REVIEW | Silent Hill 2 remake is angstaanjagend goed

Een remake maken van een klassieker is geen eenvoudige taak. Toch is dat exact wat ontwikkelaar Bloober Team heeft gedaan toen het aan de slag ging met Silent Hill 2. De fanbase heeft twee jaar bang afgewacht of deze remake alle subtiele horror-elementen het moderne tijdperk kan inleiden. Nu het spel uit is, mogen fans inderdaad heel bang zijn, want deze game is zo eng dat je best een propere broek in de buurt houdt. 

De remake is uiteraard trouw aan het originele verhaal. Je kruipt in de huid van James Sunderland die een brief ontvangt van zijn overleden vrouw. Daarin staat dat ze op hem wacht in het dorpje Silent Hill. In dit rustieke dorpje had het koppel in betere tijden een geweldige vakantie doorgebracht. Wanneer hij daar aankomt, wacht hem enkel een doods dorp omhult in mist en bewoont door allerlei vreemde monsters. James komt terecht in een nachtmerrie waarin hij wordt blootgesteld aan zijn angsten en schuldgevoelens. De lijn tussen waarheid en leugens wordt steeds onduidelijker.

Al van in het prille begin krijgen we te zien hoe goed deze remake precies is opgebouwd. We krijgen meteen een close-up van James' hand en het is duidelijk dat zijn trouwring is verdwenen door de lichte verkleuring aan zijn ringvinger. Het zijn dat soort kleine details die je als speler wel aan het denken brengen. Je stelt je meteen allerlei vragen en je speurwerk wordt vaak beloond met alleen nog maar meer vragen. Bloober Team wist duidelijk waar ze mee bezig waren en heeft de atmosfeer hierdoor alleen nog maar sterker weten neer te zetten. 

Nog voordat je je eerste monster tegen het lijf loopt, ben je al helemaal gestresseerd door de uitstraling van Silent Hill. Waar de mist in het originele spel vaak werd gebruikt om technische tekortkomingen mee te verdoezelen, is de mist hier haast een levend wezen dat dikker of dunner wordt naarmate de spanning stijgt. Paar dat met de krachtige Unreal Engine 5 engine die reflecties van waterplassen en spiegels in groot detail weet weer te geven en het knappe spel tussen licht en donker wanneer je een woning binnenwandelt en je hebt een recept voor onrust. Meermaals brachten we onszelf aan het schrikken door met een zaklamp in een spiegel te schijnen of bleek die verdachte schim in de verte een paspop of een staande klok te zijn.

Ook de geluidseffecten dragen hun steentje bij. Doorheen de mist hoor je gehijg, gepiep, metaalklanken en tal van andere vreemde geluiden waar je de oorzaak niet altijd van kunt achterhalen. Ook hier blijven de vragen door je hoofd razen bij elke stap die je zet. Wat was dat geluid? Zit er iets achter me aan? Heb ik nog genoeg medicatie voor als ik aangevallen wordt? Zelfs zonder iets te zeggen weet het spel dus door je hoofd te spoken. Wat spraak betreft, de voice acting is perfect uitgevoerd en ook de herwerkte soundtrack weet de juiste snaar te raken.

Je maakt je steeds zorgen om vijanden want deze zijn veel agressiever dan in het originele spel uit 2001. Hoewel er nog steeds een zeer beperkt aantal verschillende tegenstanders rondlopen in Silent Hill, zijn ze wel veranderd en is de AI best pittig te noemen. Vooral hun reacties op je zaklamp zijn vaak verrassend. Om dit te vermijden kun je je zaklamp uitschakelen, maar daar sta je dan in je eentje in het donker omringd door gekreun en het slepen van wapens over de grond. En je wil alle schade mijden als de pest, want hulpmiddelen zijn beperkt. Elke autoruit en vitrinekast zul je in moeten slaan op zoek naar kogels of medicatie. Je moet ook goed plannen wanneer je nu die spuit met medicatie zet. Doordat de schade wordt weergegeven met een rode rand op het scherm, weet je nooit exact hoeveel schade je nog kunt verdragen.

De vaste camerastandpunten zijn vervangen door een meer standaard third-person view. Dat werkt goed totdat je in combat situaties terechtkomt. De camera beweegt mee met je aanvallen, waardoor het heel eenvoudig is om je overzicht te verliezen. Stond die vijand nu achter me of naast me? Hierdoor is het ook eenvoudig om je eerste aanval te missen. Dit zorgt natuurlijk voor een hogere moeilijkheid en je kunt ergens nog verklaren dat dit een zeker realisme geeft, maar het voelt niet zo gestroomlijnd als het had kunnen zijn. Bovendien registreert niet elke slag die je wil uitdelen. Het spel lijkt niet altijd te weten of je bijvoorbeeld op de vijand wil slaan of op de auto waar hij van onderuit komt kruipen. Dergelijke fouten komen gelukkig maar weinig voor.