HANDS-ON PREVIEW | The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me haalt inspiratie bij true crime

Na House Of Ashes is The Devil In Me de vierde horrorgame uit The Dark Pictures Anthology-reeks, waarvan elk jaar een nieuwe game uitkomt. Echter is dit al de tweede game die Supermassive Games dit jaar uitbrengt, naast The Quarry. Elk spel uit de franchise focust zich op een ander subgenre binnen horror, en The Devil In Me belooft de meest bloederige en gruwelijke game in de reeks worden. Wij kregen de kans om het eerste chapter van de game te spelen.

Het verhaal gaat over vijf collega’s die werken voor een productiehuis genaamd Lonnit Entertainment. Zij maken een docuserie genaamd “Architects of Horror” met als focuspunt H.H. Holmes, de eerste seriemoordenaar in de Verenigde Staten. Na een zoektocht naar de ideale locatie, worden ze uitgenodigd door architect Du’Met om de finale van de docuserie in zijn hotel te filmen. Daar merken ze op dat het hotel wel heel hard lijkt op het “Murder Castle” van H.H. Holmes, met alle gevolgen van dien.

Herinneren jullie je nog de Saw-esque boobytrap van Josh in Until Dawn? Dit kan je verwachten in The Devil In Me, maar op veel grotere schaal. De verschrikkelijke gebeurtenissen in het moordkasteel van H.H. Holmes zijn door de tijd heen uit proportie geblazen tot een ware Saw-film, maar dienen als inspiratie voor deze game. De eerste booby trap die we al gezien hebben is niet voor gevoelige kijkers. The Devil In Me belooft daarom de meest gruwelijke en bloederige game tot nu toe te zijn in de franchise. Ook lijkt het dat er geen mythologische wezens aanwezig zijn in deze game, in tegenstelling tot zijn voorgangers, wat het voor ons extra spannend maakt.

Na een heel leerproces bij de vorige drie games in The Dark Pictures Anthology heeft Supermassive Games toevoegingen gedaan aan de gameplay. The Devil In Me heeft heel wat nieuwe features die je meer het gevoel geven dat je aan het gamen bent, in plaats van dat je gewoon een gigantisch lange film aan het kijken bent. Je kan zo goed als vrij bewegen: klimmen, bukken, springen, vaulten, shimmyen, etc. Verder zijn er puzzelelementen toegevoegd. Voorbeelden van puzzels zijn: codes onthouden om later te gebruiken, schema’s volgen om dingen te herstellen, meubels herstructureren om ergens bij te geraken...  Dit zorgt er wel voor dat je meer aandacht moet besteden aan je omgeving dan bij de vorige games, en je hoofd er bij moet houden.

Verder zijn de personages veel beter uitgewerkt. Je speelt als vijf verschillende personages die elk hun vaste rol hebben binnen het productiebedrijf. Zo hebben ze alle vijf verschillende items bij de hand die voor verschillende situaties handig kunnen zijn, en zelfs doorgegeven kunnen worden. Je moet niet altijd alle hoekjes van de kamer gaan inspecteren om je huidige missie te volbrengen; misschien heb je de oplossing standaard al op zak. (Zo zijn wij in een area 20 minuten kwijtgeraakt... Oude gewoonte.)

Ook de toegankelijkheid van de games wordt steeds beter. Iedereen die ooit al een van The Dark Pictures Anthology games heeft gespeeld kent de beruchte Quick Time Events. Mis je er eentje? Jammer dan, je favoriete personage is gesneuveld. Bij The Devil In Me kan je instellen dat er geen QTE timeout is, geen QTE combat timer, en dat je niet hoeft te button mashen indien je het daar lastig mee hebt. Verder hebben ze een lettertype dat toegankelijk is voor mensen met dyslexie. De instellingen voor de ondertitels zijn ook uitvoerig: je kan de tekst grootte, kleur, en helderheid kiezen. Alsook heb je de optie om de namen van de personages die aan het spreken zijn weer te geven bij de ondertitels, en per personage een andere kleur in te stellen. Wij worden altijd gelukkig van uitgebreide accessibility settings. Het enige probleem dat we hier hebben, net zoals bij de vorige games, is dat de audio mix niet ideaal is. Het klinkt alsof de audio op een of andere manier gedempt is; het klinkt niet volledig helder. Dit went na een tijdje, maar telkens je een pauze neemt van de game moet je er terug aan wennen. Ook leek het alsof de audio soms niet perfect gesynchroniseerd was met de mondbewegingen van de personages.