REVIEW | Prince of Persia: The Lost Crown zet de reeks terug op de kaart

Na enkele spin-offs en een reboot is Prince of Persia opnieuw terug om zichzelf heruit te vinden. Deze keer gaan de ontwikkelaars de metroidvania route op en keert de reeks terug in de tijd naar zijn 2D roots. Prince of Persia: The Lost Crown neemt met zijn nieuwe artstyle en gewaagd kapsel een sprong naar het heden en de landing is meer dan geslaagd.

Je speelt als Sargon, lid van een groep gespierde krijgers die bekend staan als de Immortals, en die hebben gezworen om de Perzische kroon te beschermen. Al snel loopt het natuurlijk mis en is het aan jou en je teamgenoten om een ontvoerde prins te redden. De achtervolging neemt je mee naar een torenhoge citadel en de naburige omgeving hiervan, waar het verhaal en de actie van Prince of Persia: The Lost Crown zich volledig onthullen. Ondanks een relatief eenvoudig te achterhalen verhaal is dit niet het meest verrassende aan de game. De ontwikkelaars hebben ervoor gekozen om zich te wenden tot ferm ontworpen puzzels, gevechten en platformactie zoals we van de betere metroidvania’s gewend zijn.

Om alles te verweven tot een mooi geheel staat de kaart die je moet ontdekken natuurlijk als centraal. Een labyrintisch netwerk van 2.5D-kamers, claustrofobische schachten, liften, constructies en diverse biomen die met elkaar verbonden zijn en in elkaar grijpen, vol gevaren van spookachtige verschijningen en kronkelende gemaskerde naaktslakken tot uitdagende platformsecties. Elk gebied heeft een unieke visuele en aparte stijl. Je schiet tussen de herfsttinten van een dicht bos, grijpt boven schepen die bevroren zijn in de tijd op brullende zeeën en baggert door het beklemmende donker van de diepten van de citadel.

Je zoekt stukje bij beetje vooruitgang, je laat je leiden door nieuwsgierigheid, en gaat urenlang terug om puzzels op te lossen en verborgen kamers te bereiken zodra je nieuwe vaardigheden hebt ontgrendeld, zoals een dubbelsprong of teleporterende pijlen. Het is ook zeker de moeite waard, want bepaalde grote regio’s ontdek je pas door simpelweg terug te keren naar eerdere delen van de game en hun geheimen en wendingen te onthullen door gebruik te maken van je nieuwste snufjes en trucjes.

Tijdens het spelen keken we regelmatig rond tijdens het verkennen van kamers, of het bekijken van de map, bang dat we toch een geheim of verborgen puzzel overgeslagen hebben. Veel van de beste momenten in de game komen voort uit het klauteren om op platformen gebaseerde puzzels te verslaan of je hoofd te krabben op zoek naar oplossingen voor minder mechanisch veeleisende, maar evenzeer uittdagende mysteries. Het is natuurlijk wel een Ubisoft-game, dus er is wel een zeer kleine vorm van hulp die je van de ontwikkelaars krijgt in tegenstelling tot aan je lot overlatende games als Hollow Knight. Maar je staat er meestal wel alleen voor om alles uit te zoeken, met slechts een zeldzaam duwtje in de rug om het verhaal voort te laten rollen als je er klaar voor bent.

Prince of Persia: The Lost Crown beschikt over gepolijste, boeiende gevechten die flitsen tussen getimed afweren en nauwkeurige bewegingen, met een half dozijn goed ontworpen bazen die onvergetelijke ontmoetingen bieden. Het is zwaar en pittig met een moeilijkheidsgraad die toeneemt naarmate je nieuwe gebieden bereikt. Tactieken die aanvankelijk werkten, landen niet zo goed later in de game; de  afwachtende bewegingen van vroege vijanden worden vervangen door zenuwachtig snelle aanvallen en steeds kleiner wordende ruimtes om op adem te komen. Hoewel Sargon beperkt is tot twee scimitars, versterkt door amuletten die je onderweg opzuigt, worden luchtaanvallen, tijdkrachten en verzamelde speciale aanvallen (beschikbaar wanneer een 'power bar' vol raakt) elk gevecht uitbundig gebruikt, met nieuwe combo-finishers die zelfs in de buurt van het einde opduiken. En dit in een ongeveer 25 uur durende playthrough.

De inspiraties waar de game zich op baseert zijn vaak vrij duidelijk en een argument zou kunnen zijn dat hierdoor The Lost Crown niet innovatief genoeg is binnen het genre, maar als je kan vergeleken worden met games als Ori, Guacamelee, Sundered en nog andere metroidvanias van hoge kwaliteit is dat nog niet zo’n slecht punt. Prince of Persia: The Lost Crown slaagt er wel in om zijn eigen mix te geven aan de formule, en dat met een vette artstijl en goede muziek om het af te werken. De franchise heeft een nieuw genre uitgeprobeerd en daar is het ook meer dan in geslaagd. Als dit de start is van een nieuwe lijn aan Prince of Persia-games, dan smaakt dit zeker naar meer.