HANDS-ON PREVIEW | Little Nightmares II jaagt ons de stuipen op het lijf

Little Nightmares was zo een van die games die er best schattig uit zien, maar je al snel de stuipen op het lijf jagen. De game kreeg ook flink wat positieve kritieken en wij zijn dus meer dan tevreden dat er ook een Little Nightmares II komt. Al verwachten we op basis van onze eerste preview dat het ons enkele grote nachtmerries bezorgt.

In Little Nightmares II speel je niet langer als het meisje met de opvallende gele jas, maar wel als een jongen (denken we) met een doos op z’n hoofd en een flapperende cape. De vorige hoofdrolspeler is wel nog aanwezig en ze zal je hier en daar nog een handje toesteken. Zo kan ze je even een duwtje geven om een bepaald hoog punt te bereiken of je helpen een puzzel sneller op te lossen. Niet dat je constant afhankelijk van haar bent, maar het is leuk dat je nu niet meer alleen bent.

De basis van Little Nightmares II is nog altijd hetzelfde als in de eerste game. Je loopt van kamer naar kamer, ontwijkt hier en daar wat monsters en lost kleine puzzels op. In het tweede deel moet je ook iets vaker tegenstanders te lijf gaan. Niet dat je plots een vechtbeest bent, maar meer dan eens moesten we met een ijzeren pijp in het rond zwaaien. Het zorgt voor nog een extra dimensie in de gameplay, wat we enkel maar kunnen toejuichen.

Little Nightmares II is alvast, toch in het eerste uur dat wij speelden, angstaanjagend genoeg. We kwamen nog niet in aanraking met raar gebouwde mensen, maar wel met een boel mannequins, in het donker. We gaan eerlijk zijn: zelfs in de gewone wereld vinden we die niet echt tof om naar te kijken, laat staan in dit soort game. Meer dan eens voelden we ons hart een pak sneller slaan. Griezelige geluiden, vijanden en omgevingen zijn de standaard in Little Nightmares II.

Jammer genoeg was dat niet de enige reden waarom ons hart al eens wat harder klopte. Net als in de eerste game waren er soms frustratiemomentjes, omdat we niet zo goed wisten wat we moesten doen. We hebben geen enkel probleem met de vrijheid die ons wordt gegund in de game en we zoeken graag naar de oplossingen, maar dan moet het wel doenbaar zijn. Zo moesten we op een bepaald moment door een hoop vijanden sprinten en geraakten we echt gefrustreerd omdat we altijd gesnapt werden. Toen we uiteindelijk toch door de kamer geraakten, hadden we het gevoel dat dit eerder geluk dan kunde was.