REVIEW | Ad Infinitum – voor casuals die houden van een goed verhaal

Ad Infinitum, letterlijk vertaald “tot in het oneindige”, is een gloednieuwe psychologische horrorgame van Hekate, uitgegeven door Nacon Games. Het spel speelt zich af in een setting die we wel vaker zien in horror, Wereldoorlog 1. Tijdens Gamescom konden we al een half uurtje van het spel zien, maar nu namen we het spel volledig onder de loep, wat ons ongeveer 7 uur heeft geduurd.

Het verhaal gaat over een Duitse soldaat die zich, na de nachtmerrie van Wereldoorlog 1, in een levende nachtmerrie bevindt tussen twee realiteiten. Het speelt zich af op twee verschillende locaties: de Mansion, waar hij is opgegroeid, en de trenches, waar hij zijn tijd doorbracht tijdens de oorlog. Tijdens het verhaal door leer je meer over zijn familie, welke trauma’s daar aan verbonden zijn, en wat er is gebeurd aan het front tijdens de oorlog. Dit ontdek je door allerlei puzzels op te lossen, naar telefoongesprekken te luisteren en heel veel brieven te lezen. Je kan ook allemaal dog tags verzamelen, maar deze zijn louter collectibles. Tijdens het verhaal probeer je te ontdekken wat echt is, en wat niet. De psyche van het hoofdkarakter is helemaal in de war, wat logisch is als je door alle trauma's van de oorlog moet leven en daarna monsters op dezelfde plek terugvindt.

Op beide locaties zijn er heel veel plekken waar je in het eerste chapter nog niet naartoe kan. In volgende chapters unlock je de juiste tools om alles verder te ontdekken. Zo krijg je in het eerste chapter een bijl om muren en houten constructies mee kapot te slaan zodat je weg kan lopen van de monsters die je volgen, of andere ruimtes kan ontdekken die nog meer lore bevatten. In het tweede chapter krijg je een kniptang om, in de juiste volgorde, prikkeldraad kapot te knippen. Weet je even niet waar je naartoe kan of sta je voor gesloten deuren? Geen nood, het monster komt steeds tevoorschijn op de plek waar je niet naartoe moet, zodat je weet waar je wel heen kan. Op het einde is het wel satisfying als je overal eindelijk bent geweest, en er geen gesloten deuren meer zijn. Geen geheimen meer.

Ad Infinitum is heel intuitief. De devs vertelden ons tijdens Gamescom dat de moeilijkheidsgraad van het spel vooral gericht is naar casual spelers. Dit merkten we zeker en vast ook op. De puzzels zijn heel vanzelfsprekend en hebben bijna geen brain power nodig om op te lossen. Denk aan: morse code ontcijferen terwijl de instructies voor je neus hangen, een generator zoeken om aan te zetten waar je gewoon de kabels van moet volgen, etc. Liefst hadden we toch een iets grotere uitdaging, maar dat was niet het hoofddoel van de developers. Hun hoofddoel was de verhaallijn, en daar hebben ze echt mee uitgepakt. Ad Infinitum bevat enorm veel lore, maar dit draagt zeker en vast bij aan het sterke verhaal. Hekate heeft getoond met Ad Infinitum dat het vol inspiratie zit en een complex verhaal tot in de puntjes goed kan uitschrijven.

Verder, zoals al gezegd in de preview, zijn de graphics heel erg sterk. In de trenches zie je soms echt niets, maar dat is ook de bedoeling. Dit draagt bij tot een enge atmosfeer, omdat je nooit weet wat er in de mist schuilt. Er is een grote focus gelegd op details, en dat kunnen we zeker en vast apprecieren. De stemacteurs in het Engels zijn ook geweldige keuzes geweest. Zeker in een game als dit is het bijzonder belangrijk om goede stemmen te kiezen, die echt bijdragen aan het verhaal.