REVIEW | Assassin's Creed Shadows pleegt geen seppuku

Er is al heel wat gezegd en geschreven over Ubisoft en Assassin’s Creed Shadows de voorbije maanden, maar nu is het eindelijk tijd om echt met de game aan de slag te gaan. Na jaren gesmeek krijgen gamers eindelijk wat ze willen: een Assassin’s Creed-game die zich afspeelt in Japan. Of is het ondertussen ‘too little, too late’?

Assassin’s Creed Shadows speelt zich af in de tweede helft van de 16^e eeuw in Japan, waar we in de huid kruipen van twee personages: Naoe en Yasuke. Hun verhaal begint vrij los van elkaar, maar al snel vinden ze elkaar in een gemeenschappelijk doel en gaan ze samen de strijd aan.

Aangezien de game zich afspeelt in de 16^e eeuw is er al sprake van de Assassins en de Templars, maar die hebben zich nog niet helemaal doorgezet in Japan. Ze zijn zeker aanwezig, maar iets meer op de achtergrond, zeker in het eerste deel van Assassin’s Creed Shadows. De basis van het verhaal draait rond de wraak die Naoe wil nemen op een groep die haar vader heeft vermoord, waarbij ze ook in contact komt met de Assassins. Die laatste trekken dan weer de aandacht van Yasuke, waardoor ze dus besluiten samen aan de slag te gaan.

Naoe komt uit de stad Iga, die het slachtoffer is geworden van een oorlog waarbij heel wat inwoners, waaronder haar familie, het leven heeft gelaten. Ze is een shinobi, ook wel een ninja genoemd, en heeft dus al heel wat aspecten van een assassin in haar arsenaal zitten. Naoe is daardoor ook het meest beweeglijke personage van de twee en speelt vrij vergelijkbaar met personages uit oudere games.

Met Naoe wil je liefst zoveel mogelijk vanuit de schaduwen werken, want in een gevecht is ze vrij kwetsbaar en in een man-tegen-mangevecht kan het voor haar moeilijk worden om te overleven. Niet dat we helemaal een stap terug zetten naar de oorspronkelijke games in de franchise, maar het valt toch op dat je met Naoe in gevechten vooral overleeft door op de juiste momenten een parry uit te voeren zodat je een tegenaanval kan doen. Er gewoon met de brute kracht op los rammen, is er niet bij. Ook haar wapens zijn vooral gericht op snelheid of het houden van afstand en snel toeslaan.

Dat is dan weer anders met Yasuke, die zich van slaaf van Portugese christenen heeft weten op te werken tot een machtig samoerai. Alleen al puur visueel zie je onmiddellijk het verschil met Naoe. Yasuke is gigantisch en gebruikt enkele stevige wapens. Bij zwakkere vijanden kan hij wel vol in de aanval gaan en zo hard blijven slaan tot die uiteindelijk in elkaar stuikt.

De twee verschillende vechtstijlen zorgen er soms voor dat je bijna het gevoel hebt dat je twee verschillende games aan het spelen bent, en dat bedoelen we als een compliment. Dat wordt nog versterkt door het feit dat Yasuke amper tot niet op iets kan klimmen. Besluit je met hem de strijd aan te gaan, dan weet je dat je eigenlijk gewoon met de deur in huis zal vallen (letterlijk). Naoe heeft dan weer een grijphaak die haar, mede dankzij haar skills, snel uit beeld zet. De keuze tussen Naoe en Yasuke, die maar uitzonderlijk wordt opgedrongen, brengt dus echt een wezenlijk verschil met zich mee.

Net als in zowat elke voorgaande Assassin’s Creed heb je ook in Shadows weer een groepering die je een kopje kleiner moet maken, maar deze game voegt daar ook nog een heleboel kleinere groepen aan toe. Denk bijvoorbeeld aan een familie die een bepaalde regio op stelten zet of een paar samoerai die vooral angst inboezemen bij de bevolking. Het zorgt er voor dat er met regelmaat van de klok kleine verhalen worden toegevoegd aan het verhaal van Shadows, die er voor zorgen dat er een gevoel gecreëerd wordt dat elke regio met zijn eigen problemen te kampen heeft. De grote boosdoeners worden daardoor ook minder allesoverheersend.

Natuurlijk zijn er ook heel wat andere dingen te doen op de map van Assassin’s Creed Shadows. Je hebt een aantal minigames die je kan doen, je kan offers brengen op bepaalde plekken, er zijn collectibles en beloningen voor het doden van een bepaald aantal vijanden in sommige regio’s. Het is en blijft een Assassin’s Creed op dat vlak, maar we moeten toch zeggen dat het allemaal een stuk minder overweldigend is dan in pakweg Valhalla. Ubisoft is er in geslaagd een veel betere balans te vinden.

Er is ook gekozen voor verschillende manieren om spelers hun eigen ervaring te creëren. Met Canon Mode zet je bijvoorbeeld alle dialoogopties uit en wordt het verhaal gevolgd zoals de ontwikkelaars het bedoelen. Guided Exploration Mode toont dan weer de nodige quest markers op je map. Zet je die uit, dan moet je zelf op onderzoek uit, op basis van tips of scouts die je op pad kan sturen en de Immersive Mode laat de personages hun moedertaal spreken (wat neerkomt op Japans en Portugees).

Die laatste zorgt er inderdaad voor dat je een stuk meer wordt meegetrokken in het verhaal, vooral omdat de voice acting in het Engels niet altijd helemaal geweldig is.

Je kan zelfs de moeilijkheidsgraad van de combat en stealth apart instellen. Wie dus geen held is in combat, maar graag toch een stevige uitdaging wil voor stealth, die kan daar voor kiezen door ze op verschillende moeilijkheidsgraden te zetten.

Allemaal goede dingen dus, maar Assassin’s Creed Shadows is zeker en vast niet perfect. In vergelijking met andere games uit de reeks is er een stuk minder focus op parkour en word je ook meer gepusht om niet al te veel te gaan exploreren. Er is ook niet echt iets te vinden in de bossen van Japan en meer dan eens zijn we er verloren gelopen, maar het is toch een beetje jammer. Ook alle random events gebeuren gewoon in steden of langs de kant van de weg.

De eerste uren van Shadows zijn ook een immense story dump, die het in het begin echt wel een beetje log maakt. Het helpt niet dat dat deel van de game bijna tien uur duurt en je pas daarna de volledige open wereld krijgt zoals we dat ondertussen gewend zijn.

We zijn ook niet helemaal fan van de hoeveelheid viewpoints die midden in verboden gebieden liggen. Vooral omdat hun enige echte nut eigenlijk is dat je er fast travel naar kan doen en je dus bijgevolg elke keer weer midden in een kasteel staat waar je niet mag zijn. Een beetje vreemd.

We zijn ook niet helemaal fan van het feit dat je een hideout moet uitbouwen. Dit soort zijactiviteiten spreken ons zelden aan in games en dat is in Assassin’s Creed Shadows niet anders. In de hideout kan je nochtans een aantal nuttige extraatjes vrijspelen – zoals de mogelijkheid om je wapens een flinke upgrade te geven – maar dat we daarvoor materiaal moeten gaan zoeken en er gebouwen voor moeten bouwen, had van ons allemaal niet gemoeten.

De hideout is natuurlijk niet de enige manier waarop je upgrades voor je personages kan krijgen. Je verzamelt experience om te stijgen in level, waarbij je ook mastery points krijgt die je kan inzetten in de verschillende skill trees die de personages hebben. Elk type wapen heeft een skill tree, maar ook zaken als ‘shinobi’ en ‘samurai’ hebben hun eigen skill tree, afhankelijk van het wapen.

Om je toch een beetje te pushen wat extra activiteiten te doen, moet je ook knowledge points verzamelen, die je krijgt door de wereld te ontdekken of nevenactiviteiten uit te voeren. Als je niet voldoende knowledge points hebt, wordt een deel van je skill trees afgesloten en kan je dus niets meer unlocken, zelfs al heb je genoeg mastery points bij elkaar gesprokkeld. Een beetje ingewikkeld in het begin, maar na verloop van tijd loopt het allemaal redelijk logisch in elkaar.

Tot slot nog even een blik op de graphics en de algemene technische werking van Assassin’s Creed Shadows. Wij kunnen enkel zeggen dat het uitstel van de game zijn vruchten heeft afgeworpen. Op vlak van bugs zijn we eigenlijk niets tegengekomen, behalve heel af en toe de typische kronkels die je al eens ziet in een open-world game, maar dus niets echt opvallend.

Visueel spat Assassin’s Creed Shadows op onze PS5 Pro van het scherm. Japan voelt weids aan, de verschillende seizoenen voegen op dat vlak nog een extra laag toe, en op vlak van afwerking kunnen we enkel maar tevreden zijn. Op onze console was Assassin’s Creed Shadows visueel veruit de beste die we ooit in de franchise hebben gezien en ook ten opzichte van andere tijdgenoten valt het zeker en vast niet door de mand. Integendeel.