Mother Russia Bleeds

Mother Russia Bleeds

Wie al een tijdje meedraait in de gameswereld herinnert zich vast en zeker nog wel games als Double Dragon of Streets of Rage. 2D Brawlers waar je, al dan niet vergezeld van een compagnon, hele divisies van vijanden met je vuisten, voeten, knieën,... laat kennismaken. Helemaal dood en begraven is dit genre nog niet, maar nieuwe games zijn wel bijzonder schaars. Het Franse indie-collectief Le Cartel wil met Mother Russia Bleeds het genre terug in de aandacht brengen en onopvallend kan je hun spel alleszins niet noemen.

Mother Russia Bleeds speelt zich af in alternatieve(?) Sovjet Unie tijdens de jaren 80. Sergi, Ivan, Natasha en Boris, vier ruige types, komen er aan de kost door deel te nemen aan illegale straatgevechten. Het duurt niet lang voor de alziende overheid echter een inval doet en iedereen oppakt. Ze belanden in een donkere cel waarin er lustig op hen geëxperimenteerd wordt met de drug Nekro, totdat je natuurlijk wakker wordt en de laboranten een koekje van eigen deeg begint te geven. Na je brutale ontsnapping zet je je zoektocht naar wraak verder.

Dit kan op je eentje of met maximaal drie vrienden, die je desgewenst ook kan vervangen door door AI bestuurde kameraden. De vier karakters hebben iets andere eigenschappen, maar spelen vrij identiek aan elkaar. Zoals typisch in deze games bestaat de gameplay vooral uit vijanden slaan, stampen of vastnemen. Daarnaast kan je aanvallen nog enigszins combineren door een sliding uit te voeren of vijanden een keer in de lucht te slaan. Echt complexe special moves zitten niet in het spel. Er is wel heel wat variatie te vinden in de wapens die je her en der kan vinden en tijdelijk kan gebruiken, van stokken en messen tot Kalasjnikovs, kettingzagen, toiletten en voor wie het wat minder gruwelijk wil, een rol toiletpapier.

Minder klassiek is het feit dat je ook een injectiespuit met Nekro op zak hebt. Hiermee kan je een boost aan de gezondheid van jezelf of je kameraden geven of jezelf in een turbo-mode zetten waarin je door het scherm raast en vijanden zonder moeite vermorzelt. Je spuit kan je herladen door Nekro af te tappen van verslaafde vijanden nadat je ze verslagen hebt. De combinatie van dit alles zorgt dus wel voor voldoende afwisseling.

Die afwisseling is zeker in het begin nodig, want de levels zijn eerder saai: een labo, een gevangenis, straten,... waar je door wandelt op zoek naar de volgende golf aan vijanden die wel allemaal een andere manier van vechten hebben, maar uiteindelijk behoorlijk inwisselbaar zijn. In latere levels komt het spel meer op dreef door je in een bizarre seksclub of tussen rijdende treinen te laten vechten, er is zelfs een level waarin je op de hielen gezeten wordt door een heuse pikdorser des doods.

Le Cartel heeft dus wel enige extra variatie in een vrij klassiek genre gestoken, maar dat neemt niet weg dat het door vast te houden aan sommige clichés de typische problemen ook niet heeft kunnen oplossen. Zo is er weinig speling over de precieze hoogte waar je moet staan om vijanden te kunnen raken zodat je dus vaak in het ijle zal slaan terwijl je op het scherm wel degelijk je vuist in een vijand ziet verdwijnen. Een ander klassiek probleem is dat eens het spel een grote groep vijanden op je af stuurt, de camera vast gezet zal worden en je dus ook enkel maar op een beperkte oppervlakte zal kunnen vechten.

Het gevolg is dat je vijanden al te makkelijk buiten het beeld kan slaan en ze je vandaar dus kunnen aanvallen zonder dat je de kans hebt om ze te ontwijken, zeker bij vijanden met afstandswapens bijzonder vervelend. Ook je Nekro voorraad aanvullen wordt zo moeilijker omdat vijanden hier maar een beperkte tijd vatbaar voor zijn nadat ze zijn uitgeschakeld. Het vastzetten van het camerastandpunt had twintig jaar geleden vast zin gezien de beperkte capaciteiten van de arcademachines, maar vandaag de dag levert het weinig op buiten frustratie.

Mother Russia Bleeds bedient zich van ruwe pixel-art graphics die op zich prima de miserie uitbeelden die je kan verwachten in de Russische onderwereld van de jaren 80. Deze stijl, in combinatie met de zeer gewelddadige en bloederige exploten die zich afspelen geven het spel dan ook een Hotline Miami-achtige sfeer en zeker de manier waarop vijanden aftakelen naarmate ze meer klappen krijgen zorgt voor een gevoel van bruut geweld. Waar deze stijl wel voor problemen zorgt is tijdens de allerdrukste momenten.

Als je met vier spelers tegenover een horde vijanden staat, terwijl er van alle kanten rommel naar je hoofd gegooid wordt, begint het moeilijk te worden om jezelf nog terug te vinden, laat staan goed gemikte aanvallen uit te voeren. Als er dan nog eens iemand zijn Nekro-rage activeert verkleurt het scherm nog meer en davert het er op los. Dit zal dan wel de chaotische sfeer in een massa-gevecht goed weergeven, maar als speler begint je toch het overzicht te verliezen.