StarCraft II: Legacy of the Void

StarCraft II: Legacy of the Void

En Taro Adun, Commander. De laatste uitbreiding in de ondertussen al vijf jaar oude StarCraft II-reeks ligt eindelijk onder onze neus. De verhaallijn die al meer dan vijftien jaar bestaat, komt eindelijk tot zijn conclusie. De druk op de schouders van Blizzard was deze keer dan ook erg groot, want fans van het genre hebben steeds hoger wordende verwachtingen per uitbreiding. Misschien is het ook daarom dat de deze Legacy of the Void zolang op zich heeft laten wachten?

Het verhaal doen we niet uit de doeken, maar je kan er wel vanuit gaan dat alles netjes wordt afgerond. De open vragen uit de vorige hoofdstukken worden mooi afgesloten en het epische eindgevecht tegen de ultieme slechterik voldoet aan de eisen. Het is echter wel zo dat de missies nog steeds op grotendeels dezelfde manier worden uitgevoerd. Het lijkt soms alsof je echt een keuze maakt van 'nu gaan we naar hier of daar met onze vloot', maar in principe komt het op hetzelfde neer. De dringendheid van de missies wordt ook soms onderuit gehaald omdat het er op lijkt alsof je gewoon per missie een nieuwe unit ontgrendelt, net als in de vorige edities.

In een game zoals StarCraft met vernieuwende missies op de proppen blijven komen, bleek ook voor het team bij Blizzard geen makkelijke opgave. De basis van dit type RTS is om tegelijkertijd aan te vallen en een degelijke basis uit te bouwen. Dat komt dus neer op punten op de kaart over te nemen en van dit soort missies zijn er net iets te veel. Er is namelijk geen verschil tussen “vernietig de vijf kristallen op de kaart” en “neem de vier krachtbronnen van dit station over”, behalve de naamgeving.

Ondanks de soms erg voor de hand liggende missies en bijna onbestaande keuzes in de verhaallijn, blijf je toch als speler steeds gekluisterd aan de volgende stap. Het “nog een missie en dan stop ik”-syndroom is zeker en vast aanwezig, vooral door het feit dat je deze keer echt wel het einde van de verhaallijn te weten wilt komen en er bij de meeste – maar niet alle – missies een soort van druk achter zit alsof het universum echt op het spel staat als je de grote slechterik niet snel overwint.

De paar vernieuwingen die er zijn in single player, zie je in de vorm van opgewaardeerde units en extra commander-abilities. Die kan je instellen in je schip, maar meestal moet je hiervoor extra doelen in de missies zelf behalen, zodat je meer grondstoffen hebt om deze speciale krachten te gebruiken. Al bij al staat de singleplayer sterker op zijn poten dan de vorige twee hoofdstukken, waar je soms het gevoel had alsof je maar wat aanmodderde totdat de echte “bad guy” van de reeks zijn hoofd liet zien. 

Naast de singleplayer heeft Blizzard erg veel moeite gedaan om mensen meer samen te laten spelen. StarCraft II is namelijk geen makkelijke game in multiplayer. Het aantal acties per minuut, mogelijke strategieën en multi-tasking elementen dat je onder de knie moet krijgen om je mannetje te staan, is er voor de meesten te veel aan. Daarom zijn Archon Mode en de co-op missies in leven geroepen. Bij Archon mode neemt de ene speler het bouwen van de basis voor zijn rekening, terwijl de andere het leger bestuurt; een leuke ervaring, die zeker een meerwaarde biedt.

In de co-op missies is het de bedoeling dat je het samen in een bepaald scenario wint. Je moet dan een held kiezen (Raynor, Kerrigan, Artanis, Swann, Zagara of Vorazun). Dit heeft als gevolg dat je units en krachten er iets anders uit zien. De bedoeling van beide game modes is eerder om spelers meer samen te laten spelen, ook al zijn ze niet van hetzelfde niveau. Het biedt ook nog een extra manier om gewoon een potje Starcraft te spelen zonder je op de ranked ladder te moeten wagen, iets waar een groot aantal spelers snel voor terugdeinst. 

Logischerwijze is multiplayer in Legacy of the Void ook onder handen genomen en deze keer is Blizzard niet gestopt bij het toevoegen van enkele units. De meest ingrijpende veranderingen zie je meteen bij het starten van gelijk welke match. Je begint namelijk met twaalf workers en het aantal minerals per basis is erg verkleind. Dat heeft als gevolg dat de algemene strategieën van Heart of the Swarm en Wings of Liberty niet meer zo makkelijk uit te voeren zijn. De zogenaamde “all-ins” vanop een of twee basissen zijn veel minder frequent. Het loont dan ook in deze uitbreiding om zo snel mogelijk zoveel mogelijk basissen uit te bouwen en ondertussen datzelfde bij je tegenstander te voorkomen. Dat zorgt voor veel meer actie op alle fronten en verhoogt niet alleen de waarde van de algemene gameplay, maar ook de waarde voor de toeschouwers.

StarCraft II is namelijk nog steeds een nationale sport in Korea en ondertussen ook ver daarbuiten. De enkele toernooien die er al geweest zijn voor Legacy of the Void tonen duidelijk nog maar het topje van de ijsberg. De strategieën veranderen nog dagelijks en de topspelers leren tijdens de toernooien erg veel van elkaar. Als toeschouwer is er te allen tijde overal actie te zien en zie je minder 'strategie x die wint van strategie y' omdat er een bepaalde timing push wordt toegepast die ofwel faalt of meteen de overwinning binnenhaalt.

Dit alles komt de spelers met erg goede macro (het bouwen van basissen en goed beheer van de grondstoffen) ten goede. Het pad dat Blizzard hiervoor kiest, komt recht vanuit StarCraft: Brood War omdat het daar ook meer zaak was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk basissen uit te bouwen en je tegenstander van alle kanten te bestoken met meerdere aanvallen. Nu, naast de professionele StarCraft-spelers, waartoe wij bij de redactie absoluut niet horen, zijn er veel meer spelers die  gewoon een potje StarCraft willen spelen en zich goed willen amuseren.

Als we eerlijk zijn, lukt dit veel beter bij deze uitbreiding dan bij de vorige. Dat komt doordat het totaalplaatje klopt deze keer. Op de ladder zijn er minder all-in strategieën en meer echt leukere games die je hart sneller doen slaan. Vroeger gebeurde het nogal vaak dat je twee basissen bouwde, daarmee een leger maakte en dan daarmee tegen het leger van je tegenstander aanliep. De algemene multiplayer is nu iets genuanceerder. Geen zin om je met de ladder bezig te houden? Dan zijn er nu meer dan genoeg andere opties zoals co-op missies, archon mode, geautomatiseerde toernooien of de welbekende custom games.