PILE OF SHAME | 50. The Cat Lady (2012)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

50. The Cat Lady (2012)

Opgelet: dit artikel bevat verwijzingen naar zelfmoord.

Spoiler Alert: dit artikel onthult plotelementen van het spel.

Heb je zelf donkere gedachten of heb je vragen over zelfdoding? Neem dan contact op met de Zelfmoordlijn. Dat kan gratis via het nummer 1813, maar ook chatten of mailen is mogelijk. Jongeren kunnen ook terecht op de website van Wat Wat.

In Nederland kan je bellen naar 113 of chatten via 113.nl.

‘Uberkamper’, zo wordt wel eens geroepen terwijl iemand de hete stoom blaast van een kom chai latte in koffiebar De Strakke Zenuw, ‘Waarom speelt ge zoveel middelmatige brol terwijl de servers vol staan met grote games waarvoor een gamer misschien niet zijn moeder, maar toch een paar niet levensbedreigende organen van zijn tweede beste vriend zou verkopen. Zou het niet beter zijn je bezig te  houden met belangrijke dingen?” Bij dit soort gelegenheden placht Uberkamper zijn gezicht, dat inmiddels plakt van de mottige chai lattestoom, zorgvuldig droog te wrijven met een papieren servette alvorens uit te leggen dat de driedubbele A van gevestigde titels soms interessante gameplay opleveren, maar vrijwel altijd saaie reviews.

Iedereen wéét met andere woorden, dat Ubisoft iedere keer opnieuw middelmaat zal produceren:  plezant om te spelen, goed afgestemd met de tijdgeest, en alweer vergeten voor de laatste letter van de credits is gerold. Wat moet daar nog bij verteld worden?

Elke zichzelf respecterende gamer weet dat de opgefokte doodspiramide van Fortnite eigenlijk een veredelde kruising is tussen tikkerje en verstoppertje. Het krimpen van de op kinderbreinen afgestelde spelwereld is hoogstens interessant als een allegorie voor wat dit spel met onze geesten aanricht. Ook het feit dat nieuwste Call of Duty onvermijdelijk een houdbaarheid van minder dan een jaar zal hebben zal niemand meer verrassen. Wat wel verbaast is dat dit treurig feit al lang geen melancholie meer oproept en dat mag gerust een rode vlag zijn voor iedere zichzelf respecterende recensent. Hier is geen literatuur meer mogelijk, enkel droge woestenij.

Maar buiten de infernale draaimolen van mediocriteit en marketing , ver van al dat kleinburgerlijk geschreeuw om aandacht bestaan er ook marginale games, die ondanks alle gebreken het potentieel hebben om de meeste Call of Duty’s van deze wereld moeiteloos te overleven. Games die niet enkel steengoed zijn en wachten om gespeeld te worden door echte liefhebbers van het genre, maar ook een verhaal vertellen dat verder bolt dan Mario met zijn bananenwerpende kar. Wannes Van De Velde - zaliger gedachtenis – zei het al: ‘Ze noemen mij soms marginaal, maar geef mij maar de marge want daar worden de correcties aangebracht’. Het is een uitspraak die in meer dan één opzicht van toepassing is op The Cat Lady (2012): een lelijk, marginaal en in veel opzichten tegenwringend spel dat op een of andere manier alles juist doet. Het spel is een eenmansproject van de Engelse ontwikkelaar Remigiusz Michalski, in een genre dat nog het best kan omschreven worden als horror met een menselijk gelaat. Voor wie zich hier weinig bij kan voorstellen: de sfeer van True Detective komt in de buurt.

Een Cat Lady is volgens de schier bodemloze zinkput van kennis die het internet heet, een oudere witte vrouw die vereenzaamd tussen haar katten woont. Het is een stereotiep beeld dat gebruikt wordt als scheldwoord, maar even vaak geadopteerd als eretitel. Dat laatste is ondermeer het geval bij de bekende zangeres Taylor Swift, die wellenswaar verlatingsfantasieën voor pubers zingt, maar met ocharme drie katten (voor de volledigheid: Meredith Grey, Olivia Benson en Benjamin Button) duidelijk nog niet het finale stadium van haar zelfverklaarde obsessie heeft bereikt.

Overigens kan contact met de urine van katten toxoplasmose veroorzaken. Sinds Trainspotting weet de wereld dat dit dodelijk is voor lichamelijk verzwakte junkies, maar meestal gaat het om weinig meer dan milde griepachtige symptomen. Hieruit kunnen zich wel allerhande psychologische aandoeningen ontwikkelen zoals schizofrenie en OCD. Bij die laatste aandoening gaat het in een aantal gevallen zelfs specifiek over de variant die zich uit in het compulsief verzamelen van katten. Dat betekent met andere woorden dat een kat het vermogen heeft om in vereenzaamde vrouwen het onweerstaanbare verlangen naar het verzamelen van steeds meer katten te leggen. Het Crazy Cat Lady Syndroom, zoals dit genoemd wordt, toont aan dat katten ons evolutionair gesproken ver vooruit zijn.

Weinig van dit alles overigens in The Cat Lady, dat van start gaat met Susan Ashworth, een gemarginaliseerde en getraumatiseerde vrouw die een einde maakt aan haar leven door het nemen van een overdosis slaapmedicatie. Dat had het kortste spel ooit kunnen opleveren, maar tot haar teleurstelling wacht Susan geen vergetelheid aan gene zijde van het graf. In plaats daarvan ontmoet ze de zogenaamde Queen of Maggots, die haar de kans geeft om terug te keren naar haar leven (voor even zelfs onsterfelijk), indien ze bereid is om vijf seriemoordenaars te doden. Wat volgt is een reis naar enkele plaatsen in haar thuisstad waar de bodem uit alle menselijkheid lijkt te zijn geslagen.

The Cat Lady zou echter een weinig opmerkelijk horrorspel zijn gebleven, ware het niet dat Susan mensen ontmoet die net als haar gekwetst door het leven gaan, maar zich op een of andere manier toch overeind weten te houden. Mitzi, een dakloze jonge vrouw komt zelf in haar van katten vergeven flat wonen en deelt even een stukje leven met haar. In de ijzersterk geschreven dialogen tussen Mitzi en Susan leert deze haar kennen als een zachtaardige en openhartige vrouw en er ontstaat een diepe genegenheid tussen deze twee beproefde mensen. Uiteindelijk helpen ze elkaar om niet (meer) ten onder te gaan. De katten helpen natuurlijk ook. Het is algemeen geweten dat deze zachtaardige roofdieren, die net als Susan negen levens lijken te hebben, eenzaamheid verzachten, verdriet absorberen en de buitenwereld op afstand houden. En dat allemaal voor een kom droge brokken en de (toegegeven zeer begeerde) warmste plek in huis.

Langzaam leert Susan ook de ware aard kennen van de Queen of Maggots die binnen in haar leeft en zich voedt met haar wanhoop en tranen. Door haar eenzaamheid te doorbreken en verbinding te leggen met anderen leert ze dat de sluimerende ziekte die haar depressie is, wellenswaar nooit zal weggaan, maar dat ze hierdoor niet bepaald hoeft te worden. Dat maakt van The Cat Lady een geloofwaardige parabel over pijn en verlies en het overleven midden in een hardvochtige wereld.

“Press any  key to live” zijn de laatste woorden op het scherm, als de laatste nagel die door dit kleine eenmansproject in de kist van de Queen of Maggots wordt geslagen. Uberkamper maakt zich sterk dat 120 uren Baldur's Gate 3 of een leven vol Fortnite niet op kunnen tornen tegen de kracht van deze hoopvolle boodschap, ook al ziet die eruit alsof iemand van ver wat gekleurde pixels op een scherm heeft geplamuurd.

The Cat Lady (2012)

Pro

- Horror met een menselijk gelaat
- Een geloofwaardige parabel over hoop en levenswil

Negatief

- De gebruikelijke beperkingen van een eenmansproject

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.