PILE OF SHAME | 93. Castlevania: Lords of Shadow (2010)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Elke rechtgeaarde gamer bezit wel een uiterst persoonlijke versie van de Pile of Shame: een ogenschijnlijk onoverkomelijke berg van nooit gespeelde computergames, gekocht in een onheilige samenloop van solden, overmoed en volle maan. Eerder dan een ongerepte besneeuwde Alpencol, is de Pile of Shame in de hoofden van heel wat gamers een inktzwarte terril van steenkool en digitaal schroot die een aanhoudend gevoel van ongemak en schaamte oproept.

Maar niet getreurd: om voor eens en voor altijd te bewijzen dat de berg van schaamte geen onontkoombaar fatum hoeft te zijn waaronder iedere zichzelf respecterende gamer gebukt moet gaan, nam Uberkamper bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke exemplaar te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

93. Castlevania: Lords of Shadow (2010)

De eerbiedwaardige wortels van de Castlevania-serie gaan terug naar het jaar 1986 en vertakken zich inmiddels in een kleine dertig hoofdgames en nog eens zoveel kleinere spelletjes. De games zijn samen met Metroid Prime zelfs grondlegger van het Metrovania-genre: zijwaarts bewegende spring- en vechtuitdagingen in levels waarvan grote delen slechts bereikbaar worden door het vrijspelen van nieuwe vaardigheden. Dat zijn adelbrieven waar menig spelontwikkelaar jaloers op kan zijn.

De overkoepelende verhaallijn van Castlevania vertelt het wedervaren van de adellijke familie Belmont, die sinds de 11e eeuw tegen allerhande duivelse wezens strijdt, maar die vooral met de getormenteerde vampierbaas Dracula een felle vete uitvecht. Vermoedelijk is het aantal gamers op deze planeet dat al 35 jaar lang trouw en zonder onderbreking de avonturen van de familie Belmont volgt heel beperkt en ook Uberkamper heeft wat tijd nodig gehad om zich in te werken in deze wonderbaarlijke wereld. Gelukkig loopt op Netflix momenteel de voortreffelijke (maar erg gewelddadige) anime Castlevania, die het verhaal van enkele van de games navertelt en een goede inleiding vormt in dit universum van vampierjagers.  Overigens is de kans op spoilers miniem, aangezien de verhaallijn van Lords of Shadow uit de canon werd geschrapt en dus los gezien moet worden van het Castlevania universum.

Castlevania: Lords of Shadow is een spel uit 2010, maar Uberkamper heeft voor de gelegenheid de Ultimate Edition doorgespeeld die pas in 2013 voor de pc is verschenen, met als belangrijkste verschil dat deze versie hogere resoluties ondersteunt. Het moet gezegd worden dat in QHD en met alle grafische opties op maximaal het spel er tot op vandaag nog steeds fantastisch uitziet. Dat ligt zeker ook aan de enorm fantasierijke omgevingen die niet zozeer duistere middeleeuwen, maar wel 19e-eeuwse romantiek uitstralen, wat niet zo vreemd is aangezien dat ook de eeuw is waarin Bram Stoker van zijn Dracula een onvergetelijke romanfiguur maakte. Een architect met een onbeperkt budget en een voorliefde voor neo-gothiek zou waarschijnlijk bij hetzelfde onheilige huwelijk tussen Pierrefonds en Gormenghast uitkomen dat ook het beeld van deze Castlevania bepaald.

Om al dit moois van nabij te ontdekken mocht Uberkamper in de huid kruipen van Gabriël Belmont, een getormenteerde ziel die zichzelf de wat ambitieuze taak heeft opgelegd om zijn vrouw uit de dood terug te halen en in een beweging daarbij alles wat hem aan boosaardige krachten in de weg staat de kop in te slaan. Het instrument van zijn wraak bestaat uit een, voor de reeks inmiddels iconisch geworden, kruisbeeld dat tevens dienstdoet als kettingzweep, enterhaak en indien gewenst vermoedelijk ook als patattenplanter en rughaarschraper. Het antwoord op de vraag of Gabriël in zijn opzet slaagt valt natuurlijk buiten het bereik van dit artikel, maar naarmate het einde naderde kwamen dermate veel klassiek theologische motieven naar boven dat Uberkamper het gevoel kreeg dat hij naar een opvoering van Lucifer van Joost Van De Vondel zat te kijken. Ook sommige van de barokke dialogen in het spel hadden hier en daar wat weg van dit 17e-eeuwse toneelstuk, maar dat mag gerust ook als een compliment opgevat worden.

Lords of Shadow is uiteindelijk niet een traditioneel platgeslagen en zijwaarts bewegend spel geworden, maar wel een volledig driedimensionaal avontuur. Om toch een weinig het klassieke metrovania-effect te behouden gebruikt het spel enkel vaste camerastandpunten. Meestal zijn deze goed gekozen, maar soms kunnen deze wel voor wat milde frustratie zorgen, al was het maar omdat ze de vele upgrades die doorheen de spelwereld verspreid liggen nadrukkelijk niet in beeld brengen. Wel van de partij zijn de voor het genre gebruikelijke puzzels en de gevechten die aan variatie winnen naarmate Gabriël meer kunstgrepen kan uithalen met zijn kettingkruis. Het is allemaal boeiend en goed gemaakt, maar in wezen gaat het toch vooral op opvulling en aanloop naar een van de talloze, soms gigantisch grote, tussen- en eindbazen die het onfortuinlijke idee hadden om tussen Gabriël en zijn schielijk overleden eega te gaan staan. Bij momenten kreeg Uberkamper klamme handen wanneer hij besefte hoeveel knoppen hij de komende minuten zou moeten gaan indrukken om zo een mastodont plat te leggen, maar goed gamedesign zit nu eenmaal altijd op dat subtiel evenwicht tussen uitdaging en frustratie.

Vaste camerastandpunten, overvloedig gebruik van quick-time-events, levelbazen en automatische savepoints: Lords of Shadow is duidelijk een kind van de vorige consolegeneratie. Dat betekent dat dit spel bij de ontwikkeling erg kwetsbaar moet zijn geweest voor slecht gamedesign. Gelukkig zijn de makers erin geslaagd om de grootste valkuilen hiervan te vermijden en een heel prettig wegspelend eindresultaat neer te zetten. In theorie is het een spel dat meerdere keren moet doorgespeeld worden om alle vaardigheden vrij te spelen en alle upgrades die verstopt zijn in de spelwereld te kunnen bemachtigen, zodat die vervolgens kunnen ingezet worden in een van de hogere moeilijkheidsgraden. De 50 levels van het spel doorspelen duurt ongeveer 25 uur en elk van deze levels kan daarna tot een wat surrealistische 110% vrijgespeeld worden. In de praktijk is Uberkamper natuurlijk al lang met het volgende spel bezig, maar aan dit Castelvania behoudt hij alleen maar prettige herinneringen.

Castlevania: Lords of Shadow (2010)

Pro

- Tot op vandaag een mooi en sfeervol spel
- Goed evenwicht tussen uitdaging en frustratie
- Alle DLC’s zitten mee in de Ultimate Edition

Negatief

- Verhaal is geen canon
- Héél veel quick-time-events
- Verhaal van de DLC’s niet op hetzelfde hoge niveau

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.