Call of Duty: Modern Warfare

Een (soft) reboot brengt altijd bepaalde verwachtingen met zich mee. Zeker als je de naam gebruikt van één van de populairste delen uit de Call of Duty-serie. Gelukkig weet Modern Warfare het merendeel van deze verwachtingen waar te maken, al slaat het af en toe ook de plank mis.

Vorig jaar werd de singleplayercampagne nog aan de kant geschoven voor battle royale multiplayergeweld in Black Ops IV. Dit jaar staat er in Modern Warfare een ongeveer vijf à zes uur durend spektakel op het programma. De singleplayercampagne weet de hoogtepunten aaneen te rijgen, maar verliest daarbij variatie niet uit het oog. Het ene moment sluip je in het holst van de nacht een huis vol terroristen binnen, terwijl het volgende moment de kogels en de explosies je om de oren vliegen terwijl je jouw locatie probeert te verdedigen tegen de toestromende vijanden. Er zijn zelfs momenten waarin er geen schot wordt gelost, maar je toch op het puntje van je stoel zit. Hoe cliché het ook klinkt, de singleplayercampagne van Modern Warfare is weer een ouderwetse Call of Duty-achtbaanrit.

Het verhaal blijft grotendeels boeien, maar maakt af en toe rare keuzes. Zo lijkt de game eerst in te spelen op de moraliteit van oorlog. Hoe ver kun je gaan? Indrukwekkend en ongemakkelijk zijn de momenten wanneer je als speler door de ogen van een kind de impact van een gasaanval ziet. De morele veroordeling van de gasaanval houdt geen stand wanneer je dezelfde gasaanval vervolgens kunt gebruiken als perk in de multiplayer. De moraliteit van de oorlog is volgens Modern Warfare uiteindelijk vrij zwart/wit in plaats van grijs. De Amerikanen zijn het overduidelijke morele kompas van de wereld, daar waar de Russen worden geportretteerd als kwaadaardige kindermoordenaars en ze de ene na de andere oorlogsmisdaad in de schoenen wordt geschoven. Het getuigt van weinig zelfreflectie.

Grafisch weet de game wel te imponeren. De serie heeft een gigantische stap voorwaarts gezet; textures zijn scherper dan ooit en er worden verbluffende lichteffecten op je scherm getoverd – vooral in de avond- en nachtmissies. Ook de animaties, maar vooral het geluid is indrukwekkend. Geweren zijn luidruchtig, maar klinken allemaal net anders – het audioteam van Infinity Ward heeft uitzonderlijk goed werk afgeleverd. De wapens klinken niet alleen fantastisch, ze schieten ook heerlijk. Elk wapen heeft een unieke feel, wat het variëren in wapens een plezier maakt.

Na het uitspelen van de singleplayercampagne wordt gehint dat het verhaal verder gaat in de Spec Ops-modus. Dit valt in de praktijk flink tegen: saaie missies worden verpakt in een flinterdun verhaaltje. Samen met drie andere spelers betreedt je een grote wereld waarin één voor één simpele missies moet uitvoeren. Knal persoon X neer, hack object Y. Terwijl je deze inspiratieloze opdrachten uitvoert word je belaagd door een constante stroom aan vijanden. Er lijkt wel een soldatenfabriek te staan ergens in het level, want ze blijven maar komen. Het is dan ook niet zo zeer uitdagen, maar vooral frustrerend. Spec Ops kun je beter vermijden.

Gelukkig is Modern Warfare de multiplayer niet vergeten, die een stuk beter in elkaar zit – al valt hier ook het een en ander op aan te merken. De snelheid van de multiplayer is veel trager dan in de vorige delen, wat veel spelers tegen de borst stoot, maar ons wel kan bekoren. Spelers hebben minder leven en gaan sneller dood, wat veel meer tactiek en denkwerk eist. Je kunt niet meer als een wilde over de map rennen, want dat resulteert geheid in een death.

Helaas wordt de snelheid van het spel ook op een aantal vervelende en onnodige manieren vertraagd: zo hoor je voetstappen al van mijlenver aankomen en schreeuwt je personage constant als hij of zij dingen doet of mensen ziet, wat natuurlijk je locatie verraadt. Het speelt campers in de hand en dat is waar de multiplayer van Modern Warfare nu dan ook door geteisterd wordt – al zegt Infinity Ward druk bezig te zijn met aanpassingen. Daarnaast voelen sommige levels te groot aan voor het aantal spelers in de modus, wat het extra frustrerend maakt als je na lang rondlopen alsnog door een camper wordt neergeknald.

Campen is echter een stuk moeilijker in de nieuwe modus Gunfight, waarin twee teams van twee het tegen elkaar opnemen met elke twee rondes nieuwe wapens die de game bepaalt. De levels zijn kleiner en de intensiteit hoger. Ook nieuw is Ground War, wat in principe Conquest uit de Battlefield-serie is. Een grote map, voertuigen en maximaal 64 spelers die het tegen elkaar opnemen. Een modus waarin het totale chaos is, maar die door de afwisseling interessant blijft. Het ene moment verdedig je een punt van een toestroom aan vijanden, terwijl je op het volgende moment met z’n allen in een tank zit onderweg naar een punt om te bezetten.

Maar onze favoriete nieuwe modus is Cyber Attack, een mix van Search and Destroy en Demolition, waarin je een bom die in het midden van de map ligt naar het punt van de tegenstander moet brengen. De twist is echter dat je elkaar weer tot leven kunt wekken, waardoor je niet per se een verloren strijd vecht op het moment dat je als laatste over bent.

Naast de nieuwe modi is er ook het een en ander aangepast hoe je jouw loadout samenstelt. Waar in het verleden gebruik werd gemaakt van een bepaald aantal punten dat je mocht gebruiken, krijg je in Modern Warfare meer vrijheid dan ooit. Door je wapens te levelen kun je ze aanpassen zo je wilt. Er zijn maximaal vijf attachments op de wapens te plaatsen variërend van nieuwe scopes tot grotere magazijnen, maar ook bepaalde toevoegingen die veranderen hoe wapens schieten en aanvoelen. Hiermee kun je bijvoorbeeld volledig focussen op attachments die ervoor zorgen dat je aim down sight sneller is of die de er juist voor zorgen dat je wapen accurater is. En het mooiste is: je kunt dit en al je klassen nu voor het eerst veranderen midden in een match. Hoera!