REVIEW | Life is Strange: Double Exposure doet je hunkeren naar het origineel

In Life is Strange: Double Exposure herenigen we met Max Caulfield, die jaren na de gebeurtenissen in Arcadia Bay een job als fotografieleerkracht heeft in de prestigieuze Caledon University. Zal Double Exposure dubbel zo veel drama met zich meebrengen, of zal je er maar half zo veel plezier aan hebben als het origineel?

Max is tegenwoordig een bekende fotografe die uitgenodigd werd om les te geven aan een prestigieuze universiteit. Met haar nieuwe vrienden Safi en Moses geniet ze van het leven op en naast de campus. Wanneer Safi zich op een avond onder vrienden even afzondert hoort Max het geluid van een geweer. Na alles wat er in Arcadia Bay gebeurde heeft Max haar krachten niet meer gebruikt, maar nu zijn ze plots weer allesbepalend. Helaas heeft ze er geen controle meer over. Waar ze wél in slaagt is niet zozeer de tijd terugdraaien maar reizen tussen twee verschillende timelines. Eén waar Safi dood is, een andere waar de moord nooit gebeurde. Nu is het weer aan Max om het mysterie achter de dood van Safi te onthullen door de twee tijdslijnen te bezoeken om de verschillende puzzelstukken te vinden die het ware plaatje zullen onthullen.

Met een kleurrijke cast waar iedereen zo zijn eigen geheimen heeft, een tragisch overlijden in de vriendenkring vóór Max aanwezig was en vreemde gebeurtenissen op de plaats waar Safi overleed brengt het verhaal weer heel wat spanning met zich mee. Wat wel opvalt is dat de gebeurtenissen van de originele game veel minder impact hebben dan origineel beloofd werd. Zo beloofde Square Enix dat er respect ging zijn voor de Bay of Bae keuze, maar veel verder dan een vraag over je relatie met Chloe en wat er met haar gebeurd is, gaat het niet. Je zou denken dat als je een hele stad opoffert voor een persoon, dat die persoon wel wat meer voor je betekent dan gewoon die ene ex waar je af en toe wat los contact mee hebt. Zogenaamde ‘Pricefielders’ zullen dus niet krijgen wat ze ongetwijfeld willen van het verhaal.

Gameplay is weer redelijk recht voor de raap, je verkent Caledon en praat er met verschillende belangrijke personages om hints te verzamelen. Je kan met een pulse actie zien wat er op dit moment gebeurt op de andere timeline en via bepaalde poorten kan je tussen de tijdlijnen reizen. Het onderscheid tussen de twee tijden wordt op verschillende manieren gemaakt. Zo is de “dead” timeline niet alleen grimmiger qua gemoed onder de personages, maar heeft het ook een blauwe sombere waas over alles. De “alive” timeline is dan weer levendiger en oranje getint. Bij keuzes zal je ook steeds een bolletje hebben in het midden van de keuzes die aanduidt in welke tijd je je nu bevindt. De DualSense controller heeft ook een led die ofwel blauw of oranje oplicht, afhankelijk van de tijdlijn. Je lost puzzels op door een mix van pulsen of reizen en door objecten en informatie van één tijdlijn mee te nemen naar de andere.

Of toch… zo zou het moeten. Early Access gebruikers klagen nu al en masse over de bugs in de game, die op sommige momenten het spel gewoon kapot maken. Zo zagen we zelf wel eens nonsens zoals zwevende pennen of deuren naast het deurgat in plaats van er in. Uiteindelijk ging het spel dan ook finaal stuk in chapter 3 wanneer een spilfiguur koos zijn dominantie over Max te tonen met een stevige T-pose en een silent treatment van jewelste.

De graphics nemen een stap weg van de gestileerde stijl van eerder in een poging om mee te doen aan de race om de meest grafisch indrukwekkende game te tonen. Helaas gaat het soms een ietwat uncanny richting uit en is Max zelfs bijna onherkenbaar van haar tienerversie. Waar de game dan weer uitblinkt is het tentoonstellen van kunst in al zijn vormen. Schilderijen, foto’s, poëzie en muziek hebben allemaal een sterke rol in de game en brengen de meest interessante momenten in zowel beeld als audio die de game te bieden heeft. De uncanny graphics van de gameplay worden begeleid met een buggy audio. Zo is het de bedoeling dat als je dichtbij mensen staat die een gesprek hebben je dat gesprek dus ook kan horen. Helaas werkt die feature in de praktijk ook maar de helft van de tijd. Soms hoor je gesprekken van meters ver luid door je speakers knallen terwijl iemand vlak naast je gewoon compleet onhoorbaar een gesprek houdt.