REVIEW | D-Day voorbereiden in Classified: France '44

Sinds XCOM in 2012 het tactical turn-based genre nieuw leven inblies, is er een trage maar zekere stroom aan gelijkaardige games verschenen die de nieuwe fans kon blijven entertainen. Ook het enigszins vreemd genaamde “Classified: France ‘44” hoort thuis in het rijtje. Zoals je aan die naam al wel kan afleiden, speelt dit spel zich af in Frankrijk, tijdens het einde van de Tweede Wereldoorlog en lijkt zich vooral op het laatste XCOM spel te baseren: Chimera Squad.

Sinds Absolutely Games in 2019 werd opgericht in Guildford (zowat het mekka van game ontwikkeling in Engeland), werkt het aan Classified: France ‘44; wat we op basis van de naam als eerste spel in een reeks zouden inschatten. In het spel neem je de deel aan de zogenaamde Operatie Jedburgh. Tijdens deze operatie werkten Geallieerde Special Forces avant la lettre samen met Franse verzetslui om zoveel mogelijk chaos en schade te veroorzaken in bezet Frankrijk, met als achterliggend doel de nazi’s weg te lokken van de verdedigingslinies in het kustgebied. De snelle en riskante aanvallen van deze kleine teams, met weinig middelen uitgevoerd, moesten de kansen op geallieerd succes op D-Day verhogen. Korte missies, in vijandig gebied, met een beperkt team, lijkt een prima omschrijving van een typisch turn-based tactics spel, en thematisch past dit spel dus helemaal in zijn setting.

Het spel bestaat uit twee onderdelen: een strategisch deel waarin je met je team je campagne plant, en het tactische deel waarin je de missies uitvoert. Dat laatste zal veruit het grootste deel van je tijd in het spel innemen. De meeste gameplay zal iedereen met ervaring in het genre al snel bekend voorkomen. Je beweegt met actiepunten, en sluit je beurt af met een aanval. Typische skills als Overwatch, waarin je een gebied onder schot houdt, zijn uiteraard van de partij. Je manschappen hebben elk ook een klasse, zoals medics, snipers, scouts,... de klassiekers van het genre. Hiermee verrast het spel weinig.

Daarbovenop komen wel twee interessante nieuwigheden. Zo heeft iedereen naast zijn gebruikelijke levensmeter, ook een moreelmeter. Alles dat rond iemand gebeurt zal ook een, meestal negatieve, invloed hebben op hun moreel. Zo zullen schoten die geen doel treffen toch wel de moreel verminderen (hoe zou je zelf zijn). Maar ook explosies of een strijdmaat die in de buurt sterft, zijn uiteraard niet bevorderlijk voor de sfeer. Zakt de moreel onder de helft, zal de eenheid nog maar de helft van zijn actiepunten over hebben. Loopt de moreelmeter helemaal leeg, dan moet deze eenheid even bekomen en zal deze de volgende beurt helemaal niets meer kunnen doen. 

Dit systeem creëert een interessante extra laag tijdens gevechten. Het zorgt ervoor dat niemand echt veilig is, zelfs als die niet rechtstreeks in de vuurlinie staat. Andere games in dit genre experimenteerden al met onderdrukkend geschut, waarbij eenheden verhinderd werden om goed te functioneren. Classified bereikt met de moreelmeter hetzelfde, maar op een natuurlijkere manier. Gemiste of kansloze schoten voelen hierdoor niet meer nutteloos aan, want ze zullen er wel voor zorgen dat vijanden minder opties hebben tijdens hun beurt.

Een andere interessante toevoeging is dat missies in drie soorten komen. In de meest eenvoudige, maar minst voorkomende soort, start je middenin een vuurgevecht met de nazi’s en moet je het een aantal rondes zien vol te houden vooraleer je kan evacueren. Maar aangezien je team een guerrilla- oorlog voert, beginnen de meeste missies in stealth. Bij sommige missies kan je in stilte vijanden blijven uitschakelen tot je betrapt wordt. Daarnaast zijn er de Ambush missies, waarbij je een beperkt aantal vijanden ongemerkt kan doden, waarna het team nog een laatste verrassingsaanval kan uitvoeren vooraleer de vijand kan reageren. Bij deze missies wil je dus net niet elke mogelijke vijand doden, maar je slachtoffers zodanig uitkiezen dat jouw troepen bij de laatste mogelijke stealth aanval, in een optimale positie staan.

De turn-based speelstijl leent zich goed tot stealth gameplay. Je ziet duidelijk waar het zicht van vijanden is, en zelfs waar ze volgende beurt naartoe zullen gaan.Geen gedoe met “hoe kon die mij dààr nu zien??” dus. Het leidt er wel toe dat je in sommige situaties wel heel dicht langs een vijand kan lopen zonder dat je gezien wordt, wat bizar oogt. Maar het geeft missies wel een sterk puzzelelement. Ongezien door een vijandig kamp sluipen en stilletjes vijanden uitschakelen, geeft flashbacks naar dat andere tactische WO II spel: Commandos.

De missies zitten altijd goed in elkaar en geven je meestal meerdere manieren om je doel te bereiken. Een groot minpunt vonden we echter de camerawerking, vooral tijdens de vijandelijke beurten. Hoewel je de snelheid van die beurten kan verhogen, duurt het bij missies met veel vijanden soms enorm lang voor je zelf terug aan de beurt bent. Dit lijkt vooral te liggen aan de camera, die er blijkbaar voor kiest om tijdens die beurten telkens naar de meest verafgelegen volgende soldaat te zweven, om daar minstens drie seconden stil te staan, waarna die soldaat pas zijn beurt uitvoert. Zeker aangezien dit ook zo gaat bij vijanden die gewoon statisch blijven, heb je echt het gevoel dat je tijd aan het verspillen bent. Een systeem waarbij vijanden allemaal tegelijk bewegen zolang je nog niet ontdekt bent, zou hier al veel helpen.

De missies hebben het soort doelen dat je kan verwachten in deze situaties: zaken opblazen, vijandige officieren uitschakelen, geheime documenten stelen... Samen met de verschillende missietypes heb je dus voldoende afwisseling qua gameplay. Tijdens het strategische deel van het spel, kies je ook welke van de handvol beschikbare missies je als volgende wil doen, zodat je ook zelf de afwisseling in de hand hebt. Maar ook andere elementen spelen hierbij een rol. De leden van je team hebben nu en dan ook wat rust nodig, of moeten herstellen van verwondingen die ze opliepen. Gelukkig verzamel je tijdens de eerste missies een team van acht personen. Welke precies zijn afhankelijk van de missies die je aanneemt. Afhankelijk van wie beschikbaar is, is het dus soms slim om een bepaalde missie te kiezen. 

Verder steun je met je missies telkens ook één van de drie facties: de criminelen, het linkse verzet en het rechtse verzet (voor het verschil tussen die twee raden we de documentaire ‘Allo ‘Allo aan). Hoe meer ze jouw team vertrouwen, hoe meer uitrusting je van hen zal kunnen kopen. Hier komt één van de meer frustrerende elementen van het spel naar boven. Elk van je troepen is namelijk niet enkel een bepaalde klasse, maar heeft ook een nationaliteit en een geslacht. Dat niet iedereen zomaar met een zwaar machinegeweer overweg kan, klinkt nog enigszins logisch, maar dat een Brit blijkbaar geen Amerikaanse broek kan dragen, zorgt vooral voor frustratie omdat je voor sommige klasse/nationaliteit/geslacht combinaties soms geen goede uitrusting zal vinden, maar voor andere combinaties dan weer een overschot hebt. Dat je niet makkelijk kan controleren wat je al hebt tijdens het winkelen, helpt dan ook niet. Je moet telkens al je troepen nakijken, en al bijna met pen en papier een boodschappenlijstje opstellen: “2 Franse mannenbroeken, 1 Franse vrouwenblouse, een shotgun, 1 Amerikaanse helm, 2 Engelse vesten en als ze het hebben ook een nieuw pistool”. De uitleg die het spel hier aan geeft is wel gebaseerd op de realiteit: leden van de Jedburgh teams voerden hun missies uit in hun officiële uniform, omdat ze anders gevangen zouden kunnen worden als spionnen en dan geen bescherming zouden krijgen van het oorlogsrecht als krijgsgevangene.

Buiten het shoppen, biedt dit deel van het spel zo’n beetje wat je verwacht: je kan de skills van je team verbeteren, gebieden aanduiden die je onder controle wil krijgen of gewonde teamleden laten genezen. Over de kaart zal je ook nu en dan Gestapo-eenheden zien reizen, die jouw gebieden terug zullen proberen te veroveren en die je kan proberen uit te schakelen. Dat laatste voegt echter weinig boeiends toe, buiten het afchecken van een taak tijdens deze fase.

Het doel van Operatie Jedburgh is dus om nazitroepen voldoende te storen zodat de aanval op de kust bij D-Day zo goed kan verlopen. Bij de start krijg je een aantal dagen om dit te bereiken, en elke missie die je uitvoert kost enkele dagen van die teller. Elke gelukte missie verhoogt een balkje dat aangeeft hoe goed je het doet. Op D-Day zelf, zal er dus beoordeeld worden of je voldoende in je opdracht geslaagd bent. Waar dit op gebaseerd is, maakt het spel wel nauwelijks duidelijk. Als je in de in-game gids gaat zoeken, staat er enkel in vermeld dat bepaalde gebieden een bonus geven aan het resultaat. Maar hoewel we bijna elke missie wonnen met vier of vijf van de vijf mogelijke sterren, de bonusgebieden ook volledig onder controle hadden en bij de twee van de drie facties het maximum aan vertrouwen hadden opgebouwd, bleek dit toch niet voldoende te zijn om D-Day tot meer dan een patstelling te krijgen, waarbij de Geallieerden niet veel verder kwamen dan de kuststrook. Het voelt behoorlijk sneu als je na een speeltijd van 24 uur plots te zien krijgt dat je het eigenlijk slechter gedaan hebt dan de realiteit, en je geen idee hebt wat je beter had kunnen doen om een goed resultaat te krijgen.