PILE OF SHAME | 62. Into the Breach (2018)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

62. Into the Breach (2018)

Er was een tijd waarin het leven kort en brutaal was, de dagen vol rugbrekende monotone arbeid en de nachten grotendeels onverlicht. Historici hebben deze periode afgebakend als alles van voor het jaar 1950. Voor onze arme voorouders die hun ellendige levens doorworstelden in deze onverlichte tijden moet de ontdekking van het edele schaakspel een uitermate opwindende gebeurtenis geweest zijn. Eindelijk iets dat plezant is en waarvoor geen van de vier ruiters van de Apocalyps de moeite doet om zijn paard te zadelen. Die arme kerels hadden al genoeg te doen met pakweg de pest of de dertigjarige oorlog.

Het edele schaakspel dus, dat overigens ook bekend staat als een afspiegeling van de toenmalige samenleving. Het spel kwam compleet met boeren om op te offeren, ridders die bokkensprongen maken, rechtlijnige kastelen en scheeflopende bisschoppen. Geheel naar de zeden van de tijd waren daar ook nog de koning en de koningin als de zinkput van macht waarrond dit micro-universum draait.

Wie vandaag goed zoekt kan misschien nog wat overeenkomsten vinden met onze constitutionele monarchie, maar zeker in ons klein Vlaanderenland zijn er nog maar bitter weinig pionnen bereid om zich op te offeren voor hun directe leidinggevende, laat staan voor het vaderland. Ook onze koning is toch vooral iets dat we in huis houden zo lang hij braaf is en omdat een president verkiezen naar het schijnt stukken van mensen kost en niemand weet wie er op de vacature zou afkomen. Een boer die een koningin slaat is kortom geen maatschappelijke satire meer, maar iets dat te vinden is op de wat meer duistere pagina’s van het wereldwijde web.

Wat Uberkamper bedoelt is dat het feit dat een paard twee stappen naar voor doet én een opzij, de middeleeuwse mens misschien nog wel tot een intellectueel orgasme bracht, maar dat de postmoderne mens daarvoor vandaag heel wat meer stimulatie nodig heeft. Het ooit zo edele schaakspel lijkt verworden te zijn tot een monochroom bord van 64 vakjes waarop aarzelend wat klein materiaal verschoven werd. Een onheilige kruising tussen pseudo-intellectuele krachtpatserij en valse romantiek, waar zelfs de recente Netflix-serie The Queen’s Gambit weinig aan kon veranderen.

Bij het spelen van Into the Breach van de onafhankelijke studio Subset Games - die de wereld eerder ook al het onderhoudende FTL heeft geschonken -  kon Uberkamper het niet laten om zich af te vragen of dit spel het nieuwe schaken is voor de hedendaagse mens. De wereld van Into the Breach bestaat ook uit een schaakbord van 64 vakjes waarop spelers beurtelings zetten mogen doen. Geen zwarte of witte vakjes evenwel, maar een landschap van bergen, steden, water, stuwdammen, vuur, rook, bos of lancerende raketten. De schaakstukken staan bij Into the Breach niet klaar in het gelid om zinloos afgeslacht te worden, maar bestaan uit buitenaardse monsters die allemaal neven en nichten van Godzilla lijken te zijn. Uit elk nietsvermoedend vak op dit helse schaakbord kan dit reusachtig gespuis zich naar boven breken om dood en verderf te zaaien. De vuige buitenaardse monsters zetten zoveel druk op de schamele verdediging van de aarde dat de ridders en koningen van deze wereld wel diamanten moeten kakken.

Gelukkig staan drie reuzenrobotten paraat om de gewelddadige dood van miljoenen mensen te voorkomen. Uberkamper kan deze metalen helpers beurtelings aansturen. In tegenstelling tot het wat meer beperkte schaakspel, kunnen deze echter niet alleen wat dwaas rechtdoor of schuin bewegen, maar vooral eindeloze variaties van dood en verderf uitdelen. Wanneer alle zetten van de steeds in ondertal zijnde reuzenrobotten perfect in elkaar passen krijgt het buitenproportioneel gespuis telkens een zeer bevredigende saflet op hun mombakkes waarna ze jammerlijk sterven of met de staart tussen de poten terug de grond in kruipen.

Voor Uberkamper is het zondermeer duidelijk dat Into the Breach het spel is dat de maker van het schaakspel zou gemaakt hebben moest hij een computer hebben gehad. De arme kerel zou vandaag de dag op de lokale bordspellenbeurs volstrekt kansloos zijn met zijn weinig opwindende parodie op de feodale samenleving. Into the Breach daarentegen is boeiend op het verslavende af en de eindeloos mogelijke variaties binnen dit spel zijn niet enkel subject van mathematische rekenkracht, maar vooral van de grenzen van de menselijke verbeelding. Zo leek het wel of Uberkamper voor een eenvoudige overwinning op het laagste niveau een nieuwe manier van denken en verbeelden moest ontwikkelen. Als beloning wachtte dan wel een combinatie van spanning en intellectueel genot dat het schaakbord slechts met moeite kan bemiddelen. Voor de volledigheid legde Uberkamper zich nog toe op het halen van alle achievements, wat net voldoende bleek te zijn om de basis van het spel en de specifieke dynamiek van de verschillende teams te doorgronden.

Spellen komen, spellen gaan. Wie kan nog Mens erger je Niet of Ganzenbord spelen, na te hebben kennisgemaakt met De kolonisten van Catan? Waarom nog schaken op een computer als Into the Breach (of een van de vele alternatieven die multiplayer hebben) binnen handbereik liggen? Misschien spelen post-mensen binnen enkele duizenden jaren nog steeds het spel met de omvallende koning, maar veel waarschijnlijker lijkt het dat betere alternatieven zich aandienen in ons tijdsgewricht en niet meer zullen weggaan. Tenzij de vier ruiters van de Apocalyps nog eens uitrijden natuurlijk en ons allemaal terugkatapulteren naar het stenen tijdperk. Maar ook daar is ondertussen al een boeiend spel van gemaakt.

Into the Breach (2018)

Pro

- Beter dan schaken
- Uitdagend en verslavend

Negatief

- Geen multiplayer

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.