REVIEW | Het goede en het slechte van een JRPG in Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes

Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes, de spirituele opvolger van de legendarische Suikoden serie, krijgt deze week eindelijk zijn release. We volgen de jonge Nowa wanneer hij de wacht van Eltisweiss vervoegt in de hoop het rijk te verdedigen. Al snel ontmoet hij een heleboel interessante figuren, waaronder Seign, een veelbelovende jonge soldaat in het leger van het keizerrijk van Galdea.

Ondanks de hechte vriendschap die de twee al snel vormen, komen ze uiteindelijk toch aan andere zijden van het strijdveld te staan wanneer Galdea Nowa en de wacht beschuldigen van rebellie, om zo de controle te kunnen nemen over steeds meer gebied. Na een spannende reeks gebeurtenissen waarbij de wacht moet vluchten, krijgt Nowa de opdracht van de Gravin van het grondgebied waar ook Eltisweiss zich bevindt, om een rebellenleger op poten te zetten om zo de strijd aan te gaan met het geharde leger van Galdea. Gewapend met jeugdig enthousiasme, de kracht van vrienden en eindeloos optimisme gaat Nowa op pad om een leger van wel honderden helden te starten om zo ter verdediging te komen van het rijk.

Eiyuden is een uitgebreide game met enorm veel te bieden. De base game toont het verhaal van Nowa en de wacht, terwijl ze vechten tegen het onderdrukkende leger van Galdea. Wanneer je het gezellige stadje Eltisweiss eerst verlaat kom je terecht op een klassieke map waar jouw sprite rondloopt op een open gebied waar kleine icoontjes de andere steden, bossen, berggebieden en dungeons die je zal bezoeken aantonen. Hier krijg je vrije controle over de camera, in de steden en dungeons krijg je te maken met fixed angles. Terwijl de camera vaak de personages prachtig in de kijkers zet, brengt het soms ook vervelende camerahoeken met zich mee, waardoor je soms kisten of verzamelobjecten niet altijd even goed kan zien.

In de overworld map en de dungeons krijg je te maken met random encounters. De encounters zijn turnbased gevechten waar elke beurt begint met het kiezen van de acties die zullen plaatsvinden. Op basis van de snelheid van elke deelnemer in het gevecht krijgen ze een plaats in de action order. Sommige vaardigheden geven een snelheidsboost of verlagen je snelheid juist, waardoor je de strijd in jouw voordeel kan doen lopen. Sommige gevechten bevatten gimmicks, zoals een kist die je kan openen, obstakels waar je je kan verbergen voor zware aanvallen of zelfs dingen in de omgeving die je kan manipuleren om de vijand aan te vallen. Dankzij een goed uitgewerkt systeem van tactieken kan je ook de autobattle laten overnemen zonder zorgen. Dat is maar goed ook, want zoals je kan verwachten van het genre zijn er enkele momenten waarop de moeilijkheid drastisch stijgt en het weleens nodig kan zijn om experience te grinden. De moeilijkheidsgraad in de game is dan ook best hoog. Er is ook geen easy of casual modus voor mensen die eigenlijk gewoon snel door het verhaal willen spelen, je bent gebonden aan normal, hard of "waarom haat je jezelf"?

Naast de klassieke gevechten zijn er echter ook een heleboel andere mechanics, waardoor de game steeds nieuw blijft aanvoelen. Zo heb je 1v1 gevechten, waar je aan de hand van het gesprek moet afleiden of je best kan aanvallen of dodgen. Er zijn ook gevechten tussen tegenstaande legers, waar je op een grid bataljons naar voren kan sturen om het gevecht aan te gaan of kan verdedigen tegen aanvallen om zo een slag te winnen tegen het rijk van Galdea.

Niet alleen de verschillende soorten gevechten maken van de game een rijk gevulde schatkist. Er zijn een boel minigames, gaande van een soort beyblade spin-off tot een hele kookstrijd. Omdat er zoveel personages te rekruteren zijn, zijn de vele minigames dus vaak ook gelinkt aan nieuwe vrienden die zich bij jouw leger voegen. Wanneer je jouw eigen base hebt, zijn deze vrienden niet enkel nuttig voor gevechten, maar helpen ze ook met het uitbouwen van de basis van operaties waar je je bevindt. Zo is er een joviale houthakker die helpt met het sprokkelen van hout, of een man die niet liever doet dan de hele dag door te mijnen. Het uitbouwen van je basis is een belangrijk onderdeel van het spel waardoor jij en je leger krachtiger worden. Niet enkel in de strijd, maar ook daarbuiten.

Eén van de grote nadelen van Eiyuden is namelijk dat het heel wat nadelen van klassieke JRPG’s met zich meebrengt. Wat vroeger aan systeemlimitaties te wijten was, is nu vaak eerder de schuld van een misplaatste vorm van nostalgie. Om maar een voorbeeld te geven van wat we tegenwoordig een zonde tegen gaming vinden: als je eventjes wilt stoppen en wat anders gaat doen, kan je maar best hopen dat er een savepoint in de directe omgeving is. Anders kan het zomaar eens voorvallen dat je nog een uur van scene naar scene gestuurd wordt terwijl je wanhopig smeekt om een kans om het spel op te slaan.

Veel van deze oude systeemlimitaties vertalen zich dus naar vervelende gameplay elementen. Het goede nieuws is wél dat een heleboel van deze limitaties ook weggewerkt kunnen worden door je basis uit te bouwen en nieuwe power-ups te krijgen. Waar je in het begin slechts je team kan veranderen in hotels of de basis van het verzet, krijg je later kansen om ook tijdens je verkenning van dungeons je team aan te passen. Een ander pijnpunt dat we niet kunnen steken op misplaatste nostalgie, is dat er soms wat scheelt met de communicatie in het spel. Zo krijgen we tijdens een bepaalde boss battle de kans om ons te verstoppen van een sterke aanval. Pas nadat je dat doet en de aanval gelanceerd is, geeft de game je het advies dat als er een zware aanval komt dat je je best verstopt. Wel zo lekker als je de visuele cues mist en al dood op de grond ligt. Daarnaast worden sommige dingen gewoon nooit uitgelegd. We missen ook de aanwezigheid van een questlog. Enkel het hoofdverhaal krijgt een marker op de map en updates om te volgen. Maar wanneer je een sidequest krijgt, wat vaak gebeurt bij het rekruteren van nieuwe personages, moet je maar gewoon onthouden wat de persoon in kwestie van je wilt en waar je moet zijn om het tot een succesvol einde te brengen.

Nochtans weet Eiyuden Chronicles: Hundred Heroes toch eindeloos te charmeren. Het verhaal is enigszins cliché, maar tegelijkertijd voelt het ook aan als een prachtige ode aan de gloriedagen van de Japanse RPG’s. Nowa voelt aan als een vrolijk karikatuur van de held die de wereld aankan met de kracht van vriendschap. Ook bij de personages die je gaandeweg tegenkomt zitten een heel aantal heerlijk uitgewerkte archetypes, zoals de ruige bendeleden die je als oudere broer gaan behandelen nadat je ze aftuigt. Of de zachtaardige priesteres die een zwaar probleem heeft met woedebeheersing wanneer ze in moeilijke situaties met vervelende typetjes terechtkomt. Elk personage krijgt ook wat dialoog tijdens verhalen, zodat hun personage steeds de kans krijgt om te schijnen.

Uiteraard voegt de HD-2D stijl extra old school charme toe. Bij de start van de game krijgen we een prachtig openingsfilmpje te zien, waarin we de personages zowel in hun 2D illustratie vorm als de geweldige sprites te zien krijgen. Begeleid met een orchestraal nummer, zet de intro gelijk de toon voor wat belooft een prachtige JRPG ervaring te worden. De game weet de verwachtingen van de intro ook prachtig waar te maken. Ondanks de vele random gevechten geraken we zelfs de standaard battle theme niet beu. De hele wereld is gevuld met liefde voor het genre. De graphics en muziek werken samen om de ultieme klassieke JRPG ervaring te brengen.