HANDS-ON PREVIEW | Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes lijkt een ruwe diamant

Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes is de spirituele opvolger van Suikoden. Stevige JRPG-schoenen om te vullen dus. In deze eerste kijk naar de game verkennen we het verhaal van de jonge Nowa, die de wacht van Eltisweiss vervoegt, en Seign, die deel uitmaakt van het leger van het keizerrijk van Galdea. De twee ontmoeten elkaar tijdens een missie en belanden daar samen in de problemen. Door samen te ontsnappen aan de gevaren van een ruïne groeit de vriendschap tussen de twee. Helaas zou het te makkelijk zijn om het daarbij te houden. Het keizerrijk heeft namelijk technologie ontwikkeld die de magie van rune-lenzen kan versterken en wil hun macht doen groeien. Wat zal er gebeuren als de twee elkaar weer tegenkomen aan tegengestelde kanten van het strijdveld?

De titel van de game heeft het over honderd helden en dat mag je wel serieus nemen ook. In het begin van de game krijg je zo de kans al om een stuk of tien verschillende helden voor je te laten strijden. Deze personages zijn stuk voor stuk uniek en de uitgebreide poel belooft alvast iets voor iedereen te hebben. Helaas riskeren de makers wel dat bepaalde personages vervagen in de achtergrond. Zo ontmoeten we een heel memorabele priesteres met een woedeprobleem en een magical girl die vooral zélf heeft besloten die rol te spelen. Daarentegen ontmoeten we ook een samurai waarvan we alleen weten dat hij een missie heeft, of een boogschutter die vindt dat wij ons moeten bewijzen tegenover hem. Het is dus de vraag of elk van de honderd helden wel voldoende ruimte zal krijgen om zijn verhaal te vertellen.

Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes is op vlak van het verhaal en zijn personages dus alvast ambitieus. Helaas komt het in de eerste uren ook best traag op gang. Anderzijds weten de personages wel te amuseren met de plagerijen onderweg en komen we enkele hoogst charmerende archetypetjes tegen. Zo voelt Nowa aan als de standaard JRPG-protagonist, maar dan overdreven. Met de kracht van vriendschap kan hij de wereld aan, zelfs al staan die vrienden achter hem te zuchten om zijn naïviteit.

Die kracht van vriendschap wordt trouwens ook letterlijk vertaald naar het combat systeem. Zoals je het wel kan verwachten van het genre krijgen we hier weer met een soort turn-based combat te maken. Aan het begin van de ronde kies je de acties van elk van jouw teamgenoten terwijl je rekening houdt met de volgorde die zal ingaan eens alle acties gekozen zijn. Je kan aanvallen, rune-arts gebruiken of verschillende soorten verdediging gebruiken afhankelijk van het personage. Bij de boss battles komen daar soms ook bepaalde gimmicks bij kijken. Zo kan je bijvoorbeeld een sterke laserstraal ontwijken door je achter obstakels te verstoppen, of kan je whack-a-molegewijs een baas bij elkaar slagen. Hebben twee personages een sterke band met elkaar, dan kan je ze doen samenwerken om een extra sterke aanval uit te voeren. Speel je graag op auto, dan is ook dat een optie. Door op voorhand juiste instructies te geven aan elk personage zal de AI zich gedragen zoals jij dat zelf verkiest.

Verkenning in het spel is helaas niet zo spannend als het zou kunnen zijn. In dungeons en steden krijg je te maken met enigszins rechtlijnige maps waar aftakkingen altijd naar een voorspelbaar resultaat leiden. De overworld map is dan weer open maar voelt ook ontzettend leeg aan. Bovendien wordt de verkenning soms vervelender gemaakt door een mix van zowel te veel als te weinig uitleg. Zo krijg je soms advies dat je allang hebt uitgevoerd, maar kan je daarentegen ook zeer vage instructies krijgen als "we moeten het ding vinden dat het ding doet." We misten soms ook een questlog voor kleinere sidequests of fetch quests.

Waar Eiyuden moeiteloos weet te overtuigen is op vlak van graphics. De populaire 2D-HD stijl die we ook kennen van Octopath Traveler toont zich hier weer van zijn beste kant. Mooi geanimeerde achtergronden en leuke sprites werken samen om de speler een prachtige belevenis te brengen. Helaas zitten we wel met een camera die soms de vervelendste hoeken kiest om te tonen in dungeons en steden. Naast het visuele is ook een sterk staaltje audiowerk te vinden. De muziek verrijkt de soms lege wereld en de stemacteurs wekken de personages echt helemaal tot leven.