REVIEW | Bayonetta 3 is een actievol spektakel van begin tot einde

'Sorry to keep you waiting'. Het zijn woorden die Pit uit Kid Icarus jaren geleden in de mond nam omdat fans heel lang op een nieuwe telg in de serie gewacht hebben. Tijdens de onthulling van Bayonetta als personage in Smash Bros., werd zij meteen aan deze engel gelinkt en kennelijk heeft zij toch wat capriolen van hem over genomen. Bayonetta 3 werd namelijk eind 2017 onthuld en nu, vijf jaren later, verschijnt de game dan eindelijk op de Nintendo Switch. Unfasionably late dus, maar heeft onze heks nog steeds voldoende in haar mars om ons te imponeren?

Daar waar onze heks zich in de eerste game twee games vooral met de tweestrijd tussen de angels uit Paradiso en de demons uit Inferno bezig hield, zal de derde game het grootser aanpakken. Het gehele universum en zelfs multiversum staat onder druk van een nieuwe dreiging: de homonculi. Aan Bayonetta en haar kompanen om dit actievol avontuur tot een goed einde te brengen.

Deze homonculi verschillen in principe niet zo fel van de angels en demons. Tal van nieuwe designs passeren de revue, maar ook heel wat oude bekende vijanden maken opnieuw hun opwachting. Zodoende krijgen we uiteindelijk een erg leuke mix van zowel oud als nieuw, met tal van battle mechanics, voorgeschoteld.

De te verkennen wereld is qua schaal ook stevig toegenomen. Op zich zitten we nog steeds met vrij rechtlijnige levels vol actie, maar heel vaak zijn er tal van zijsprongen en gangen die naar de nodige optionele content leiden: timed challenges, unlockables, collectibles. Qua uitdaging en replaywaarde doet Bayonetta 3 het wel heel erg goed.

Het avontuur zelf zal in het begin net iets te bekend aanvoelen voor zij die een game uit de serie gespeeld hebben, maar gelukkig verken je nadien ook wel heel wat andere toffe werelden met tot de verbeelding sprekende thema's. Het is duidelijk dat het grotere werkgeheugen van de Switch veel meer geometrie en de wereld op een grotere schaal toelaat.

Naast de talloze kleinere boss fights zijn er nu ook een paar gigantische vijanden die Bayonetta met haar demons zal bestrijden. Deze gevechten halen vooral inspiratie uit de Kaiju-gevechten in Japanse films en laten de Switch alvast erg goed zweten. Gedenkwaardig zijn ze sowieso, in dat opzicht slaagt ontwikkelaar Platinum Games er in zichzelf nog eens te overtreffen.

De combat blijft over het algemeen van erg hoog niveau, met ditmaal ook een nieuw speelbaar personage in de vorm van Viola. Indrukwekkende aanvallen komen nog steeds vlot uit de verschillende knoppencombinaties op het beeldscherm. Zoals onze preview reeds aangaf, waren we nog niet 100% zeker van de nieuwe Demon Slave en Demon Masquerade mechanics. Hierdoor kan je in bepaalde omstandigheden de Infernal Demons oproepen om je te helpen in de strijd tegen al het vijandelijke gespuis. Je bestuurt deze demons in zekere zin rechtstreeks door verschillende soorten aanvallen te kiezen.

Uiteraard is hun tijd op het slagveld wel beperkt, want het zou anders wel een erg oneerlijke strijd in het voordeel van Bayonetta worden. Initieel lijkt het er ook op dat deze mechanics veel te krachtig zijn, maar de ontwikkelaar weet op zich nog een redelijk goede balans naar voren te schuiven. Er zijn een aantal momenten waar deze mechanics niet kunnen gebruikt worden en na een paar hoofdstukken kunnen over het algemeen de afwisseling in het soort van gevechten ook zeker smaken. Het doet ons denken aan een aantal ideeën die men destijds in een game als Scalebound wenste te implementeren. Bovendien zien we dat Platinum ook een paar verwijzingen naar wat andere games, waaronder Nier en The Wonderful 101, uit hun reportoire in het spel verwerkt heeft.

Bayonetta zou Bayonetta niet zijn indien er geen sprake zou zijn van talloze wapens en summons. Een aantal erg vertrouwde wapens (pistolen, hamer, etc.) maken opnieuw hun opwachten, met als aanvulling een paar nieuwigheden. Sommige nieuwe wapens zijn een beetje gimmicky, maar aan keuze en variatie is er alvast geen gebrek. Over gimmicks gesproken, hier en daar bevatten levels soms net iets te veel gimmicks op vlak van gameplay en level design. Een aantal ideetjes zijn best goed uitgewerkt, maar deel hiervan voelen ook net iets te geforceerd of onwennig aan en halen de flow wat uit de game. De train summon is hier een mooi voorbeeld van en zal menig gamer hier en daar wel wat frustreren.

Op visueel vlak wil Bayonetta 3 het erg ambitieus aanpakken en dat lukt grotendeels. Haar eigenlijk model en heel wat scenes zijn op zich van mooie en hoge kwaliteit, maar wanneer de actie op een iets te grote en uitgezoomde schaal weergegeven wordt, zie je al snel dat tal van omgevingsmodellen van wat minder hoge kwaliteit zijn. Desalniettemin is de actie zo snel dat het niet meteen een groot probleem vormt. De unieke artstyle en vormgeving van Bayonetta komen nog meer dan genoeg tot hun recht in de latere levels en de focus ligt uiteraard op het zo vloeiend mogelijk in beeld krijgen van de actie. Hierdoor moet men soms op vlak van resolutie, scherpte en algemene kwaliteit van modellen dus wat inboeten.

Ditmaal zal Bayonetta ook door een nieuwe actrice ingesproken worden. Jennifer Hale, onder meer bekend van haar werk als female Shepard in Mass Effect 2, neemt het werk van Hellena Taylor over. Als men dit niet op voorhand gecommuniceerd had, dan hadden we dit niet meteen door. Hale weet het personage en het uniek karakter van Bayonetta prima over te nemen en uit te voeren, dus op dat vlak is er allesbehalve reden tot paniek. En met de nieuwe theme songs voor zowel Bayonetta als Viola, zit het ook wel snor.