Jak & Daxter: The Trilogy

Er is een reden dat Jak & Daxter beiden bekend staan als enkele van de grootste iconen uit het PS2-tijdperk. Terwijl Crash Bandicoot zeker en vast zijn eigen plekje verdiende tussen de andere platformers, verraste ontwikkelaar Naughty Dog ons pas echt toen we de eerste keer aan de slag konden gaan met dit nogal extraverte duo, vooral dan Daxter. Het is dan ook wanneer we alledrie de games opnieuw spelen, en de evolutie meemaken van twee vrienden tot echte helden, dat we ons herinneren waarom de reeks zo geweldig was en nog steeds is.

Het is altijd leuk als we een oude reeks terugzien in HD, al is het maar voor de nostalgische momenten die ze opleveren. Toch is Jak & Daxter: The Trilogy een van de eerste HD-remakes die ons helemaal warm maakt vanbinnen. Alledrie de J&D games staan op één disc en zijn voorzien van een framerate van 60fps, 3D ondersteuning en trophies. Wat de collectie misschien wel mist zijn kleine details zoals het gebrek aan ondertiteling bij de eerste game of de controls die soms wat vreemd aanvoelen als we plotseling van first-person naar third-person veranderen. Toch voelt het aan als muggenziften, zeker wanneer de upgrade naar 720p zoveel goed maakt.

De erfenis van de Precursor

Om ons verhaal goed te beginnen starten we de reeks uiteraard met Jak & Daxter: The Precursor Legacy. Dit is wellicht de titel met het meest ouderdomsverschijnselen van de drie. De reden hiervoor is simpel: het design is verouderd. Destijds was het niet meer dan normaal dat de protagonist rondliep, wat aanvallen uitvoerde en af en toe eens eens vreemd keek. Denk maar aan Crash Bandicoot of zelfs Zelda. Praten was dus geen optie, terwijl we dat anno 2012 wel gewend zijn. Het blijft natuurlijk een HD-remake, en dan knijpen we wel eens een oogje toe voor zulke zaken. Naar onze mening draagt het ook bij aan de nostalgische charme van de reeks, omdat dit nu eenmaal de Jak is die we ons herinneren. Daarnaast is het ook leuk om Jak zich te zien ontplooien in Jak II, wanneer hij eindelijk wél begint te praten.

Gelukkig is er nog altijd Jak's trouwe sidekick Daxter, al denkt die soms dat het net omgekeerd is. Het is tevens in deze game dat we leren hoe Daxter aan zijn 'opvallende' look komt. Sinds zijn transformatie wordt hij dan ook vaak uitgelachen omdat hij zo lelijk is. Ergens is het wel grappig, zeker omdat Daxter er eigenlijk allesbehalve lelijk uit ziet in de eerste game. Meer nog, Jak en zijn soort zien er dankzij de mindere karaktermodellen uit als een vreemde kruising tussen elven en geiten, waardoor het wat vreemd aanvoelt dat juist zij Daxter lelijk noemen. Het is misschien wat eigen aan de humor van de reeks.

Nostalgische omgevingen

Als we even het design vergeten is het eerste wat ons opvalt de omgevingen. Deze zijn steeds zeer kleurrijk en doen ons ook meer dan één keer terugdenken aan een tijd van platformers die voorbij gevlogen is. Denk maar aan de kleurrijke omgevingen uit Crash Bandicoot of zelfs de oudere Ratchet & Clank-games. Het is tevens een stijl die we anno 2012 amper herkennen, mede dankzij de vele kleurloze shooters van deze tijd. In The Precursor Legacy past het echter perfect omdat het samen met de gameplay en humor één groot geheel vormt. Verder weet men de omgevingen echt leven te geven door interactieve opties te bieden. Zo kan je een visser helpen, waardoor je toegang krijgt tot een boot of kan je een generator activeren die je toegang geeft tot nieuwe stukken van de map.

Nostalgie brengt echter nog iets met zich mee, en dat is de typische PS2-gameplay. Games waren vroeger minder gemaakt voor het casual publiek en waren dusdanig meer complex. De HD-versie van Jak & Daxter is hier geen uitzondering op en je mag je dus verwachten aan enkele frustrerende kliffen of randen waar je makkelijk af kan vallen, waardoor je helemaal terug naar boven moet lopen. Het vreemde is dat dit best verfrissend aanvoelt, omdat de meeste moderne 3D platformers veel te makkelijk zijn. Ook heb je de typische verzamelobjecten uit die tijd die ditmaal trophies met zich meebrengen. Zo heb je Power Cells, Scout Flies en Precursor Orbs. Vooral die laatste zullen veel van je tijd innemen, zeker wanneer je je zinnen hebt gezet op de Platinum trophy van deze game. De hoogste Precursor Orb-trophy heeft namelijk als vereiste dat je 2000 orbs verzamelt, en dat terwijl er exact 2000 in de game zitten. Een beetje zoals de Blast Shards uit de eerste Infamous-game.

Niet zonder gebreken

Jak & Daxter: The Precursor Legacy is sowieso de mindere van de drie games op de disc, maar dat betekent niet dat de titel slecht is. Integendeel, de andere twee zijn gewoon zo uitstekend waardoor deze game een beetje in de schaduw komt te staan van Jak II en Jak 3. De reden hiervoor valt niet ver te zoeken. Zo heb je de karaktermodellen die er wat minder uit zien, Jak die niet praat (terwijl hij dit wel doet in de andere games) en de frustrerende platformer-aspecten. Toch blijft de game ondanks deze mindere punten een geweldige ervaring, en dit compleet zonder laadschermen.

Jak II: Grand Theft Auto

Nooit een winnend team veranderen? Naughty Dog geloofde duidelijk niet in deze stelling. Nadat de eerste game een groot succes kende besloot de ontwikkelaar namelijk de moeilijke weg te kiezen, waardoor deze sequel zoveel meer werd dan zijn voorganger. Waar The Precursor Legacy een leuke platformer was met mooie graphics en komische helden hebben we nu een stad à la Grand Theft Auto met auto's die je kan stelen en een interactieve bevolking. En wat is er gebeurd met Jak zelf? Terwijl Jak in de vorige game nog een mini-held zonder stem was, is hij nu een volwassen held die houdt van geweren en een donker verhaal. Oh, en hij heeft een stem. Gedaan dus met het schattige verhaal uit de eerste game, Jak II: Renegade verandert alles.

De voorganger(s) van Uncharted

Jak II is werkelijk een wereld van verschil tegenover The Precursor Legacy. Dit is perfect te zien op visueel vlak, waar deze sequel er een pak beter uit ziet met de HD-upgrade. Verder hebben we de inbreng van geweren die een leuke combinatie vormen met de traditionele gameplay van de reeks. Het werkt ook allemaal echt omdat we ons in een soort van donkere futuristische setting bevinden die diepere gameplay, betere animaties en gewoonweg een epischer geheel met zich meebrengt. Het valt te zeggen dat we in deze titel een andere kant leren kennen van Naughty Dog, dezelfde kant die Uncharted creërde.

We maken trouwens ook voor de eerste keer kennis met een andere kant van Jak, namelijk Dark Jak. Deze gespleten persoonlijkheid van onze held kan zijn donkere krachten gebruiken om sneller te bewegen en harder te slaan. Een leuke toevoeging, zowel op vlak van gameplay als verhaal. Verder zorgt de gigantische stad voor een echte "free roam"-ervaring die je weinig ziet in een platformer. Het is leuk om gewoon wat rond te lopen en een auto (als je het zo kan noemen) te stelen. In tegenstelling tot GTA zijn er wel maar een handvol missies die je kan starten in deze stad. Het is duidelijk dat de stad er dus vooral is voor het fun-gehalte. Toch zal je weinig plezier halen uit de rondvliegende voertuigen, qua snelheid zijn ze namelijk vergelijkbaar met een boot. Wil je dus echt een snel voertuig besturen, dan zal je het moeten doen met de races in deze game. Jammer genoeg is het racer-gedeelte in de Jak games niet het makkelijkste aspect, en het weet dan ook de nodige  frustraties met zich mee te brengen. Die zijn vergelijkbaar met Wipeout, maar soms overstijgt het zelfs die game op vlak van moeilijkheid. Wees dus op je hoede.

Een moeilijke sequel

Terwijl het overgrote merendeel van deze game perfect speelbaar is anno 2012 zul je je toch moeten aanpassen aan de moeilijkheidsgraad van deze telg. Het is op zijn minst gezegd heel moeilijk, met checkpoints waar je werkelijk je controller naar het scherm zal willen gooien. Verder kan je ook niet manueel schieten, waardoor je het moet doen met de auto-aim van de game. Het werkt allemaal wel, maar is niet altijd even precies. Sommige van de challenges zijn hierdoor zo moeilijk dat je af en toe pauze zal willen nemen, en dan hebben we het nog niet eens gehad over de beruchte "Escape the docks"-missie.

Om af te sluiten: het is moeilijk om Jak II 'slechts' een platformer te noemen omdat het nu eenmaal een stapje verder gaat dan de doorsnee platformer. Niet alles is geweldig, zo zijn er verplichte race events die best wel lastig zijn of de moeilijkheidsgraad die soms absurd wordt, maar als je daar overheen kan kijken heb je opnieuw een geweldige ervaring voor je klaar staan. En Jak praat. Hebben we dat al vermeld?

Jak 3

Jak 3 blijft naar onze mening de grote favoriet. Grafisch is het sowieso al de beste game, maar het beschikt ook nog eens over de meest afgewerkte gameplay van heel het trio. Jak 3 breide namelijk het perfecte einde aan een uitstekende reeks, maar is ook nu, jaren later, nog steeds een erg vermakelijke game. De 60 frames per seconde met daarnaast de zeer gedetailleerde animaties zijn natuurlijk ook leuk meegenomen.

Als we even terugkijken naar Jak II, dan was de grootste verandering daar de interactieve stad en diens inwoners. Jak 3 heeft een soortgelijke toevoeging, in de vorm van een gigantische woestijn. Vergeet dus maar die gigantische levensvolle stad, hier moet je het doen met zand... en de bijhorende bandieten. Veel bandieten. Daarnaast zul je een heleboel artefacten moeten verzamelen om uiteindelijk tegenover de eindbaas te staan, die je meeneemt in een gevecht van epische proporties. Het perfecte einde voor een reeks van dit kaliber.

Perfectie.

Jak 3 probeert niet enkel uit te pakken met zijn grootse vernieuwingen, neen, het kijkt ook terug op zijn voorgangers om zaken aan te passen waar nodig. Zo heb je zoals eerder gezegd geen gigantische stad meer, maar wel een woestijn. Toch bestaat de stad uit Jak II nog, al is die nu veranderd in een oorlogsgebied, waar Jak een zekere rol in speelt. Corrupte politie, vrijheidsstrijders en monsters verschuilen zich nu allemaal in een stad waar je voordien nog rustig een ritje in je auto kon maken. Dat brengt natuurlijk ook voordelen met zich mee, want al het verkeer is namelijk weg. Geen files meer dus. Het klinkt misschien grappig, maar het vergemakkelijkt het reizen wel in zekere mate.

Iets leukers voor de mensen die nog steeds een bittere nasmaak hebben van de Jak II-moeilijkheidsgraad zijn de checkpoints die nu beter geplaatst zijn. Frustratie is er dus veel minder, waardoor je Jak veel minder zal uitschelden voor het vuil van de straat. Verder zorgt dit er allemaal voor dat deze laatste Jak-ervaring een pak vloeiender verloopt dan diens voorganger.

Inspiratie voor Uncharted?

Jak 3 beschikt naast zijn platformer-roots ook over tal van nieuwe zaken zoals verschillende racing-types, arena-gevechten en zelfs arcadegames. Het leuke eraan is dat alles even goed afgewerkt is en ze zijn allemaal leuk om te spelen. Het zijn ook perfecte doelwitten voor de verscheidene trophies die vasthangen aan de collectie. Het enige nadeel is dat de camera soms niet helemaal meewerkt bij bepaalde gameplay-types, maar dat gezegd zijnde voelt alles zo goed aan dat je zo'n zaken meteen vergeet. Af en toe is de absurde moeilijkheidsgraad wel nog eens aanwezig, maar ditmaal is het de beloning waard., behalve tijdens het racen. Hoe graag we deze game ook spelen, het racen blijft nu eenmaal irritant en frustrerend.

Toch blijft Jak 3 een geweldige rollercoaster-rit voor fans van zowel het genre als Naughty Dog. We merken zelfs enkele gameplay-elementen die wellicht inspiratie vormden voor de Uncharted-titels. Voorbeelden hiervan zijn het verhaal en de dialoog die nog steeds diezelfde Naughty Dog humor bezitten. Daxter is nu eenmaal een geweldig personage en zijn one-liners doen ons af en toe wel eens denken aan Drake's sarcastische humor. Zelfs de gebeurtenissen in Jak 3 zijn zo cinematisch dat ze ons meermaals doen denken aan Uncharted, al blijft het natuurlijk wel een wereld van verschil.