REVIEW | Alan Wake 2 brengt horror van de bovenste plank

Alan Wake verscheen in 2010 en intussen heeft de tijd niet stilgestaan. Dat mag je letterlijk nemen, want ook alle personages in het spel zijn dertien jaar ouder geworden. Ook deze recensent is inmiddels al wat ouder en heeft enorm goede herinneringen aan Alan Wake. De trailers waren alvast indrukwekkend te noemen, maar kan een franchise na zo’n lange periode nog steeds effectief zijn? Met een extra absorberende broek aan daalden we neer in de horror van Alan Wake II.

• LEES OOK ANALYSE | De RTX features van Alan Wake 2 tegen het licht gehouden

Tijdens de eerste paar minuten van Alan Wake II speel je als een verwarde, naakte man die uit een vijver komt gestrompeld en belaagd wordt door geheimzinnige mensen met zaklampen. Het zijn enkele minuten gameplay die je niet snel zult vergeten. De woorden "Alan Wake II" verschijnen op het scherm en het mag duidelijk zijn dat de toon is gezet. Een toon die je de rest van het spel niet meer zal loslaten. Meteen hierna maken we kennis met het nieuwe hoofdpersonage Saga Anderson, een FBI-agente die samen met haar collega Alex Casey een vreemde moord probeert op te lossen in de bossen van het merkwaardige dorpje Bright Falls. Later in het spel zul je ook opnieuw in de huid kruipen van Alan Wake.

Het verhaal ontplooit zich zoals een goed boek en dus vertellen we verder niets over het plot. Maar wie niet vreemd is met Alan Wake, weet dat de gewelddadige Taken op de loer liggen en dat de realiteit veranderbaar is. Verder leunt het verhaal wel hard op andere Remedy Games. Het loont dus om Alan Wake en Control te spelen voordat je begint aan Alan Wake II. Er zijn namelijk enorm veel easter eggs, personages en achtergrondverhalen die wijzen naar deze twee spellen. Daarom is het best gek dat Remedy geen filmpje heeft gemaakt waarin de gebeurtenissen van Control en Alan Wake worden uitgelegd. Als nieuwe speler zul je het hoofdverhaal begrijpen, maar niet alles zal duidelijk zijn.

De sfeer in Bright Falls is omgeslagen in de voorbije 13 jaar. Het dorp staat half onder water, mensen gedragen zich raar, zitten graag in donkere ruimtes en hebben vaak vreemde conversaties. Het voelt allemaal erg onwennig aan. Saga kan steeds ontsnappen naar haar "Mind Palace", een mentale ruimte waar ze bewijsmateriaal verzamelt om het mysterie te ontrafelen. Dit fungeert als een soort hub waar je vrij kunt rondlopen en alle gevonden teksten en tv-shows kunt herbekijken. Je zult hier vooral foto’s moeten sorteren om ze bij het juiste mysterie te kleven. Dit laatste dient vooral als geheugensteun voor de speler, want qua gameplay is dit eerder eentonig. Verder kun je in de hub ook je wapens upgraden, radiorapporten herbeluisteren en mensen profileren om uit te dokteren of ze de waarheid spreken.

De eerste Alan Wake game had een erg soepele gameplay loop. Telkens als je een Taken tegen het lijf liep, moest je wegduiken, sprinten, met je zaklamp de schaduw verdrijven en vervolgens kogels afvuren. Eens je dat ritme onder controle had, was de game niet zo bijster moeilijk. Alan Wake II heeft dezelfde gameplay elementen, maar ze verlopen bewust iets minder vlot, waardoor je dieper moet nadenken over elke actie. Dit geeft een zeker gewicht aan elke keuze die je maakt, waardoor de enge vijanden tien keer meer horror bevatten. Je zit steeds op het puntje van je stoel wanneer er Taken in de buurt zijn. Vijanden omcirkelen je, spreken je aan met vervormde stemmen en schuilen in het donker. Je voelt je steeds opgejaagd wild en geen enkele andere game deed het ooit zo effectief. Wel zijn de standaard Taken weinig verschillend van elkaar. De ene gooit een bijl of beweegt wat sneller, maar uiteindelijk is het vrijwel steeds dezelfde zwarte schim. Wat meer variatie tussen de locaties heen had leuk geweest.

Voordat de actie losbarst, heb je steeds de tijd om het gebied grondig te verkennen. Dat is nodig, want kogels en batterijen voor je zaklamp zijn broodnodig om te overleven. Daarnaast kun je ook medicatie vinden, al kun je daar niet vaak gebruik van maken. Zelfs op de "normale" moeilijkheidsgraad val je al dood neer na één of twee klappen, waardoor medicatie zelden nodig is. Dit komt meer van pas later in het spel, wanneer vijanden zoals wolven je stukje bij beetje verzwakken. Doorheen het spel vind je kaarten die ook de locatie van alle verstopte voorwerpen tonen. Vaak moet je hierbij nog een cijferslot openen. De code is dan steeds in de nabije omgeving en vraagt soms het nodige denkwerk.

De gevechten zijn pittig en geven steeds enorm veel voldoening. Maar je haalt net zoveel voldoening uit het oplossen van de mysteries van Bright Falls. Het hele spel lang spring je van vraag naar vraag en elke oplossing lijkt wel tien nieuwe vragen op te roepen. Er zijn zoveel achtergrondverhalen en ideeën in Alan Wake II dat je meerdere speelsessies nodig hebt om alles ten volle te vatten. De grenzen tussen het verhaal dat Alan Wake schrijft, de realiteit van Saga en hun connecties met het dorpje, ... alle grenzen vervagen en het wordt meer dan eens erg meta. Je voelt je meer dan eens in een aflevering van Twin Peaks en dat is dankzij het prachtige schrijfwerk van Remedy. Nooit trek je de zaken in twijfel of wordt het ongeloofwaardig. De regels van het verhaal worden steeds gerespecteerd. De grenzen tussen de Remedy games vervagen ook steeds, zeker wanneer je weet dat Sam Lake, het gezicht van Max Payne, en Shawn Ashmore, het gezicht van Quantum Break, ook een vaste rol hebben in Alan Wake II.

De spanning wordt meer dan eens losgelaten met een flinke portie humor. Zo probeert de radiopresentator het hele spel lang met extreem veel overtuiging beef jerky te verkopen en zijn twee lokale gidsen steeds zichtbaar op televisie met hilarische reclamespots. Er zijn ook verschillende scènes gespeeld door echte acteurs en ook daar is zowel de humor als de ongemakkelijke spanning steeds aanwezig. Er is duidelijk erg veel werk gestopt om de wereld tot leven te laten komen. Dit zie je aan kleine details zoals posters, reclameborden, foto’s van gezinnen en slogans voor winkels. Waar je in andere spellen vaak 1001 keer dezelfde poster ziet voorbij komen, is hier een zeer grote variatie en staat alles op de juiste plek. Een poster om je handen te wassen bijvoorbeeld vind je enkel in keukens en toiletten.

Licht en donker staan centraal in Alan Wake II en deze effecten worden fantastisch goed weergegeven. Zelfs wanneer je niet de allernieuwste grafische kaart hebt, blijft dit spel een visuele pracht uitstralen. Je ziet een duidelijk contrast tussen het felle witte licht van TL-buizen en het warme oranje licht van de opkomende zon en kampvuren. Licht en donker lijken haast twee personages te zijn die deel uitmaken van het verhaal. Schaduwen kloppen perfect en het licht valt realistisch neer op de grond, zelfs tussen de meest kleine takken van de bomen.

Alan Wake II is niet zonder fouten, al zijn ze niet talrijk aanwezig. Zo kwam ons personage enkele keren vast te zitten terwijl we aan het wegvluchten waren van de Taken, met alle gevolgen van dien. Daarnaast hadden we een eenmalige crash nadat we werden gedood tijdens een gevecht. Vervelend, maar dit is slechts eenmalig voorgekomen. Gelukkig dat er tal van plekken zijn waar je het spel kunt opslaan. Een ander punt is het gewicht van objecten om je heen. Soms loop je tegen een lamp en gebeurt er niets. Andere keren wandel je tegen een tafel en vliegen de borden, tassen en etensresten in het rond. Dit was ook een bekend gegeven in Control. Bij Alan Wake II stoort het minder omdat je dit soort zaken kunt afschrijven als net dat beetje extra psychologische horror.