch maken, of net meewerkend. Hou hier wel in het achterhoofd dat het in noodsituaties beter is dat iedereen samen kan werken. Er zit voor iedereen een personage in waar je jezelf in zal kunnen vinden. Dit doet Supermassive Games altijd goed. Wat zou het jammer zijn als je jouw favoriete personage op de meest bloederige wijze ziet sterven… Been there, done that.

Wij zijn helaas maar geëindigd met twee overlevenden. Twee van de vijf waren onze schuld, maar eentje was de schuld van het spel. Er zaten nog kleine bugs hier en daar in de game: ondertitels die op het scherm blijven staan terwijl de dialoog al is afgerond, het item wheel van een personage dat niet op het scherm verscheen, en een keuzemogelijkheid op het einde die niet tevoorschijn kwam (en ons een personage heeft gekost…). De eerste twee zijn makkelijk opgelost door even terug naar het hoofdmenu te gaan en dan terug naar het spel. De laatste bug heeft vooral ons hart gebroken, maar is verder niets aan te doen. Hopelijk zijn deze kleine dingen in een day one patch opgelost. Verder vonden we ook dat de overgangen van cut scenes naar gameplay iets te abrupt verliep. Behalve die miniscule dingen hebben we absoluut niets aan te merken op The Devil In Me.

LEES OOK: House of Ashes is voorspelbaar, maar vermakelijk

LEES OOK: Little Hope stuurt je op heksenjacht

LEES OOK: The Dark Pictures Anthology: Man of Medan