REVIEW | Call of Duty: Modern Warfare III – Derde keer, maar absoluut geen goede keer.

“We hadden maar 16 maanden ontwikkeltijd” is een verklaring voor veel, maar niet voor alles wat er misloopt in deze “nieuwe” uitgave van Call of Duty. Moeite bij installatie, een onoverzichtelijke interface met popups, een werkelijk dood- en doodsaaie campaign, een multiplayer die nauwelijks verschilt van MW II,... Sledgehammer Games (maar eigenlijk Infinity Ward) en Activision zullen gedacht hebben: “wat boeit het ook, de fanboys kopen het toch” en dat is helaas goed te merken.

Bij de installatie merk je het al meteen: speel de komende uren best eerst wat anders (en binnen enkele dagen waarschijnlijk ook). 200 GB aan installatie duurt ten slotte wel even en dat is voornamelijk te wijten aan de COD HQ Launcher, een eigen platform nu voor Call of Duty. Volgens de ontwikkelaar maakt deze het makkelijker om te wisselen tussen MW3, Warzone, DMZ, MW2,..., installatiebestanden of content te verwijderen als je deze (momenteel) toch niet gebruikt, ondersteuning voor cross-platforming en progressie van inventaris en wapens van vorige titels.

In de praktijk komt het erop neer om bij de eerste installatie meerdere downloads te doen voor het spel zelf (90GB), een updatebestand (111GB) en dan nog de campaign (46GB). Nadat de download eindelijk klaar en geïnstalleerd is nog een update of drie, meerdere keren inloggen op je Activison-account (dat je ook MOET aanmaken en activeren als je nieuw zou zijn, anders gewoon geen COD meer tout court) en dan nog alle achievements en rewards wegklikken die je hebt “verdiend” enkel door de game te downloaden en op te starten (op zich inderdaad een prestatie) en je kunt beginnen.

Aanvankelijk was alleen de single-player campaign beschikbaar en oh boy, daar ligt de nadruk toch iets teveel op single. Iedere missie speel je zo goed als solo met af en toe een herinnering over de radio aan één van je squadmates. De banden tussen Ghost, Price, Soap,.. zijn enkel te merken in de cutscenes maar zijn geheel afwezig tijdens de missies en voelen kunstmatig aan. Het is in iedere missie het personage waar je mee speelt tegen letterlijk eindeloos veel domme, ééndimensionale vijanden tot aan het volgende stukje. Wanneer je alle vijanden in een oogwenk hebt neergemaaid, blijf je de melding krijgen dat er telkens nieuwe versterkingen komen.

Iedere missie is ook zo goed als identiek: je wordt in een Warzone-map gedropt met een beperkte inventaris, je dient een vijandelijk gebied te infiltreren (meestal stealth optional behalve waar dat aggressief en onmiddellijk verplicht wordt), je vindt wapens en upgrades en wordt van doel naar doel gestuurd. “Vind het manifest”, “Plaat de gps-tracker”, “Loop naar de console”,...

Er wordt hier geëxperimenteerd met open-combat missions die zich afspelen in een beperkt gebied waar je een reeks opdrachten uitvoert en kistjes wapens, pantser, field upgrades verzamelt of uitwisselt. Warzone dus, maar dan zonder medespelers, offline en met als enige doel het volgende deel van de voorspelbare, waterdunne plot. En altijd hetzelfde, gewoon op andere plekken.

Dat plot springt echt van de hak op de tak. Het ene moment weet niemand nog van welk hout pijlen te maken en is de (heel, heel, krulsnordraaiende) slechterik bijna onoverwinnelijk, maar nog geen twee korte missies later is hij plotsklaps al zijn reserves kwijt en moet hij nu met zijn legioen elitesoldaten de duimen leggen tegen drie man en een paardenkop. Makarov is hier heruitgevonden als een cartoonfiguur zonder enige diepgang. De prima voice acting van Julian Kostov die een paar mooie oneliners ten beste geeft kan hem niet redden. Voortgang, setting, ontwikkeling en ontknoping zijn vrijwel volledig zoek en het einde -spoiler alert, maar niet echt- komt uit het niets, slaat nergens op en laat meer vragen achter dan het verklaart. Geen vragen die iemand ooit beantwoord wil zien, daarvoor was het allemaal ietsje te kort en zonder focus in nog geen vier uurtjes gepropt. Roll credits, over en out.

Kort verdict over de singleplayer: een tutorial met een sticker op van “campaign”. Die naam is het van ver op een mistige dag waardig. Het ene ding dat het wel goed doet, is de speler het gevoel voor de wapens en uitrusting geven. Dit verloopt zeer soepel en zonder al teveel bugs. Controle van het personage is uitstekend, vrij realistisch en heeft niets ingeboet ten op zichte van Modern Warfare 2 (wat een gegronde reden heeft).

De multiplayer doet het een stuk beter, met klassiek de 6-VS-6 modi, meer dan 16 maps uit MW2 (2009) en MW2 (2022) alsook de wapens en upgrades die vrijgespeeld konden worden in de eerste Modern Warfare (2022). Meer maps zijn gepland voor de toekomst. Dat is gelijk ook het beste én slechtste dat gezegd kan worden over de multiplayer: het is MW2 met een paar nieuwe maps. De graphics zijn beter, maar de XP drops, doelmarkers, popups...zijn allemaal bijna identiek aan MW2. Modern Warfare 3 gaat hier voor wel heel veilig, wat controversieel klinkt maar bij een nieuwe game zou je toch enige veranderingen moeten kunnen vaststellen.

Dat brengt het door de gamestudio en ontwikkelaar met klem ontkende maar steeds duidelijker wordende gerucht naar voor dat COD MW3 eigenlijk geen volwaardige game is, maar een DLC voor MW2 (2022). Dat zou ook ineens verklaren waarom vóór een bepaalde patch die haastig werd uitgerold sommige vroege spelers de melding kregen”Gelieve een disk voor Call of Duty: Modern Warfare II in te steken en te herstarten”. En waarom (vóór een andere patch) de achievements van MW3 als DLC-achievements bij MW2 opgelijst stonden. En waarom er geen platinum-trofee voor MW3 was op de PS5. En waarom MW3 aanvankelijk geen eigen template had op de COD Launcher, maar die van MW2 gebruikte. Ach, zal wel toeval zijn.

Nu, er is wel enige vernieuwing in de multiplayer in de vorm van de Zombies-modus. Een Warzone-map van Urzikstan (Operation Deadbolt is de term hier) is eigenlijk DMZ (extraction shooter modus) met een ondode twist. Je wordt gedropt in het gebied, zoekt naar coole upgrades en maakt dat je weg bent voor je overspoeld wordt door monsters of de 45 minuten om zijn. Loot-en-wegwezen is heerlijk voor de high risk, high reward-speler en zorgt voor menig spannende moment die de rest van het spel zo schromelijk tekort komt. Hier voel je de spanning van het combineren van timing, resource-management, tactiek, beweging en vooral pure vaardigheid die het verschil maken tussen ontsnappen of tenonder gaan. Als de rest van MW3 even leuk en vernieuwend zou zijn als Zombies en minder bugs en installatiemoeilijkheden was dit een topgame geweest.