REVIEW | Pure middelmaat in Valkyrie Elysium

Na een lange tijd weggeweest te zijn brengt Square Enix weer een game uit de Valkyrie Profile-serie uit. De reeks is niet even gekend als grote broer Final Fantasy, maar heeft nog altijd een plek in het hart van RPG-fans rond de wereld. Zal de Valkyrie nieuwe hoogtes kennen, of gaan we een grotere ramp dan Ragnarok tegemoet?

We openen met een kort stuk verhaal. Nadat de goden de reus Ymir verslaan, komt de wolf Fenrir ten tonele om iedereen in Asgard en Midgard uit te moorden en Ragnarok in gang te zetten. Tijdens een showdown met Odin rukt hij diens windpijp uit zijn keel, terwijl Odin een zwaard in Fenrir's buik ramt. De oorlog komt ten einde, maar Odin voelt dat Ragnarok al in gang gezet is. Daarom creëert hij een nieuw soort god: de Valkyrie strijder. Na wat we een slideshow proloog kunnen noemen, krijgen we de optie om een tutorial te spelen. Hierin hoort de Valkyrie een mysterieuze stem, en zoals we allemaal weten moeten we een vreemde stem in ons hoofd nooit in vraag stellen, maar liever volgen.

De mechanics worden per gebied een beetje uitgelegd en nadat je de uitgelegde commando’s hebt uitgevoerd kan je naar het volgende deel. De gameplay charmeert al snel, al is de tutorial best vervelend. Zo krijg je op een bepaald moment de opdracht om vier gewone stoten uit te voeren gevolgd door een speciale. Geen moeilijke combo zou je denken, en doorheen de rest van het spel zou je gelijk hebben. In de tutorial word je echter geplaagd door falende inputs omdat de vijand te vroeg sterft of valt. Wanneer je uiteindelijk door de tutorialruimte geraakt, kom je terug in Odin’s prachtige kasteel. Hij geeft jou de taak om de wereld te redden van Ragnarok. En… dat is het wel een beetje qua verhaal. Deze game biedt weinig van waarde tegenover een reeks cultklassiekers die gekend staan voor de fantastische verhaallijnen. Zelfs de grote plottwist van de game zie je al van mijlenver aankomen. De Valkyrie zelf heeft de persoonlijkheid van een dweil en kan dus moeilijk overtuigen. De personages die wél wat meer leven in de brouwerij brengen zijn de Einherjar, of de bondgenoten die de Valkyrie onderweg meeneemt en als summon kan gebruiken in de strijd. Ze gedragen zich buiten de strijd als party members die af en toe amusante gesprekken hebben of vragen aan de Valkyrie of ze al meer begrijpt van de mensheid. En zij zijn het ook die haar persoonlijkheid van “Odin aanbidden is mijn persoonlijkheid” gelijdelijk aan veranderen naar “mensen redden is mijn prioriteit”.

In de strijd zijn deze Einherjar niet zozeer party members maar eerder summons. Je kan ze oproepen om aan jouw zijde te vechten, zolang je nog genoeg kracht hebt om ze op te roepen. Elk van de Einherjar heeft een eigen element waarmee jij het tij van het gevecht kan keren. Je kan attack strings uitvoeren, maar helaas zijn er geen ingewikkeldere elementen zoals skill cancels en dergelijke aanwezig, waardoor je je string niet kan onderbreken om te dodgen.

De wereld kan op bepaalde punten, zoals in Asgard waar je Odin bezoekt, er prachtig uitzien, maar doorgaans zijn de omgevingen in Midgard ook eerder aan de saaie kant. Terwijl de game ook hier weer enorm veel potentieel toont, kan het verwachtingen weer niet waarmaken. Zeker omdat de wereld van Midgard best lineair blijkt, met af en toe wel een zijpadje met een schatkist of wat breekbare dozen, maar geen leuke extra quests, mooie omgevingen of wat je ook wilt uit een wijde omgeving. Als Valkyrie dan ook nog eens een Naruto run begint te doen om te sprinten van A naar B, verlies je de hoop in de graphics wel snel.