REVIEW | Death's Door is zeker geen dode mus

Death’s Door is een van die indie games die onmiddellijk in het oog springen. Een unieke stijl aangevuld met een herkenbare vorm van gameplay is meestal al genoeg om dat effect teweeg te brengen. In die combinatie is ontwikkelaar Acid Nerve, dat we ook al kennen van Titan Souls goed geslaagd en het eindproduct is ook meer dan de som der delen.

Death’s Door vertelt het verhaal van een kraai die werkt in de onderwereld, met als job het verzamelen van de zielen van dode wezens. Het is een job als een ander, want onze kraai is eigenlijk gewoon een ambtenaar die elke dag zijn taken krijgt en die vervolgens tot een goed einde probeert te brengen. Tot op een dag een van zijn zielen gestolen wordt en er niets anders op zit dan er op uit te trekken en een gevaarlijke toch te ondernemen. Doorheen je avontuur zal je oog in oog komen te staan met enkele opvallende personages, zoals bijvoorbeeld een grootmoeder die nogal fan is van keramiek.

Naast de leuke personages en de mooi vormgegeven omgevingen, is het vooral de muziek die echt opvalt in Death’s Door. Die illustreert perfect de wereld waarin je je begeeft en je zal de deuntjes na verloop van tijd mee neuriën.

De gameplay van Death’s Door is dan weer eenvoudig, maar bijzonder doeltreffend. Je kan met een wapen op vijanden slaan, terwijl je met tijd en stond moet dodgen, en daarnaast heb je ook een aanval van op afstand. Doorheen de game kan je ook upgrades uitvoeren met de zieltjes die je verzamelt onderweg. Vijanden doden geeft een ziel, maar je kan ook bollen met honderd zielen vinden om het allemaal wat sneller te laten gaan.

Exploratie is dan ook een groot onderdeel van Death’s Door. De game bestaat uit verschillende regio’s met elk een grote eindbaas. Om die eindbaas te bereiken, moet je eerst een heel doolhof doorworstelen. Gelukkig kan je onderweg hier en daar shortcuts vrijspelen, want wanneer je sterft word je steevast een heel stuk terug geplaatst in de wereld. Het systeem van het vrijspelen van de hele wereld om zo tot bij de eindbaas te geraken, zit goed in elkaar, maar soms hadden we toch graag gehad dat er een map aanwezig was. Als je even de weg kwijt bent of je weet niet meer zo goed waar je al bent geweest, dan kan het wel eens zijn dat je een tijdje doelloos rondloopt. De werelden zijn niet immens, maar toch groot genoeg om in te verdwalen.

Acid Nerve is er wel in geslaagd een goede balans in de game te krijgen. Het is nooit te moeilijk, maar ook weer niet zo gemakkelijk dat je nooit sterft. Je moet echt wel goed opletten tijdens gevechten en goed gebruik maken van je dodge en verschillende aanvallen. Ook het systeem om je health aan te vullen zit goed in elkaar. Doorheen de game zal je zaden vinden die je hier en daar in een pot kan planten. Dan krijg je een plant die je kan consumeren om je health helemaal aan te vullen. Sterf je en kom je later terug bij diezelfde pot, dan zal die plant er opnieuw staan. De game zorgt er zo voor dat spelers die vaker sterven ook meer opties krijgen om hun health aan te vullen in hun volgende playthrough, waardoor het weer een tikkeltje eenvoudiger wordt.

Combat is niet het enige aspect van Death’s Door, want er zit ook een puzzelelement in de game. Die puzzels zijn nooit al te moeilijk en vrijwel altijd op te lossen op één kleine locatie, maar zorgen toch voor de nodige afwisseling. Waren ze niet aanwezig, dan zou Death’s Door te eentonig worden.

Death’s Door is ook net lang genoeg. Als je er echt doorheen raast, dan kan je op een uurtje of zes het einde bereiken, maar veel gamers zullen ergens rond de tien uur landen, wat zeker niet meer moet zijn.