REVIEW | Split Fiction bevestigt Hazelight Studios als koning van de co-op

De koningen van co-op zijn terug. Na A Way Out en natuurlijk het fenomenale It Takes Two krijgen we van Hazelight Studios nu Split Fiction. Opnieuw een co-op avontuur, waarbij we ditmaal geslingerd worden tussen fantasy en science-fiction.

Split Fiction draait rond Zoe en Mio, twee beginnende schrijfsters die hun ideeën proberen te slijten aan Rader Publishing. Daar hebben ze een nieuwe technologie ontwikkeld, waarmee je in de wereld van je eigen ideeën kan stappen, zodat verhalen uit boeken echt beleefd kunnen worden. Zoe en Mio krijgen de kans om die technologie uit te proberen, maar wanneer er iets misloopt komen ze samen in dezelfde machine terecht en dus ook in elkaars verhalen.

Dat zorgt meteen voor wat wrevel, want Zoe is een echte fantasyschrijver – draken, trollen enzovoort – terwijl Mio helemaal de kant van de science-fiction heeft gekozen. Wanneer ze ontdekken dat Rader Publishing ook niet helemaal zuiver op de graat is, loopt het al helemaal uit de hand. Doorheen de game zal je dan ook heel de tijd tussen deze twee werelden geslingerd worden.

Niet dat het elke vijf minuten wisselt, want een level van Zoe of Mio duurt gemiddeld ongeveer twee uur, waarna het weer overgaat naar de andere wereld. Je krijgt dus tijd om de wereld binnen dat verhaal netjes te verkennen. Het zorgt er alvast voor dat de kans op verveling of eentonigheid minimaal wordt.

Dat wordt nog meer ondersteund door de Side Stories. Dat zijn kleine verhalen die je doorheen het spel kan vinden en die vaak absoluut bizar zijn. Ergens willen we je hier graag vertellen wat je daar kan verwachten, maar we willen de absurditeit niet spoilen en dus houden we ons mondje dicht, maar de Side Stories zijn voor ons absolute hoogtepunten.

De rest van de gameplay schittert ondertussen ook. Split Fiction voelt op veel vlakken een stuk sneller dan It Takes Two. Dat kan je leuk of niet leuk vinden, maar er zit duidelijk meer tempo in de game, die je wel nog steeds 12 tot 15 uur zal bezighouden. Dat hogere tempo komt deels uit de thema’s. Op draken vliegen of met jetski’s rijden gaat nu eenmaal wat sneller.

Er zitten naar ons gevoel ook iets minder echte puzzels in de game. Ze zijn nog steeds aanwezig, maar iets minder nadrukkelijk. Split Fiction voelt zo ook iets minder aan als een game die je kan spelen met iemand die minder sterk is in gamen. Typische gamerreflexen zijn meer van belang dan dat was in It Takes Two.

Hazelight Studios haalt ook weer zowat elk genre boven om in hun game te verwerken. Twin-stick shooters, racegames, isometric RPG’s, third-person shooters… We kunnen zo nog wel even doorgaan om alles op te noemen. Echte gamefanaten, die al deze verwijzingen en genres herkennen zullen meermaals kirren van plezier.

Die verwijzingen zitten trouwens ook in dialogen en de visuele invulling van de werelden. En dan gaat het niet enkel over andere games, maar ook films maken vaak hun opwachting en dat dikwijls op humoristische wijze. De dialogen zijn dan ook weer heel sterk in Split Fiction.

Visueel spat Split Fiction heel vaak van het scherm, al zijn de fantasy-levels wel de ster van de show. Die zien er meestal een stuk kleurrijker en aantrekkelijker uit, waardoor de sci-fi levels een beetje fletser overkomen. De fantasy-levels spelen ook iets beter met de humor in de game.

Het allerlaatste level is echter het absolute hoogtepunt. Daar haalt Hazelight Studios echt alles uit de kast voor één van de beste eindlevels die we ooit in een game hebben gespeeld. Technisch voert de ontwikkelaar hier naar onze bescheiden mening een huzarenstukje uit.

Het verhaal is wel niet helemaal van het niveau van It Takes Two. Beide hoofdpersonages dragen wel een zware emotionele last met zich mee, maar de impact daarvan is doorheen de game relatief beperkt. Het is pas naar het einde toe dat het helemaal naar de voorgrond komt, maar zware trauma’s zal je er ditmaal niet aan overhouden.