Papo & Yo

Als je kijkt naar een  game, dan zie je vaak een shooter voor je of een platform- of actiespel. Niet-gamers zien het vaak niet in, maar een game kan achter de gameplay een speciale boodschap of verhaal te vertellen hebben en dat is ook zo bij Papo & Yo. Wat er uitziet als een normale puzzel platformer, vertelt eigenlijk het verhaal van een jongen die in moeilijke omstandigheden leeft en via zijn fantasie leer je hier spelenderwijs meer over. Duidelijk iets om even bij na te denken als je het ziet, maar is de game ook leuk genoeg?

Papo & Yo vertolkt de ervaringen van game director Vander Cabalerro, waarin een jongen (Quico) zijn fantasie gebruikt om te ontsnappen aan de realiteit. De vader van Quico is namelijk alcoholverslaafde, maar wanneer hij niet drinkt, is hij een aangename huisvader die houdt van zijn kind. Veel kom je niet te weten over zijn vader gedurende de game en buiten enkele speciale scènes zul je ook volledig in de fantasie van Quico zitten waarin hij een oplossing vindt om zijn vader te genezen van die demonische verslaving.

Aangezien het merendeel van de game zich in de fantasiewereld van een kind afspeelt, is er wel hier en daar iets vreemds aan de hand. De game speelt zich in Zuid-Amerika af in een favela-achtig dorp, maar hier en daar zie je artistieke symbolen of zelfs witgetrokken zones met vreemde voorwerpen opdoemen. Misschien herrinerde Quico zich niet meer wat er juist stond of is het gewoon het ontwerp van de game dat zo bedoeld is, maar het panorama is zeker aantrekkelijk om te aanschouwen - al zie je hier en daar wel dat de grafische engine niet de sterkste is en dat nabijgelegen plassen of muurtjes soms wel blokkerig kunnen overkomen. Hoe dan ook is het een artistiek plaatje te noemen en dan kunnen we zulke onvolmaaktheden wel eens door de vingers zien.

De game speelt als een doodnormale puzzel platformer waarin je als Quico rent en springt om het einde van de levels te halen. Onderweg zul je steeds weer schakelaars en sleutels moeten vinden om op magische wijze een doorgang te maken of de omgeving te manipuleren om zo verder te geraken naar het volgende stuk. Om Quico een handje te helpen heeft de jongen ook een vliegende robot bij zich genaamd Lula, die hij kan inzetten om schakelaars op afstand over te halen of om hem even te dragen en zo over grotere kloven te kunnen zweven.

Alle puzzels in de game zijn eenvoudig op te lossen, maar het is hoe je ze uitwerkt dat het allemaal speciaal maakt. Je kan bijvoorbeeld blokjes verplaatsen, maar ieder blok is gelinkt aan een huis dat dan zal meebewegen met de wereld aan de hand van je handelingen. Zo maak je vlotjes een enorme toren huizen boven elkaar die je dan als een slang kan kantelen en draaien om naar een ver gelegen deel te kunnen lopen. Een game hoeft nou niet altijd moeilijk te zijn en het zien van wat je allemaal via kinderlijke fantasie kan teweeg brengen is zeker wel een aangename verrassing van tijd tot tijd.

De alcoholverslaving van Quico’s vader komt ook terug in de game in de vorm van Monster. Dit wezen ziet er op het eerste zicht gemeen uit, maar is eigenlijk een vrij tam beest dat je makkelijk kan leiden door hem kokosnoten te voederen. Monster heb je nodig om bepaalde schakelaars te activeren of je kan op zijn buik springen als hij neerzit om op een hoger gelegen deel te geraken. Heel de game door neem je hem als huisdier mee om een oplossing te vinden voor zijn ziekte, maar af en toe zal zijn stemming volldig veranderen. Als hij kikkers eet, zal hij woest worden en niet meer weten wat hij doet. Zelfs Quico is dan in gevaar en kan geraakt worden door het dier. Al kun je gelukkig niet sterven in de game, het geeft wel een boodschap weer van hoe een vader kan reageren als hij teveel alcohol binnen heeft en dat is iets wat een kind zijn leven lang kan herinneren.

Doorheen de game zul je niet veel tekst horen buiten een sporadische roep van Quico naar zijn robotvriendje Lula. Wat wel opmerkelijk is, is de Zuid-Amerikaans getinte muziek die deze game des te specialer maakt. Vaak zijn de liedjes perfect gekozen voor de scène of de plaats waar je op dat moment zit en dat maakt het allemaal net iets fantasierijker. Al heeft de game een speciale boodschap mee te geven, het spijtige is wel dat die boodschap maar van korte duur is. Na een goede drie tot vier uur kun je deze game al uit hebben en dat is heel jammer, ondanks de unieke ervaring. Er hadden gerust ergens nog enkele leuke puzzels verstopt mogen zitten of enkele hersenbrekers om al het gemakkelijk puzzelwerk wat te onderbreken.