REVIEW | Little Nightmares II is een griezelig goede sequel

We hebben Little Nightmares II, het langverwachte vervolg op Tarsier Studios’ voortreffelijke horrorplatformer uit 2017, in aanloop naar de release al een paar keer kunnen proberen. Elke hands-on gelegenheid maakte ons, als fans van het origineel, eigenlijk weer wat enthousiaster voor de sequel. Ook jullie kregen via een demo al een smakelijk voorproefje van het openingslevel. Little Nightmares II heeft dus al behoorlijk wat van zijn geheimen prijsgegeven. Inmiddels hebben we de finale versie van voor naar achter gespeeld en kregen we antwoord op de prangende vraag of het uitstekende niveau van de hoofdstukken die we reeds aan de tand mochten voelen, ook wordt aangehouden.  

Het verhaal gaat verder na de gebeurtenissen in Little Nightmares, maar plaatst je in de schoenen van een nieuwe hoofdrolspeler, Mono, die met een bruine papieren zak op zijn hoofd door de omgevingen van het spel snelt. Onze eerste stapjes met de nieuwkomer in een schimmig bos, waar berenklemmen onder een hoop bladeren ons eerste dodelijk obstakel vormen, maken duidelijk dat het tweede deel grotendeels binnen de lijnen blijft die Little Nightmares vier jaar geleden uitzette. Nog steeds kijk je met een 2,5D perspectief de wereld in en hol je van links naar rechts door de onheilspellende decors, al beweeg je deze keer ook veel vaker en uitgebreider de diepte en hoogte in.

Het is pas in de jagershut iets verderop dat de gameplay een eerste nieuwe wending krijgt. We bevrijden Six, het hoofdpersonage uit het origineel, uit een van de kamers. Ze zet het eerst nog op een lopen, maar iets later heeft ze toch onze hulp nodig. Vanaf dat moment reist ze de hele game met je mee en werk je samen om de vele puzzel- en platformuitdagingen heelhuids door te komen. Ze geeft je een zetje om hogerop te geraken, ze helpt om zwaardere dingen te verplaatsen, ze vangt je op wanneer een moeilijke sprong dreigt te mislukken, ze helpt automatisch mee bij de coöperatieve puzzels en af en toe stuurt ze je zelfs subtiel in de juiste richting. Gelukkig wordt Little Nightmares II niet gedegradeerd tot een vervelende escortmissie: Six vormt nooit een belemmering en doet altijd automatisch wat er van haar verwacht wordt. Je kunt haar bij de hand nemen en haar door de wereld begeleiden of haar roepen, maar dat zijn interacties die we nauwelijks gebruikt hebben.

De moordzuchtige bewoner van het jagershol is de eerste van een handvol gruwelijke tegenstanders – hoewel de Hunter eigenlijk nog niet zo angstaanjagend is – die je het leven zuur maken. In tegenstelling tot de voorganger wordt de spanningsboog veel beter opgebouwd. Je merkt hun aanwezigheid in de omgeving of hoort ze in de achtergrond. Er volgen meestal allerlei scènes waarbij je ze ongezien voorbij moet sluipen of zenuwslopende achtervolgingen waarbij één foutje volstaat om het loodje te leggen.

Nadat Mono en Six ternauwernood aan hun eerste volwassen belager zijn ontsnapt, bereiken ze Pale City. Terwijl het duo zich een weg baant door de stad, doorkruisen ze een reeks steeds grimmiger wordende gebouwen, zoals een akelige school of een luguber hospitaal. Het origineel speelde zich nog van begin tot het einde af in de kombuizen van een schip, dus die toegenomen variatie in omgevingen is sowieso een enorme verbetering. Elke locatie voelt ook groter en uitgebreider aan dan in de eerste game.

De zorg en aandacht die de makers bovendien aan de omgevingen heeft besteed, draagt echt bij aan een verontrustende sfeer en versterken het ongemak. Zoals de slecht verlichte horrorkliniek met z’n levenloze lichamen in bijna elke kamer, enkele mismaakte mannequinpoppen die plots tot leven komen, afgehakte handen die je proberen te facehuggen of de ultieme confrontatie met de vadsige ‘The Doctor’ in het mortuariumgedeelte. De minutieus gedetailleerde omgevingen die de thuisbasis vormen van enkele memorabele gedrochten (The Teacher in het ouderwetse schooltje die haar nek tot onnatuurlijke proporties kan uitstrekken, is bijvoorbeeld hét hoogtepunt van de game), worden telkens ondersteund door passende geluidseffecten en onheilspellende deuntjes.

Natuurlijk zitten deze verontrustende omgevingen opnieuw boordevol intuïtieve puzzels die moeten worden opgelost om vooruitgang te boeken, maar Little Nightmares II voegt ook een streepje actie toe aan zijn vertrouwde gameplay-mix. Zo nu en dan kun je een wapen oppikken, zoals een bijl of loden pijp, om jezelf mee te verdedigen. In de schoolgangen word je bijvoorbeeld belaagd door kleine deugnieten en is het de bedoeling om hun porseleinen hoofdjes aan diggelen te kloppen vooraleer ze je te grazen nemen. Omdat Mono een kleine jongen is, heeft hij echter moeite om de wapens op te tillen, dus sleept hij ze achter zich aan, terwijl hij het uiteinde van het handvat vasthoudt. Hierdoor moet je zijn slagen met grote precisie timen, wat dankzij het vaste camerastandpunt en zijn trage zwaai in het heetst van de strijd niet altijd even makkelijk in te schatten is. Een gemiste slag betekent dan bijna altijd een retourtje naar het laatste checkpoint en doordat dit vaak de schuld is van de game zelf, zorgt dat wel eens voor ergernis. Gelukkig zijn er checkpoints in overvloed, zodat je telkens maar een klein beetje wordt teruggezet.

Dat is maar goed ook, want Little Nightmares II heeft opnieuw heel wat trial-and-error in zijn DNA. De wereld om je heen is gemaakt om je te doden en het is vaak een kwestie van falen en opnieuw proberen om weer een beetje vooruitgang te boeken. Dan is het wel prettig om na een gefaalde poging direct terug in de game te zitten. Net als in het eerste deel is de interface erg minimalistisch. Je wordt daardoor volledig ondergedompeld in de onrustbarende decors, maar het zorgt er tegelijkertijd ook voor dat het niet altijd duidelijk is wat er nu precies van je verwacht wordt.

Het is aan de speler om de omgeving zorgvuldig te onderzoeken om erachter te komen waar hij heen moet en wat hij vervolgens moet doen. Zo zaten we soms kort met de handen in het haar omdat we even niet wisten  wat precies de bedoeling was. Gelukkig zijn de puzzels creatief en nieuwe hulpmiddelen, zoals een zaklamp en een afstandsbediening, houden de game fris tot aan de aftiteling. Die bereikten we al na zo’n zes à zeven uur. Daarmee is Little Nightmares II iets langer dan zijn voorganger, maar het blijft  een gebalde spelervaring. Tenzij je alle geheimen wilt vinden, is er ook weinig herspeelwaarde. Gelukkig wordt dit gerechtvaardigd door een zeer gunstige adviesprijs van om en bij de dertig euro.