REVIEW l Elden Ring Nightreign laveert tussen kant en wal

Er zijn games die uitdagen, games die verrassen, en soms ook games die verwarren. Elden Ring Nightreign (FromSoftware) behoort tot die laatste categorie; niet omdat het concept ontoegankelijk is, maar omdat het resultaat zo haaks staat op de verwachtingen die het zelf wekt. Het is een spel dat technisch werkt, visueel overtuigt en zelfs enkele intrigerende ideeën introduceert, maar fundamenteel wringt met de ziel van zijn voorganger (OG Elden Ring). Wat gepresenteerd wordt als een roguelike Elden Ring met coöperatieve insteek, blijkt uiteindelijk een ervaring waarin vorm en functie elkaar voortdurend lijken tegen te spreken.

Nightreign opent met de belofte van ontdekking, spanning en samenwerking. De introductie is helder, de interface overzichtelijk en de eerste minuten geven een gevoel van herkenning: de wereld, vijanden, animaties en algemeen ontwerp dragen duidelijk de blauwdruk van Elden Ring. Maar al snel sluipt de vervreemding binnen. Daar waar het origineel uitnodigt tot verkenning op eigen tempo, introduceert Nightreign een dwingende tijdsdruk. Want je hebt drie in-game dagen, de map krimpt en alles (van je level tot je runes) staat op het spel. Het is als starten in Limgrave, maar dan met een aftellende klok die niet stopt voor verkenning, experimenteren of ontdekking op eigen tempo. Die structuur injecteert adrenaline, maar weerlegt tegelijkertijd de rust en ruimte die essentieel waren voor de voldoening van Souls-like combat.

Die combat zelf blijft in wezen vertrouwd: straf, responsief, geworteld in precisie, maar voelt vreemd ontheemd in deze context. Het vechtsysteem dat beroemd werd door zijn methodische opbouw wordt hier gegijzeld door een intrinsieke mechanic die snelheid boven subtiliteit plaatst. De dreiging van een levelverlies (naast tijdsverlies) bij elke dood ondermijnt progressie in plaats van het te versterken. In plaats van dat een fout een leermoment wordt, voelt het als een stap terug in een race zonder herkansing. Dit zorgt voor een emotionele frictie die niet boeiend is, maar frustrerend. En dat is nog zonder de coöperatieve component, die het systeem verder verzwaart met afhankelijkheid van anderen, revive-mechanieken en het ontbreken van directe communicatiekanalen.

Solo spelen blijkt gelukkig mogelijk, al zit de optie goed verstopt in een submenu dat “bijna” lijkt ontworpen om je in matchmaking te duwen. Solo is haalbaar, maar niet gebalanceerd. Vijanden blijven even agressief als voor drie spelers en veel encounters zijn duidelijk gebouwd rond klassen-synergie en samenwerking. Wat overblijft is een iteratie van Elden Ring waarin je telkens opnieuw begint, maar waarin je speelstijl beperkt is tot een vooraf gedefinieerde klasse. Er is weinig ruimte om je build naar eigen inzicht te vormen en het gevoel van eigenaarschap over je personage, ook één van de pijlers van zijn voorganger, wordt zo wel erg uitgehold.

Er is geen gebrek aan visuele pracht of technische afwerking. De art direction is, zoals we van FromSoftware mogen verwachten, atmosferisch sterk en coherent. Logisch, want Limveld (een herinterpretatie van Limgrave ) bevat indrukwekkende landschappen, gevarieerde biomen en degelijke lichteffecten. Alles oogt alsof het thuishoort in dezelfde wereld als Elden Ring, maar voelt paradoxaal leeg. De hergebruikte assets, hoe mooi ook, missen de narratieve context die ze oorspronkelijk betekenis gaf. Nightreign probeert dit te compenseren met kortere runs, snelle voldoening en roguelike progressie, maar raakt daarbij iets kwijt: de magie van ontdekking en betekenisvolle beloning.

De muziek is subtiel, soms onopvallend, soms sfeerversterkend. Het audioscape werkt ondersteunend, maar blijft zelden hangen. Dialogen zijn schaars en grotendeels functioneel; er is geen verhaal dat je voortstuwt, geen wereld die zich laag voor laag openbaart. De acht speelbare klassen bieden variatie, maar missen onderlinge balans en diepgang. Sommige voelen gestroomlijnd en dynamisch, anderen log en onderontwikkeld. Het geheel voelt als een verzameling interessante ideeën die geen tijd kregen om te rijpen tot een samenhangende visie.

Dat is jammer in een tijdperk waar zowel roguelikes (Binding Of Isaac, Hades 1 & 2, Returnal) als souls-likes erg populair zijn. Maar soms gaan twee (zeer) goede zaken gewoon niet samen. Er zijn veel fans van spaghetti bolognese en waarschijnlijk nog meer chocolade maar zelfs de meeste kleuters voelen instinctief aan dat ze die twee zaken gerust na elkaar, maar niet samen kunnen consumeren.