Review | Atomfall heeft een nucleair sterk verhaal

Atomfall is de nieuwste game van ontwikkelaar Rebellion, een studio die verantwoordelijk is voor 99 procent van alle ontploffende virtuele testikels dankzij de Sniper Elite franchise. Het komt dan ook als een verrassing dat net deze studio nu voor een meer diepgaand avontuur gaat met Atomfall. Wat op het eerste gezicht lijkt op een eenvoudige post-apocalyptische shooter, lijkt toch meer gelaagdheid te bevatten dan we hadden verwacht. 

Het verhaal speelt zich af in een alternatieve dystopische setting in het Engeland van de jaren zestig. Het is gebaseerd op de nucleaire Windscale ramp van 1957. Door deze ramp is het dorpje Wyndham en het naburige gebied afgebakend van de buitenwereld en moeten ze op zichzelf zien te overleven. De overheid blijft wel verantwoordelijk en probeert de vrede te bewaren met grote robots die door de straten patrouilleren. Dat lukt slechts matig, want overal zwerven agressieve bendes rond die in een voortdurende staat van oorlog leven. De wereld om je heen is verrassend levendig en kleurrijk, wat je niet meteen verwacht na een nucleair ongeval. Het doet niet zelden denken aan Fallout en S.T.A.L.K.E.R., maar weet toch een eigenzinnige wereld neer te zetten vol knappe uitzichten.

Vanaf je eerste momenten in de game word je meteen meegesleept in het mysterie. Wat is de oorzaak van de nucleaire ramp? Welke gevolgen heeft dit gehad voor Wyndham en haar bewoners? Het dorp zit namelijk vol met kleine geheimen en als speler krijg je slechts mondjesmaat alle informatie toegediend. De personages die je tegenkomt zijn gevarieerd en hebben steeds een aparte persoonlijkheid. Hier heeft de ontwikkelaar duidelijk veel tijd aan gespendeerd, want zelfs minder belangrijke figuren voelen echt aan. Dit moedigt je aan om steeds iedereen aan te spreken. 

Wat de game verder zo boeiend maakt, is de manier waarop je keuzes het verhaal beïnvloeden. Je hebt de vrijheid om te kiezen hoe je met de verschillende facties in de quarantainezone omgaat. Van pacifistische benaderingen tot brute kracht, de keuze is aan jou. Het feit dat je geen vaste richting hoeft te volgen in de verhaallijn maakt van Atomfall echt een persoonlijke ervaring. Daarbij weet je niet precies hoe belangrijk een lead of aanwijzing zal blijken. Dit zorgt voor een ervaring waarin nieuwsgierigheid wordt beloond en zelfs kleine zijmissies kunnen ineens grote gevolgen hebben voor het hoofdverhaal.

De wereld van Atomfall is volledig open. De map is opgedeeld in verschillende zones die elk een eigen, unieke sfeer bieden. Het spel biedt een rijke variëteit aan omgevingen van gevangenkampen en ruïnes tot schilderachtige dorpjes onder strenge militaire wetgeving en mysterieuze grotten. Hoewel de kaart kleiner is dan die van S.T.A.L.K.E.R. of Fallout, maakt het optimaal gebruik van de beschikbare ruimtes. Waar je ook bent, er valt altijd wel iets te beleven. Het loont dus om op verkenning te gaan, want je komt altijd wel iets nieuws tegen dat je verder helpt op je missie. Op verkenning gaan is sowieso broodnodig als je de juiste materialen op zak wil hebben om te overleven. 

Je moet namelijk voortdurend je gezondheid en hartslag in de gaten houden. Moet je sprinten of hoog springen? Dan gaat je hartslag omhoog en kun je minder acties uitvoeren. Pas wanneer je hartslag weer gedaald is, kun je weer ten volle bewegen. Ben je geraakt door een kogel, dan heb je maar beter de juiste middelen op zak om jezelf op te knappen. Het is belangrijk om zorgvuldig te plannen en een voorraad aan middelen aan te leggen. Kogels, wapens, grondstoffen en medische voorwerpen zijn vrij zeldzaam.

Hierdoor zul je nooit zonder nadenken op vijanden schieten en eerst op zoek gaan naar een passieve oplossing door rond het kamp te sluipen. Maak dus steeds strategische overwegingen want de wereld om je heen is gevaarlijk en vol onverwachte bedreigingen. De bewoners van de zone zijn verdeeld in verschillende facties, variërend van fanatieke soldaten en bloeddorstige buitenstaanders tot bizarre druïden. Naast deze menselijke vijanden zijn er ook mutanten, vreemde schimmels en andere bizarre wezens die het gevaar constant verhogen.

Als er één aspect van de game is dat wat minder geslaagd is, dan is het de combat. Je kunt ergens nog vatten hoe de klungeligheid van de combat thuishoort in de wereld van Atomfall, maar uiteindelijk is het gewoonweg frustrerend. Vechten voelt ruw en onafgewerkt aan, vooral dan wanneer je van dichtbij aanvalt. Je slaat gewoon wat in het wilde weg heen, zonder dat je veel moet nadenken over verdedigen of verschillende soorten aanvallen die je kunt uitvoeren. De combat van dichtbij heeft wat weg van Dying Light, maar dan zonder wapens die stuk gaan door gebruik.   

Wat wel redelijk goed werkt, is de mogelijkheid om stealth te gebruiken. In de overgrote meerderheid van de situaties werkt dit ronduit goed, al zijn er momenten waarbij het spel zijn eigen ding doet. Sluipen voelt soms inconsistent aan doordat vijanden je soms niet spotten, hoewel ze je bijna recht aankijken. Anderzijds kan het ook gebeuren dat je al wordt gezien wanneer je je niet eens in dezelfde ruimte bevindt als je doelwit. Deze fouten komen niet frequent voor, maar aangezien je vaak een heel plan hebt uitgewerkt voordat je aan je sluiptocht begint, is het jammer dat het door glitches misloopt.