REVIEW | Shin Megami Tensei V is een absolute prachtgame

Kruip in Shin Megami Tensei V in de huid van een licht asociale schooljongen die na gedwongen interactie met zijn klasgenoten plots wakker wordt in een post-apocalyptisch Tokio met spijt van al zijn levenskeuzes.

Je start het spel, net als eerdere Shin Megami Tensei games, als stille en naamloze schoolganger. Tijdens de les word je er op gewezen dat je de moeite nog niet gedaan hebt om jouw fancy schooltablet te registreren en je krijgt zo de kans om je personage te benoemen. Als je het lollig vindt om je personages gewaagde namen te geven heb je pech. Een luie “kkkkkk” werd beantwoord door de commentaar dat de naam een verboden woord bevatte en werd gelijk afgewezen. Jammer voor alle grapjassen, want deze held eist dus een naam die niet te vunzig is. De luierikken kunnen wel genieten van de wetenschap dat “hhhhh” dan weer wel werkte. Echte namen zijn dus niet eens verplicht, zolang je het maar netjes houdt.

Eenmaal je jouw personage benoemd hebt weet de leerkracht te delen dat er de laatste tijd verontrustende verdwijningen zijn en dat het daardoor aangeraden is om in groep naar huis te wandelen. Dit blijkt al snel een grotere uitdaging dan verwacht, want niemand wilt bevriend zijn met iemand genaamd “hhhhh”. Terwijl al je klasgenoten onderling praten over wie ze het leukst vinden op school, besef jij je maar weer eens dat je iedereen gewoon stom vindt en vertrek je toch maar op je eentje. Buiten word je tegengehouden door een van de personen waar net nog over geroddeld werd, het archetype van de goede student. Hij nodigt je uit om mee met zijn groep te wandelen en of je nu zin hebt of niet, meewandelen zal je.

Zijn verlegen zusje en het populaire meisje van de school vervoegen zich bij de groep en wandelen samen naar een treinstation. Het zou natuurlijk geen Shin Megami Tensei zijn als er geen onnodig oponthoud was, dus uiteraard moet er een lijk in het station liggen. De weg is geblokkeerd en dus is het tijd om vage keuzes te maken. Yuzuru, de perfecte student, wandelt rustig weg naar een tunnel terwijl jij het oponthoud bestudeert, en de populaire Tao gaat eventjes alleen op pad. Allemaal logische keuzes in tijden waar mensen zomaar verdwijnen. Wanneer jij aan de tunnel komt zie je nog een schoolgenoot, Dazai, die op monsterjacht is. Omdat je nu toch al slechte keuzes aan het maken bent, ga je de tunnel mee in. Wanneer een paniekerige Yuzuru de tunnel uit komt lopen en vraagt wat iedereen daar doet, stort de hele boel in.

Dit is dus waarom asociaal zijn geen zonde is, want wanneer je wakker wordt zijn al jouw klasgenoten weer verdwenen en is Tokio plots een woestijn genaamd Da’at. Al snel hoor je paniekerig geschreeuw en zie je Dazai de hemel ingetrokken worden door een engel. De engel zegt dat het goed is dat een dienaar van ‘Bethel’ hem vond en niet een demonische dienaar van de chaos, anders was hij nu dood. Allemaal leuk en wel, maar jij wordt dus weer eens genegeerd en natuurlijk duurt het niet lang voor de chaos jou vindt. Een horde demonen komt naar je toe, maar ook jij krijgt de kans om het te maken in de woestijn wanneer je een vriendelijk wezen genaamd Aogami tegenkomt die zijn hulp aanbiedt. Samen vormen jullie een Nahobino, of een half demonisch, half menselijk wezen. Met Aogamis hulp ben je sterk genoeg om het op te nemen tegen de bloeddorstige wezens in het nieuwe Tokio en besluit je op zoek te gaan naar je vrienden. Die je… nooit eerder écht hebt gesproken.

Gaandeweg leer je wat er met Tokio gebeurd is, zowel door de commentaren van verschillende demonen als door flashbacks die je door Aogamis ogen ziet. Wanneer je je vrienden terugvindt blijkt ook snel dat niet iedereen even onschuldig is als het eerst leek en al snel moet je keuzes maken over wat voor persoon jij wilt zijn in deze wereld. Volg jij het licht, of laat je je hart naar het duister afdwalen?

Shin Megami Tensei V volgt een redelijk bekende SMT-formule. Je bent wederom een student die in een apocalyptisch Tokio terecht komt en daar een half-demonisch wezen wordt en zijn weg door een nieuwe wereld moet banen, terwijl hij de waarheid over het vergaan van de wereld leert.

Dat wilt echter zeker niet zeggen dat het een saaie formule wordt. De stille protagonist krijgt zo een stem door middel van de keuzes die jij in het spel maakt. Je zal geregeld keuzes voorgeschoteld krijgen, de ene al wat moeilijker dan de andere, die bepalen welk pad jij bewandelt. Terwijl dit zeker niet nieuw is voor de reeks, is het nu wel een groter deel van het spel. Al van in het begin vorm jij jouw personage zoals jij het zelf wilt en leiden jouw keuzes je naar andere uitkomsten. Zo is het ook onmogelijk om alle side quests te spelen, want soms komen er wel eens quests naar boven waar de keuzes in één quest het succesvol afronden van een andere beïnvloeden.

Bovendien is het battle systeem geüpdatet om meer in lijn te zijn met wat we tegenwoordig verwachten van een JRPG. Het blijft weliswaar turn-based, maar waar we in de SMTIII remake nog moesten onthouden welke monsters zwak waren voor welke aanvallen, gunt SMTV je die informatie wel gewoon nadat je een tegenstander doodt of overtuigt zich bij jouw team aan te sluiten. Het recruiten blijft een soort van lotterij, maar de kansen dat een tegenstander je goed gezind is lijken ook te zijn verhoogd.

Elk gevecht is dus turn-based en wie er begint wordt vaak bepaald door wie er in de overworld het initiatief neemt. Verras jij de tegenstander, dan ben jij eerst aan zet. Slaagt de tegenstander er in je te besluipen, dan kan jij wel eens klappen krijgen. Elke ronde krijg jij evenveel zetten als je teamgenoten hebt. Dit kan je echter beïnvloeden door het al dan niet succesvol aanvallen. Raak je een zwak punt of haal je een critical hit, dan krijgt je een beurt bij. Als de tegenstander jouw aanval blokkeert of je mist hem gewoon, dan verlies je er twee. Het is dus wel een aanrader om te zorgen dat je misbruik kan maken van die zwakke punten, want anders kan er wel eens misbruik gemaakt worden van jou.

Dat mag je ook gewoon letterlijk nemen, want je zal ook geregeld met demonen in gesprek willen gaan om ze te overtuigen met je mee te reizen. Je succes is afhankelijk van de stand van de maan en hoe goedgemutst je tegenstander is. Bij volle maan wil de bevolking van Da’at liever vechten, bij een nieuwe maan zijn ze je vaak milder gezind.

Dit alles maakt niet dat Shin Megami Tensei V plots gemakkelijk is geworden. Terwijl sommige systemen nu milder zijn, blijft het spel toch prettig uitdagend. Als je onbezonnen de strijd aan gaat met een boss kan je je graf al snel gaan graven. Bovendien kom je geregeld monsternesten tegen die je moet verpulveren, maar mag je je dus eerst verwachten aan een horde monsters en hun baas. Goed doordachte strategie in combinatie met een beetje grind-geduld blijven de sleutels tot succes in Da’at. Zeker omdat niets gratis is in de nieuwe wereld. In Da’at doet men niet aan gratis gezondheidszorg, dus je zal je portemonnee mogen klaarhouden als je wat wilt bekomen na een harde strijd. Daarnaast wil je ook een spaarboekje klaar hebben voor de vele demonen die je zal opofferen om sterkere wezens te bekomen. De monster fusions blijven een belangrijk deel van het spel, dus als jij je snel hecht aan je teamgenoten kan dit wel eens een extra moeilijke game worden. Fusions die enkel uit jouw team komen kosten je niet veel meer dan wat traantjes, maar als je monsters uit het compendium moet opgraven voor een bepaalde fusie dan mag je al snel stevig dokken.

Ondanks de beperkingen van het platform slaagt Atlus er verder weer eens in om een prachtige game te leveren met Shin Megami Tensei V. De personages zijn prachtig ontworpen en de wereld van Da’at is een waar plezier om te verkennen. De monsters behouden hun klassieke looks maar worden wel een beetje opgeborsteld, wat helemaal fantastisch is eens je iconische monsters als Mara tegenkomt.

Ook het geluid is fantastisch, zelfs tot de battle muziek toe. Battle muziek heeft vaak de neiging om saai te worden, maar Shin Megami Tensei V gebruikt het op zo’n meesterlijke manier dat je niet anders kan dan genieten. De muziek is telkens zo perfect in lijn met de sfeer van de wereld en het verhaal dat het de totaalervaring enorm verrijkt.

Het enige minpuntje dat wij tegenkwamen is dat we de keuze niet kregen om de gesproken taal aan te passen, wat voor een SMT game best een rare keuze is. De optie om te kiezen tussen Japanse stemacteurs of Engelse stemacteurs is ondertussen al een beetje standaard, maar deze keer werden we geforceerd de Engelse stemacteurs te beluisteren. Gelukkig zijn de tijden van vreselijke Engelse stemacteurs weer achter ons en doet het niet zozeer afbreuk aan de ervaring. Als je toch een voorkeur hebt voor het Japans, dan is het hopen dat die optie er toch nog komt.