Driver San Francisco

De Driver-reeks heeft bij een hoop gamers een speciaal plekje in het hart gekregen en datzelfde hart werd vermoedelijk danig vastgehouden toen bleek dat Ubisoft met Driver San Francisco een nieuw mechanisme zou introduceren. Het zogenaamde shiften lijkt niet meteen in het woordenboek van de reeks thuis te horen en dus is enig wantrouwen tegenover de game niet onlogisch. Wees echter gerustgesteld: dat shiften is lang zo slecht nog niet.

In Driver San Francisco ga je aan de slag als John Tanner, een oude bekende die nog steeds geen al te beste maatjes is met een andere oude bekende, Charles Jericho. Tijdens een politietransport weet Jericho te ontsnappen en als voorvechter van rechtvaardigheid kan je dat natuurlijk niet zomaar laten gebeuren. Samen met je partner zet je dan ook de achtervolging in, tot het noodlot toeslaat. Je wagen wordt langs de zijkant gegrepen en echt goed ben je er niet aan toe. Je belandt in een coma, die de voornaamste setting van de game zal uitmaken.

In je droomwereld ben je je er aanvankelijk niet ten volle van bewust dat je eigenlijk in een coma ligt. Je denkt dat alles echt is en van het ongeluk op zich herinner je je niets of nauwelijks iets. Toch zijn er indicaties dat er iets niet pluis is. Je hoort en ziet dingen die er normaal niet horen te zijn. Bovendien krijg je een out-of-body experience die je ook al snel blijkt te kunnen controleren. Op die manier kan je op nagenoeg elk moment uit je lichaam treden, waarna je als een geest boven je wagen, de straat, de stad hangt, om vervolgens in een ander lichaam weer neer te dalen. Dit is het zogenaamde shiften, waardoor je eigenlijk van de ene naar de andere wagen kan springen met een simpele druk op de knop.

Het shiften lijkt vooral op papier een vreemd mechanisme, dat bovendien niet meteen thuis lijkt te horen in een racespel, en al helemaal niet in Driver. Is het namelijk niet de bedoeling dat je in dergelijke games plankgas kan geven om tegenstanders in te halen? Wat heb je eraan als je gewoon naar wagens voor je vijand kan shiften om hem op die manier te snel af te zijn?

Toegegeven, men lijkt de Driver-naam vooral gebruikt te hebben omwille van zijn bekendheid, want men had net zo goed een nieuwe franchise in het leven kunnen roepen om het shiften mee te introduceren. Wat de andere bedenkingen betreft, echter, kunnen we stellen dat die vooral op een misvatting berusten, namelijk de misvatting dat het shiften eigenlijk valsspelen is waardoor alles makkelijker wordt. Dit is immers niet het geval. Wanneer je in een race zit, bijvoorbeeld, is het nog steeds de bedoeling dat jouw wagen als eerste over de lijn komt. Het shiften kan je evenwel helpen om tegenstanders, die voor je rijden, uit de weg te ruimen. Even shiften naar een wagen die uit de tegenovergestelde richting komt en dan een frontale botsing veroorzaken is vaak erg effectief en bovendien best leuk.

Het shiften maakt dus niet zozeer valsspelen mogelijk, maar zorgt voor een extra laag strategie. Door het shiften wordt een geheel nieuw soort spanning geïntroduceerd in het genre, waardoor ook de nodige vernieuwing aanwezig is. Soms zal je bijvoorbeeld verschillende doelwitten (verspreid over heel de stad) binnen een bepaalde tijd moeten uitschakelen, maar dit is onmogelijk wanneer je slechts over één bepaalde wagen beschikt. Dankzij het shiften echter kan je elke wagen controleren die je maar wil, waardoor je in een kwestie van seconden van de ene naar de andere kant van de stad verhuist om gespuis van de weg te rijden. Soms loopt het shiften ook mis, wanneer je bijvoorbeeld de snelheid van een tegenstander onvoldoende hebt geanticipeerd en een frontale botsing gewoon niet tot de mogelijkheden behoort, waardoor je snel een andere wagen moet gaan zoeken.

Een ander soort missie waarbij het shiften zijn nut en vernieuwing bewijst, zijn de races waarbij je eigenlijk met verschillende chauffeurs tegelijk aan de slag moet. Het is dan je opdracht om niet alleen als eerste, maar ook als tweede (en soms zelfs derde) over de finish te komen. Je zal dus constant moeten shiften tussen verschillende wagens om ervoor te zorgen dat jouw team bovenaan eindigt. Dergelijke missies kunnen echt wel voor de nodige spanning zorgen en dat dankzij de combinatie van de tijdsdruk, het shiften en het drukke verkeer van San Francisco waartussen je je een weg zal moeten banen. Het rijden met de verschillende wagens voelt trouwens goed aan, al spreekt het voor zich dat dit geen simulatie is. De ene wagen voelt licht aan en zal snel beginnen slippen, terwijl andere dan weer erg zwaar aanvoelen en moeilijk snelle bewegingen kunnen maken.

Het shiften is dus leuk, maar jammer genoeg is men er niet in geslaagd dit aspect ten volle te benutten. Driver San Francisco heeft al bij al te weinig om het lijf, ondanks de sterke basis die de game in zich draagt. Het hoofdverhaal bijvoorbeeld wordt goed gebracht, al kan het concept van de coma voor sommigen wel wat geforceerd aanvoelen. Los daarvan echter zien cutscenes er erg goed uit, met sterke voice acting en goede karakteranimaties. Ook het tempo zit hier redelijk goed. Constant krijg je het gevoel dat het met de game wel de goede richting uitgaat, maar naar het einde toe merk je dat die finale sprong er niet komt. Het spel lijkt iets te willen opbouwen, maar slaagt er niet in het enthousiasme dat je opbouwt ook ten volle te om te zetten.

De redenen hiervoor zijn divers, maar wel terug te brengen tot enkele kernpunten. Om te beginnen had het verhaal uiteindelijk gewoon meer moeten zijn dan wat het nu is. Zoals gezegd lijkt het allemaal de goede richting uit te gaan, maar komt het geheel tot zijn besluit terwijl je eigenlijk op meer zat te wachten, waardoor de teleurstelling eens zo groot is. Voorts maakt het hoofdverhaal, namelijk de virtuele jacht van Tanner op Jericho, eigenlijk maar een klein deel van de singleplayer uit. Die speel je op zich makkelijk uit in zeven tot acht uur, maar in die tijdsperiode ben je niet alleen met de hoofdlijn bezig. Om die te kunnen verderzetten moet je namelijk regelmatig een aantal andere missies tot een goed einde brengen. De game dwingt je dus om side-missions te doen, in een poging om de initiële singleplayer te rekken. Dit is jammer, want de side-missions worden al snel repetitief. Op zich heb je nog wel een redelijk aantal verschillende soorten missies, gaande van races, over politieachtervolgingen, tot het uitvoeren van specifieke stunts, maar deze verschillende soorten komen uiteindelijk opnieuw en opnieuw terug, zij het soms in een of andere variant of met iets meer uitdaging. Ook is het eerder uitzondering dan regel dat je eens een echte uitdaging voorgeschoteld krijgt, want vele missies voelen al als routine aan nog voor je ze goed en wel gespeeld hebt.

Een pluspunt dan weer is het feit dat er van deze side-missions letterlijk honderden zijn, verspreid over heel de stad, wat maakt dat de game op zich redelijk veel content te bieden heeft. Ben je dus een racefanaat en schrikt wat repetitiviteit je niet af, dan valt er met Driver San Francisco voldoende te beleven. Met verzamelde punten kan je trouwens ook sparen voor nieuwe wagens, dus ook daar is iets terug te vinden om je mee bezig te houden.

Heb je genoeg van de singleplayer, dan staat er nog een al bij al nog erg vermakelijke multiplayer klaar. Ook hier zorgt het shiften voor een extra laag strategie die voor de nodige vernieuwing zorgt in het genre. Tikkertje spelen of een soort capture the flag met wagens is op zich al leuk, maar het wordt nog leuker en vooral hectischer wanneer het shiften erbij komt kijken. Net op het moment dat je een tegenstander in het nauw lijkt gedreven te hebben, kan deze alsnog ontsnappen door te shiften. Het anders eendimensionale racen wordt op die manier van een extra dimensie voorzien, waarbij je meer dan ooit moet zien te anticiperen. Zeker leuk dus, al is het jammer dat de multiplayer slechts de aanvulling is van een op zich magere singleplayer, waar veel meer in zat.

Op audiovisueel vlak valt er weinig te klagen over Driver San Francisco. De game draait soepel en de wagens zien er goed uit. Wat dat betreft is het vooral knap dat het shiften moeiteloos en zonder haperingen gebeurt, al blijkt wel dat hiervoor ook opofferingen zijn gemaakt. Veel gebouwen in de stad lijken namelijk wel heel hard op elkaar, en hetzelfde geldt voor de wagens. Er is een goede verscheidenheid aanwezig, maar elke takelwagen ziet er bijvoorbeeld hetzelfde uit. Wat meer variatie hier had wel gemogen. In het begin kan je je trouwens misschien wel wat ergeren aan de laadschermen die tussen cutscenes in verschijnen. Die duren nooit erg lang, maar ze komen wel heel regelmatig voor, waardoor ze telkens een onderbreking vormen met de gameplay en het verhaal. Na verloop van tijd zie je dit evenwel al snel door de vingers. Ook wat muziek en geluid betreft, zit het wel snor. Gierende banden, verschillende genres van muziek op de radio en goede voice acting maken dat je je al snel in een moderne westernfilm waant waar de cowboy zijn paard heeft ingeruild voor een stalen ros met ingebouwde motor en airco.