REVIEW | Civilization VII is opnieuw een aanslag op je vrije tijd

De Civilization franchise is waarschijnlijk de meest populaire reeks in het turn-based strategiegenre. Op moment van schrijven staan zowel Civilization VI als Civilization V nog in de “top 100 meest gespeelde spellen van het moment”-lijst op Steam. Enorm indrukwekkend, zeker als je beseft dat deze games zijn verschenen in respectievelijk 2016 en 2010. Een spel van zo’n 15 jaar oud wordt dus nog steeds meer gespeeld dan veel hedendaagse toppers. Het mag duidelijk zijn dat heel wat mensen vol spanning wachten op de zevende telg uit de reeks. 

Civilization VII is een spel van vele wijzigingen. Ontwikkelaar Firaxis Games heeft met aandacht geluisterd naar feedback van de fans en heeft knopen doorgehakt waardoor de franchise nu een nieuwe weg is ingeslagen. En dat merk je al aan het prille begin wanneer je een nieuwe game start. Leiders zijn niet langer verbonden aan hun land van herkomst. Je kunt hier alsnog voor kiezen, maar je bent vrij om een eigen unieke mix te maken. Wil je gebruik maken van de invloedrijke Harriet Tubman maar combineer je dat graag met de wetenschappelijke bonussen van de Mayabeschaving? Dan kan dat gewoon. Dit kan meer historisch aangelegde spelers tegen de borst stuiten, maar als je puur naar de gameplay kijkt dan brengt het alleen maar voordelen met zich mee. Voor elke speelstijl bestaat immers wel de perfecte combinatie.

Een veelvoorkomend minpunt aan vorige Civilization spellen is dat je na een honderdtal beurten eigenlijk al wist wie de game zou winnen. Dit is gewijzigd doordat je bij de omschakeling tussen tijdperken een andere beschaving moet kiezen. Er zijn in totaal drie tijdperken. Je start in de Antiquity Age, schuift vervolgens naar de Exploration Age en eindigt in de Modern Age. Twee keer kun je dus een belangrijke wijziging maken. Zo kunnen de Maya’s doorgroeien naar Hawaii, Mexico of de Inca’s. Wel moet je hiervoor aan enkele voorwaarden voldoen. Wil je doorgroeien naar Mexico, dan moet je eerst drie nederzettingen bouwen op tropische of woestijngebieden. Inca’s hebben dan weer drie nederzettingen nodig die grenzen aan bergen. Er zit dus een zekere logica in verwoven. 

Daarnaast kun je na elk tijdperk ook extra bonussen kiezen voor je beschaving, gebaseerd op je speelstijl. Stond je bovenaan op cultureel vlak in de Exploration Age? Dan kun je kiezen uit culturele bonussen die alles wat vergemakkelijken op dat vlak in het komende tijdperk. Er is dus wel nog een zeker sneeuwbaleffect wanneer je sterk begonnen bent. Toch is het eenvoudiger om van strategie te wijzigen, net doordat je nog van beschaving kunt wisselen halverwege het spel en je focus op een ander einddoel kunt leggen. Op die manier weet je halverwege het spel nog steeds niet wie nu uiteindelijk de overwinning zal halen.

Waar andere Civilization spellen in latere tijdperken vaak in tempo vertragen doordat je veel moet micromanagen, heeft Civilization VII verschillende zaken gestroomlijnd. Het meest opvallende daaraan is waarschijnlijk de combat. Zo kun je nu generaals opleiden waar je andere troepen aan kunt koppelen. Je moet dus niet langer 20 eenheden stap voor stap van een bewandelbaar pad voorzien. Nee, je kunt ongeveer vijf eenheden onder het bevel van een generaal zetten waardoor je alleen nog maar de generaal hoeft te bewegen. Als het gevecht start, dien je wel alle troepen alsnog een plek op het slagveld te geven, maar wandelen naar je doelwit is eenvoudiger dan ooit. Daarnaast hoef je ook niet meer manueel wegen te bouwen tussen nederzettingen heen en gebeurt dit gewoon met een simpele druk op de knop. Je kunt ook veel eenvoudiger inschatten of één van je nederzettingen een tekort heeft aan voedsel of entertainment en kunt daar ook makkelijker op inspelen. Civilization VII zit vol met dit soort handigheden. 

Helaas is niet alles opgelost. De computer maakt nog steeds domme fouten en doet erg onlogische dingen. Vooral bij diplomatieke gesprekken worden vreemde keuzes gemaakt. Zo kan bijvoorbeeld Napoleon je plots de oorlog verklaren, om tien beurten later weer vrede te willen zonder dat er gevochten is. En natuurlijk schenkt hij je dan ook nog eens gewoon een nederzetting. Of legers die klaarstaan om je stad over te nemen, om dan plots zonder duidelijke reden gewoon weg te rennen. De AI weet ook niet wat ze moet doen met alle verkenners in de Modern Age eens alle artefacten zijn opgegraven. Dus dan worden alle verkenners van alle beschavingen maar gewoon op één tegeltje gezet. Veelal zijn de beslissingen van de computer niet spelbrekend, maar ze maken het spel soms toch iets te eenvoudig. Civilization VII is hierdoor, samen met alle wijzigingen, ideaal voor nieuwe spelers. Maar oude rotten kunnen beter meteen een wat hogere moeilijkheidsgraad kiezen.  

De mappen zijn ook niet logisch opgebouwd. Vooral wanneer je kiest om met continenten te spelen. Het spel creëert dan twee gigantisch grote ronde eilanden, met daartussen twee rechte lijnen bestaande uit kleine eilandjes. Het ziet er veel te symmetrisch uit op de wereldkaart en de tactieken die je daardoor moet toepassen zijn steevast dezelfde. Hier mag meer afwisseling in verschijnen. Maar wat je te zien krijgt op elke map is werkelijk een plezier voor het oog. Elk vakje bevat een teken van leven wanneer je inzoomt. Natuurlijke wonders zijn omhuld in mist, boerderijen bevatten kakelende kippen, mijnen heisen grote blokken naar de oppervlakte en de zee zat nooit zo vol met vissen. Overal waar je bent valt dus wel iets te bekijken, zonder dat je het overzicht verliest.