REVIEW | RoboCop: Rogue City blijft trouw aan zijn bronmateriaal

De jaren ’80 was de tijd van de pure actiefilm. Terminator, Rambo, Predator, Commando en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Een van de absolute hoogtepunten was echter RoboCop van de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven. Tot op de dag van vandaag spreekt die film nog tot de verbeelding, getuige daarvan RoboCop: Rogue City, een nieuwe game in het universum van de film.

Robocop: Rogue City speelt zich duidelijk een tijdje na de eerste film af. Zijn medeagenten en de mensen van Detroit weten al goed wie RoboCop is en wat ze van hem kunnen verwachten. Dat geldt ook voor alle bad guys die je onderweg tegenkomt.

Het verhaal draait rond ‘The New Guy’ die het idee heeft opgevat om Detroit nog verder tot een plek van verderf te maken. Niet dat dat moeilijk is, want de stad zit echt vol bendes, criminelen en no-go zones. Bij de politie werken in de wereld van RoboCop, het is geen pretje.

Je zou dan ook denken dat RoboCop: Rogue City uren en uren enkel en alleen maar knallen is, maar niets is minder waar. RoboCop is immers agent en die zijn er om misdaden op te lossen. Tussen al dat schieten door zal je dus ook boetes uitdelen, kleine puzzels tot een goed einde moeten brengen en ga zo maar door.

De identiteit van The New Guy wordt trouwens belachelijk snel bekend gemaakt en is bovendien ook nog eens een lachertje. We snappen dat je een link wil maken met de film en dat je een leuke twist bedacht denkt te hebben, maar zorg en dan wel voor dat die ergens op slaat.

Wanneer je terug bent op het politiebureau zal je je collega’s zelfs moeten helpen met kleine taken. Wanneer je partner zwaar gewond geraakt mag jij zo even rond gaan met de wenskaart die ze naar het ziekenhuis willen sturen.

Dat klinkt allemaal misschien een beetje bizar, maar het is duidelijk een poging van de ontwikkelaar om wat humor in de game te steken. Wie de originele film nooit heeft gezien, weet waarschijnlijk dan ook niet dat daar, naast het gratuite geweld, best veel humor in zat. RoboCop was pure satire zoals je die eigenlijk alleen maar in de jaren ’80 kon krijgen. De humor in deze game is niet altijd even geslaagd, maar meermaals hadden we toch een domme grijns op ons gezicht. Vooral wanneer RoboCop weer een of andere idiote slagzin over ‘Justice’ uitkraamt.

Jammer genoeg is de voice acting over het algemeen echt schrijnend. Het houterige past bij een personage als RoboCop (Peter Weller keert ook terug in zijn rol), maar dat hoeft echt niet voor iedereen zo te zijn. Doe daar nog eens bovenop dat de synchronisatie van de monden en de gezichten met de stemmen echt schrijnend is en je weet dat je niet met heel veel plezier naar de cutscenes zal kijken.

Voor het overige valt RoboCop: Rogue City audiovisueel best te pruimen. Alles is lekker bloederig, de soundtrack is van een meer dan degelijk niveau en de omgevingen zien er niet perfect uit, maar passen wel perfect binnen het plaatje van RoboCop.

RoboCop is een robot, grotendeels dan toch, en die kan je upgraden. Hij heeft dan ook een skill tree, waarin je heel wat skill points kan steken. Een aantal skills zijn puur gericht op combat (meer damage, meer health enzovoor), maar je kan ook je perception of je focus verbeteren, zodat je meer clues in de omgeving kan vinden om andere misdaden op te lossen of om meer experience te krijgen.

Je kan ook je Auto-9 upgraden, je trouwe wapen dat je altijd bij je hebt en dat een ongelimiteerd aantal kogels heeft. Daarvoor moet je moederborden gebruiken waar je dan modifiers kan activeren. Je moet daarbij wel opletten, want je kan ook penalties krijgen, waardoor de stats van je wapen dalen. Elk moederbord heeft een bepaald circuit waarop je items kan plaatsen om van de powers source de modifiers te activeren. Elk item heeft een percentage dat aangeeft hoeveel de modifier waard is en ook in- en uitgangen, zodat je kan bepalen naar waar de stroom loopt.

Het upgraden van je wapen is zo een kleine puzzel waar je wel heel afhankelijk bent van dingen die je in de omgeving moet vinden. Vind je niet de juiste items, dan kan het zijn dat je je moederbord niet deftig kan invullen. Doorheen de game vind je ook regelmatig nieuwe moederborden, waardoor je weer telkens helemaal opnieuw moet beginnen puzzelen.

Sommige van die modifiers zijn trouwens echt belachelijk overpowered. Zo slaagden wij er in om er voor te zorgen dat ons wapen niet meer herladen moest worden. Omdat we ook een oneindig aantal kogels hebben, wil dat de facto zeggen dat we gewoon de schietknop constant ingedrukt konden houden.

De combat in RoboCop: Rogue City is ook een gemixt verhaal. RoboCop is een absolute tank en doet dus niet aan cover, bukken, springen en noem maar op. Je stapt (niet lopen) gewoon in het zicht van je vijanden en begint vol te knallen. Af en toe probeer je wat uit het zicht te blijven, maar daarmee is ook alles gezegd. RoboCop: Rogue City mixt zijn levels ook van extreem lineair naar iets meer open-world waar je zelf beslist wat je volgende missie is.

RoboCop: Rogue City is ook niet echt een moeilijke game. Af en toe zal je wel eens sterven, maar eens je weet vanwaar vijanden allemaal kunnen komen, dan knal je ze vrij snel allemaal naar het hiernamaals. Wanneer we het dan toch lastig hadden, was dat vooral omdat we geen enkele vorm van cover hadden en we problemen hadden met het trage bewegen van RoboCop.