PILE OF SHAME | 58. Mirror’s Edge Catalyst (2016)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

58. Mirror’s Edge Catalyst (2016)

De wereld leerde Faith Connors kennen in 2008 als het sympathieke springkonijn dat, in de dystopische politiestaat waarin Mirror’s Egde zich afspeelt, erin slaagde om uit de handen van de overheid te blijven door met ware doodsverachting over daken te lopen en tussen onverantwoord ver uit elkaar geplaatste gebouwen te springen. Later werd ze ook steeds beter in het afmotten van politieagenten, waardoor het springen en lopen afgewisseld werd met vechten en zelfs schieten. Dit alles overigens vanuit de ogen van Faith zelf, wat een heel directe betrokkenheid gaf. Daarmee bedoelt Uberkamper een groot gevoel van snelheid, occasionele misselijkheid en plaatsvervangende pijnscheuten als Faith haar sprong miste en met haar voorhoofd tegen een betonnen balk knalde of haar knieschijven brak op een uitstekende regenbuis.

Parkour heet de sport die model stond voor het bewegingsrepertoire van Faith in Mirror’s Edge. De naam is afgeleid van de Franse term voor een militaire hindernisbaan - parcours du combattant - maar de techniek heeft vele vaders, waaronder ook het traditionele Chinese qinggong waar naar het schijnt Jacky Chan veel inspiratie heeft opgedaan. Ook vechten hoort zijdelings bij het repertoire van Parkour, maar het gaat toch in de eerste plaats over het overwinnen van alles wat een stedelijke omgeving aan obstakels te bieden heeft. Filosofen (en andere mensen die teveel tijd hebben om na te denken en beter werk zouden zoeken), zeggen wel eens dat Parkour ook een andere, vrijere manier vormt om naar de wereld te kijken. Een muur of een afgrond staat in Parkour niet voor een beperking van de ruimte maar voor een uitdaging om die te overwinnen en te groeien als mens. Wie de sport beoefent, oefent dus meteen ook zelfvertrouwen en probleemoplossend vermogen. Omdat mislukkingen onmiddellijk stevige gevolgen kunnen hebben, bewaken mensen door het beoefenen van Parkour ook beter hun grenzen. Uberkamper weet niet of hij dit allemaal gelooft en zijn knieën zijn ondertussen te slecht om er nog aan te beginnen. Zijn Parkour beperkt zich tegenwoordig tot een wandeling van de ijskast naar de zetel zonder op de kat te trappen.

In Mirror’s Edge Catalyst – het vervolg op deel één - mocht Faith letterlijk terug opdraven en ook de verblindend witte City of Glass, de futuristische stad waarin alles zich afspeelt, is weer van de partij. Net als in het origineel wordt ook hier de te volgen route met een knalrode kleur aangegeven, wat een heel kenmerkend beeld oplevert. Verwarrend genoeg is er evenwel geen verband met het verhaal van het eerste deel. Waarin het eerste deel Faith nog eenvoudigweg probeert om haar zuster te redden, moet in Catalyst alweer heel de flip-floep-flap wereld gered worden. Een reboot heet zoiets in het schoon Engels, maar op een of andere manier is het aan het simpele brein van de makers van dit spel ontsnapt dat een zuster redden veel meer emotioneel engagement oplevert dan een abstract idee als vrijheid of wat het ook is dat Boomers vandaag aan waarden projecteren op Parkour als levensstijl. Dat wordt nog duidelijker door de personages die Faith’s wereld bevolken. Een aantal hiervan hebben namen als Icarus, Plastic of Noah en lijken vast te zitten in het soort van verlengde adolescentie dat bij tijd en wijlen ondraaglijk is om naar te kijken. De rest is gewoon gestoord en vormen wandelende argumenten voor een dictatuur, omdat een totalitaire overheid tenminste nog weet waar ze mee bezig is.

Voor wie maar niet genoeg kan krijgen van de avonturen van Faith is er overigens ook nog Mirror’s Edge Exordium, een comic die de gebeurtenissen uit het leven van Faith verhaalt voor Catalyst. Dit blijkt uit een ingewikkeld kluwen te bestaan van toxische relaties, familieruzies en misverstanden. Als een gemiddelde aflevering van Thuis dus, maar dan zonder het springen. Het Exordium uit de titel laat zich wel letterlijk vertalen als prelude of voorbericht en daarmee heeft Uberkamper onverwacht toch ook een woord bijgeleerd. Op zo’n momenten overheerst toch dankbaarheid.

Los van de verhalende miskleun speelt Mirror’s Edge Catalyst overigens wel heel plezant weg. Het lopen, springen, doorrollen, schuiven, kruipen en al het andere bewegingsmateriaal van Faith verloopt vlekkeloos en vloeiend. Tegelijk is er ook moeite gedaan om elk contact dat Faith maakt met een horizontaal of verticaal oppervlak de illusie van impact en zwaarte te geven. Een sprong die mislukt doet met andere woorden duidelijk pijn en haalt alle vaart uit haar beweging. Enkel het volwaardig te pletter storten wordt niet al te plastisch voorgesteld, maar dat soort van rood zou wat misstaan op de smetteloze muren van Glass City.

Helaas namen de makers van het spel de twijfelachtige ontwerpbeslissing om voor het meeste van Faith’s uitdagingen een tijdslimiet in te stellen. Het spel voelt daardoor ook meer als een verplichte oefening in speedrunning met bijhorend glitchen. Iets wat doorgaans toch enkel voor een nichepubliek is weggelegd. Met zijn matige reflexen is kunstmatige tijdsdruk voor Uberkamper overigens de plaats bij uitstek waar alle lol en motivatie heen gaat om te sterven. En voor wie opgejaagd worden door de klok nog niet ondraaglijk genoeg is, zijn er ook nog uitdagingen van andere spelers die ongevraagd in de spelwereld inbreken, de map vervuilen, aandacht opeisen en dus ook moeite kosten om telkens weer te negeren. Misschien dat er ergens op deze planeet mensen rondlopen die dit soort minderwaardige content van amateurs willen aanpakken, maar waarschijnlijk niet. Hier is gewoon geen publiek voor.

Mirror’s Edge Catlysm is in de kern een plezant spel geworden dat ondanks alle gebreken opmerkelijk goed overeind blijft. De ironie wil dat Faith’s lotgevallen werden vastgelegd door mensen met veel macht en geld. Net hetzelfde soort van mensen dus waartegen zij in het spel rebelleert. Voorlopig voelt Uberkamper echter een enkele aandrang om over daken en muren te springen om dit onrecht aan te klagen. Een weinig tekst typen volstaat voorlopig ruimschoots.

Mirror’s Edge Catalyst (2016)

Pro

- In de kern zeer degelijke en unieke gameplay
- Faith verdient veel sympathie met haar strijd voor de goede zaak
- … en beweegt sierlijk en vlot door de spelwereld

Negatief

- Verhaal van deze reboot is zwakker dan het origineel
- Een ander woord voor presteren onder tijdsdruk is werken en dat is het omgekeerde van spelen
- Gênante Boomerprojectie van de wereld van adolescenten

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.