Might & Magic Heroes VI

De Heroes of Might & Magic reeks gaat al sinds 1995 mee, een eeuwigheid in gameland. Toch zitten we, expansions en spin-offs niet meegerekend, nog maar aan het zesde deel. Sommige titels worden na al die jaren nog gretig gespeeld, maar de laatste titels hebben moeite om de illustere voorgangers te evenaren.  Ubisoft gaf het relatief onervaren Black Hole Entertainment de opdracht om de serie nieuw leven in te blazen.  Met een fikse dosis vernieuwing hopen ze zowel oude als nieuwe fans te kunnen bekoren.

Hoewel de nieuwe setting in Heroes of Might & Magic V niet de meest populaire beslissing bleek te zijn, houdt men toch vast aan de nieuwe wereld Ashan. Uiteraard blijft het spel een schoolvoorbeeld van een old school turn-based strategy spel (TBS). Maar heel wat onderdelen van vorige edities zijn op de schop genomen.  Volgens de makers was het spel nodeloos ingewikkeld en was het niet toegankelijk genoeg voor nieuwkomers. Dit zal vele anciens al snel de wenkbrauwen doen fronsen, maar Black Hole Entertainment verzekert de spelers dat de veranderingen het spelplezier alleen maar ten goede zullen komen.

De Griffin Saga

Heroes of Might & Magic VI speelt zich enkele honderden jaren voor deel 5 af en volgt de lotgevallen van de familie Griffin. De familieman hertog Slava Griffin heeft het aan de stok met buurman hertog Gerhart Wolf. Wolf is uit op het land en de dochters van de Griffins en overtuigt de keizer om Slava te dwingen om één van zijn dochters uit te huwelijken om zo een vrede te verzekeren. De proloog, die ook ineens als vrij goede tutorial doorgaat, eindigt dan ook als Slava hier mopperend mee akkoord gaat. Hierna kan je vrij kiezen welke van de vijf campagnes je speelt. Ze volgen allemaal de belevenissen van de Griffin-kinderen, maar hoewel je hierdoor misschien wel vreest dat de campagnes enkel rond mensen draaien is gelukkig niets minder waar. De familie heeft zich verspreid en ieder kind zal eigen allianties moeten sluiten om hun doel te bereiken.

Zo is er Anastasya die het spel op een wel zeer spijtige manier moet beginnen: met haar eigen dood. Gelukkig is tante necromancer er als de kippen bij om haar terug tot leven te wekken en een nieuwe carrière als zombiemeesteres aan te bieden. Als leidster van de Necropolis kan ze rekenen op skeletten, vampiers en andere spookachtige ondoden om de oorzaak van haar onfortuinlijk overlijden uit te spitten. Anton pakt het iets klassieker aan met zijn Havenfactie. Hij erft het rijk van zijn vader en is verplicht de familie-eer hoog te houden. Als het keizerrijk dan ook aangevallen wordt door demonen trekt hij met zijn leger van ridders, kruisboogschutters en niet onknappe nonnetjes ten strijde tegen het kwade.

Ook Irina, de tweede dochter, start het spel in een niet bepaald vrolijke situatie. Zij was degene die tegen haar zin uitgehuwelijkt werd aan Gerhart Wolf. Wanneer ze echter niet van plan is met deze bruut de sponde te delen wordt ze zonder pardon in de kerker opgesloten, waar ze natuurlijk prompt uit ontsnapt met de hulp van haar broer Sandor. Op zoek naar een veilig onderkomen belandt ze op een eiland bevolkt door de oosters geïnspireerde Sanctuaryfactie. Met de hulp van Samurai-nagas, haaimannen en Chinese waterdraken zal ze haar eer hier moeten beschermen tegen manlief die niet van plan is zijn trofee zomaar op te geven.

Broertje Sandor was altijd al het buitenbeentje van de familie. Nadat hij zijn zus heeft helpen ontkomen aan de kerkers van Wolf trekt hij op avontuur in vreemde en wilde landen. Hij ontmoet er de Orcs van de Strongholdfactie die net zaten te wachten op een nieuwe leider om de slechte naam van hun ras een beetje op te krikken. Samen met centaurs, goblins en cyclopen trekken ze ten strijde tegen slavendrijvers en demonen. Het  laatste familielid is Kiril. Als tweelingbroer van Anastasya is hij begrijpelijk enorm aangedaan door haar dood. In zijn emotionele toestand zoekt hij zijn toevlucht bij de Infernofactie die hem belooft te helpen zijn zus te wreken. Hij krijgt er de hulp van vurige demonen als succubi en hellehonden.

Elk van deze helden heeft vier unieke missies die zelfs een ervaren speler al snel meer dan twee uur per stuk kosten. Die tijd kan je makkelijk verdubbelen als je ieder hoekje van de kaart verkent. Afhankelijk van met welke factie je het spel uitspeelt kan je ook nog uit één van twee verschillende epiloogmissies kiezen. Je zal dus makkelijk aan meer dan 60 uur speelplezier komen. En zoals we gewend zijn van deze games kom je tijdens het spelen in een soort alternatieve tijdslijn terecht waarbij ‘nog één beurt’ ineens vier uur kan duren. Als je hierna nog meer speelplezier wilt, zijn er ook nog losse scenarios aanwezig om de speelduur te verlengen.

Dan zijn we nog niet eens aan de multiplayer begonnen die met klassieke hotseat en online kaarten tot acht spelers je weer tot de vroege uurtjes kan bezig houden. Het spel slaagt er ook in om een aardig tempo aan te houden. Hoewel je maar met een vrij beperkt aantal eenheden per factie kan vechten, gebeurt er tijdens iedere missie voldoende om je te motiveren toch nog even verder te spelen. Je zal zelden in een situatie komen te zitten waarin je zonder meer de map moet veroveren op alle vijanden. De verschillende verhaallijnen kennen hun eigen unieke plotwendingen, maar passen toch allemaal in het overkoepelende verhaal van het volledige spel.

Vereenvoudiging en vernieuwing

Een eerste verandering die kenners van de reeks direct zal opvallen is het verminderen van bruikbare resources tot vier: enkel hout, goud, erts en kristallen. Volgens de makers zouden meer grondstoffen alleen maar tot verwarring leiden. Het neemt echter toch een beetje strategisch denken weg en lijkt vooral gedaan te zijn om de toegankelijkheid voor nieuwkomers te vergroten. Een verandering die we enkel kunnen toejuichen is het afschaffen van het willekeurige upgradesysteem bij helden. Telkens je een niveau dichter bij de levelcap van 30 komt, kan je een ability kiezen uit de meer dan honderd verschillende upgrades uit de Might en Magic-categorieën.

Een andere opvallende nieuwe feature bij helden is een soort moraliteitssysteem.  Door je acties, zowel in plotbeslissingen als tijdens gevechten, kan je Blood- of Tearspunten krijgen. Blood krijg je door offensieve acties en een agressieve houding. Tearspunten kan je verkrijgen door een meer defensieve gameplay en mededogen met andere karakters. Ook al krijg je deze punten door tegengestelde acties,  je kan ze gelukkig wel allebei tegelijk vergaren. Zo ben je bijvoorbeeld als Bloodgerichte speler niet verplicht om een vluchtend leger toch aan te vallen en manschappen te verliezen omdat je anders Bloodpunten zou verliezen. Verdien je genoeg punten, dan kan je tot drie bijkomende abilities unlocken die je speelstijl ondersteunen.

Het bouwen en upgraden van steden is iets dat er door het vereenvoudigen sterk op achteruit is gegaan. Omdat het niet veel meer is dan iedere beurt een vinkje aanklikken heb je nooit het idee dat je een machtige stad aan het uitbouwen bent. Positief is wel dat je steden ervoor zorgen dat gebouwen die grondstoffen leveren in de buurt van een stad niet veroverd kunnen worden door vijanden. In vorige delen van had je vaak een extra held nodig die niets anders deed dan constant verloren mijnen heroveren.

Grafisch is het spel een stap, maar geen sprong vooruit ten opzichte van zijn voorganger. De locaties die je bezoekt zijn origineel en allemaal sfeervol opgebouwd. Ook de animaties van je eenheden mogen er zijn, al zal je de snelheid van gevechten al vlug zo hoog zetten dat je hier geen oog meer voor hebt. De verschillende cutscenes worden ook in de ingame engine getoond en je merkt wel duidelijk dat deze eigenlijk niet geschikt meer is om hier vandaag nog mee weg te komen. Dit probleem wordt nog verergerd door de voice acting die vaak matig tot slecht overkomt. De combinatie van deze twee problemen doet wel een beetje afbreuk aan het toch goed uitgewerkte verhaal omdat je door het gebrek aan geloofwaardigheid soms moeite hebt om je in te leven in de personages.

Er zijn nog wel meer technische steken die men heeft laten vallen. Zo loopt het spel na langere tijd te spelen alsmaar trager. De beurten van de AI duren, zonder verklaarbare reden, soms vijf minuten of meer en ook je eigen eenheden reageren zeer traag. Nog meer problemen komen van de bijgeleverde DRM. Het is weliswaar mogelijk om het spel na een eenmalige activatie offline te spelen maar heel wat features worden dan zonder pardon en zonder reden uitgeschakeld. Zo krijg je naarmate je vordert in het spel een aantal bonussen en extra wapens die zeker op de moeilijkste niveaus het verschil kunnen maken. Speel je het spel echter zonder connectie met de Ubisoft servers kan je hier geen gebruik van maken.

Online savegames zijn, vermoedelijk onder andere door deze beperkingen, dan ook niet compatibel met offline exemplaren. Een spel als dit is een ideale tijdsdoder, dus een spelletje in pakweg de trein of tijdens een lange autorit lijkt dan ook een evidente plaats van spelen, maar wordt hierdoor dus onverklaarbaar verhinderd door Ubisoft.  Het spelen op een laptop is, blijkt uit vele klachten over problemen met mobiele grafische kaarten, sowieso al niet aan te raden. Het antwoord van de uitgever hierop is droogweg dat het spel niet geschikt is om op laptops te spelen.

Speel je het spel dan op een desktop en heb je een internetverbinding ben je nog niet uit de zorgen. Zo zal je bij de kleinste onderbreking per direct terug naar het hoofdmenu gestuurd worden.  Regelmatig saven lijkt dan ook de boodschap, maar ook hier stuiten we weer op problemen. Zo worden savegames automatisch bewaard op de Ubisoftservers bij het afsluiten van het spel. Op zich lijkt dit een handige feature voor wie vaak zijn systeem herinstalleert, maar het aantal beschikbare savegames is beperkt tot acht. Wie een paar verschillende campagnes tegelijk speelt en nu en dan wat extra savegames voorziet om foute beslissingen omkeerbaar te maken is er dus aan voor de moeite. Om nog maar te zwijgen van wat er gebeurt als je internet na een tien uur durende speelsessie plots wegvalt zodat je naar je savegames kan fluiten. We begrijpen dat een pc-exclusief spel voldoende beschermd moet worden om winst in deze tijd te verzekeren maar door dit systeem worden vooral de kopers van het spel bestraft.