PILE OF SHAME | 100. Batman Arkham: Origins (2013)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Elke rechtgeaarde gamer bezit wel een uiterst persoonlijke versie van de Pile of Shame: een ogenschijnlijk onoverkomelijke berg van nooit gespeelde computergames, gekocht in een onheilige samenloop van solden, overmoed en volle maan. Eerder dan een ongerepte besneeuwde Alpencol, is de Pile of Shame in de hoofden van heel wat gamers een inktzwarte terril van steenkool en digitaal schroot die een aanhoudend gevoel van ongemak en schaamte oproept.

Maar niet getreurd: om voor eens en voor altijd te bewijzen dat de berg van schaamte geen onontkoombaar fatum hoeft te zijn waaronder iedere zichzelf respecterende gamer gebukt moet gaan, nam Uberkamper bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke exemplaar te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

100. Batman: Arkham Origins (2013)

Aangezien een Chinese vleermuis het openbare leven in heel de wereld al maandenlang stillegt, bedacht Uberkamper dat geen spel méér geschikt was om deze hoopvolle reeks te starten dan het monumentale Batman: Arkham Origins. Overigens was Uberkamper eerder al als gemaskerde held aan de slag gegaan in het compacte Arkham Asylum en het ronduit legendarische Arkham City, maar om een of andere reden was deze derde installatie in de reeks er nooit van gekomen. Even niet goed opgelet en plots is een spel acht jaar oud, u kent ongetwijfeld het gevoel.

Teneinde zich niet helemaal onvoorbereid in Gotham City te storten heeft Uberkamper even wat opzoekwerk gedaan. Arkham blijkt een fictieve stad te zijn in het onheilspellende hart van het H.P. Lovecraft universum. Zo is in het klassiek geworden kortverhaal At the mountains of madness (1931) de Arkham een van de schepen die deelneemt aan de gedoemde zuidpoolexpeditie. In The Thing on the Doorstep, een later vertellement van 's werelds meest geliefde horrorauteur, krijgt het Arkham Sanitorium dan weer een onheilspellend gastoptreden. Uiteindelijk was het deze laatste instelling die model stond voor het Arkham Asylum in het Batman universum, alwaar al het knettergekke supertuig een tijdelijk onderkomen placht te vinden tot aan hun volgende ontsnapping. Aangezien het verblijf van de meeste boeven in het Arkham Asylum een rechtsreeks gevolg is van Batmans botbrekende vuist op hun gezicht, hoeft het ook niet te verwonderen dat er achter de tralies heel wat tandengeknars en onverwerkte wraakgevoelens op onze superheld geprojecteerd worden.

Origins speelt zich chronologisch af voor Arkham Asylum en schetst op een verdienstelijke manier de ontstaansgeschiedenis van een paar van de meest iconische schurken en hun getroebleerde relatie met Batman (die zelf ook nog wat moeite heeft om agressie en woede niet de overhand te laten nemen in zijn strijd tegen booswichten en corrupte agenten). Het is allemaal karikaturaal en compleet van de pot gerukt en past dus naadloos in de rest van het inmiddels al redelijk uitgebreide Batman Arkham universum. Voor Uberkamper voelde het alvast als een blij weerzien met een handvol oude vrienden. Een gevoel dat overigens nog versterkt werd door de volstrekt ongewijzigde gameplay.

Batman voert nog steeds, middels een simpele druk op de knop, een oefening uit die flirt met de grenzen van de anatomische mogelijkheden van het menselijke lichaam. Een welgemikte vuistslag, een levensreddende snoeksprong, een supersnelle duikvlucht of gewoon maar met de blote handen een verluchtingsrooster uit de muur sleuren … voor Uberkamper is het minimale een beweging met de vinger, maar op een of andere manier voelt het alsof hij het allemaal zelf voor elkaar krijgt. Drie spellen verder en dertig uur in Arkham Origins verveelde het nog steeds op geen enkel moment.

Verder kan Uberkamper niet genoeg zijn waardering uitspreken voor het feit dat Batman consequent weigert om dodelijk geweld te gebruiken, hoewel het aantal mensen dat hij naar de ziekenboeg stuurt voor langdurig herstel en een paar honderd sessies kinesitherapie nog steeds onfatsoenlijk hoog is. Ook in Origins blijft Batman consequent de Lawfull Good Knight spelen die ten strijde trekt tegen een Chaotic Evil Joker. In een RPG klinkt dit niet als de meest boeiende premisse, maar in het corrupte Gotham City is het een onuitputtelijke bron van morele dilemma’s en verrassende plotwendingen.

Dat Gotham City ligt overigens na zoveel jaren nog steeds verleidelijk mooi te blinken in neonreclame en kerstverlichting, niet weinig geholpen door het feit dat het spel zich afspeelt tijdens één langgerekte en dichtgesneeuwde Kerstavond terwijl de Batkalkoen op tafel staat koud te worden. Weliswaar heeft Batman nog altijd iets teveel de neiging om rioleringen en liftschachten op te zoeken, maar daartussen passeerde (naast de onvermijdelijke gevangenis) nog heel wat indrukwekkende verlaten en vervallen architectuur de revue. De dubbele omvang van Arkham City in combinatie met een schier eindeloze reeks nevenactiviteiten maakt van Gotham City een gigantische (en inmiddels ook volledig bugvrije) speeltuin waar het permanent Kerstmis is. Er zijn slechtere voornemens om het jaar mee te beginnen.

Batman: Arham Origins (2013)

Voorgangers: Batman: Arkham Asylum (2009), Batman: Arkham City (2011)
Opvolgers: Batman: Arkham Knight (2015), Batman: Gotham Knights (nog te verschijnen)

Pro

- Inmiddels grotendeels bugvrij
- DLC Cold Cold Hart is uitstekend
- Mag grafisch nog steeds gezien worden

Contra

- DLC nog steeds relatief duur
- Zeer uitgebreid, bij momenten wat repetitief

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.