REVIEW | Starfield is een overweldigend grote ruimtefantasie

Bethesda Game Studios staat bekend om hun grootse open werelden, waarin je vrij bent om te gaan en te staan waar je wilt. In de weelderige fantasylandschappen van The Elder Scrolls of de desolate nucleaire ruïnes van de Fallout-reeks: in Bethesda-games verlies je makkelijk honderden uren. Nu wil de studio daar een schepje bovenop doen met Starfield. Bethesda belooft namelijk een volledig universum, dat je volledig vrij kan verkennen. Kan het die belofte waarmaken?

Wanneer je Starfield voor de eerste keer opstart, stap je in de vacuümgetrokken laarzen van een mijnwerker die op een verafgelegen maan een vreemd artefact ontdekt. Dat object brandt een vreemd visioen op je netvlies en trapt het hoofdverhaal van de game in actie. Je gaat op zoek naar de waarheid achter het mysterie van de artefacten. Onderweg kom je een bont allegaartje aan personages tegen, op heel uiteenlopende locaties. Je kan ook heel wat andere missies ondernemen: wil je een huurling worden? Doe maar. Liever een ruimtetrucker? Dat kan ook. De karakteristieke vrijheid van Bethesda games is in Starfield volledig intact.

Voor je eropuit trekt, moet je eerst je personage creëren. De character creator van Starfield zit erg slim in elkaar. Je kan simpelweg enkele templates aanpassen en vertrekken, of je kan alle menu’s één voor één openklikken en je personage volledig naar je eigen hand zetten, van de breedte van je neusvleugels tot het extra gewicht dat je boven je broeksriem meetorst. De resultaten die je tevoorschijn kan toveren, zien er ook veel beter uit dan de soms plastieken creaties die je in eerdere Bethesda-games te zien kreeg.

De creatie van je personage stopt niet bij je fysieke look. Je krijgt ook de keuze tussen heel wat verschillende backgrounds, die bepalen met welke vaardigheden je personage van start gaat. Daarna kan je nog enkele traits kiezen. Dat zijn unieke eigenschappen aan je personage die wat meer geschiedenis en gameplayvoordelen geven. Zo kan je je personage opzadelen met een lening voor een huis, die iedere week afbetaald moet worden. Dit is een vorm van roleplayen die we van Bethesdagames niet gewend zijn: meestal zijn hun personages gewoon lege vlakken die je zelf al dan niet kan inkleuren.

In tegenstelling tot andere RPG’s heeft je Starfield-personage geen attributen zoals strength of charisma. In plaats daarvan krijg je een erg uitgebreide skill tree. Iedere keer je een level omhooggaat, speel je een nieuw skill point vrij. Die investeer je dan in een nieuwe skill, of een hoger niveau van een vaardigheid die je al verworven hebt. Het systeem gaat niet zo diep als bijvoorbeeld Baldur’s Gate 3, maar biedt meer dan genoeg variatie om heel uiteenlopende personages te maken.

Je vaardigheden zijn ook maar een van de vele systemen waar je in Starfield mee bezig zal zijn. Daarnaast kan je je ruimteschip bemannen en upgraden, planeten scannen en catalogiseren, je mysterieuze artefactkrachten verder uitbouwen, materialen zoeken om nieuwe upgrades te craften, je wapens en ruimtepakken pimpen, en ga zo maar verder. De hoeveelheid aan content in Starfield is simpelweg overweldigend te noemen.

Voor ervaren Bethesda-fans zal de drang groot zijn om erop uit te trekken van zodra je je ruimteschip hebt. Je kan een bezoekje gaan brengen aan wat er overblijft van je thuisplaneet, landen in de stofwoestijnen van Mars of op zoek gaan naar een verafgelegen garden world waar je een eigen basis wil oprichten. Je kan landen waar je maar wil, een richting kiezen en zien wat je ontdekt. Het hele universum ligt letterlijk aan je voeten.

Dat doet misschien wat denken aan No Man’s Sky, maar vergis je niet: Starfield is zeker geen kloon. Je kan mineralen uitbreken met je laser en buitenaardse beesten scannen, maar dat is maar een klein deel van de mogelijkheden die je in Starfield krijgt.

De schaal van alles dat je in Starfield kan terugvinden, is soms moeilijk te vatten. De planeten waarop je kan landen, zijn gigantisch. De afstand tussen hemellichamen is ook realistisch: je moet dus niet proberen om in real-time van de ene planeet naar de andere te vliegen. Gelukkig kan je met je scanner in de cockpit of de starmap snel een volgende bestemming kiezen.

De controls van je ruimteschip zitten niet zo simpel in elkaar. Je moet het debiet van je motoren verdelen over je wapens, schilden, drijfkracht en je warp drive. Als je net uit een zogenaamde grav jump komt en onmiddellijk onder vuur komt van een vijandelijk schip, moet je dus snel kunnen schakelen als je niet tot ruimteschroot gereduceerd wil worden. Combineer dat met vijanden die uit alle richtingen kunnen komen en een gebrek aan ontsnappingsmogelijkheden en je hebt een recept voor soms pittige gevechten.

Naast de kanonnen van je ruimteschip, beschik je in Starfield ook over een volledig arsenaal aan wapens op mensenmaat. Het schieten in Starfield voelt veel beter dan dat uit Fallout 4, maar bezit nog steeds een zekere stijfheid wanneer je het vergelijkt met echte shooters. Je hebt veel opties over hoe je je vijanden te lijf wil gaan: van dichtbij of op lange afstand. Er zijn veel verschillende wapens om uit te kiezen. Met je boost pack kan je over vijanden heen springen om ze in de rug te schieten. Met je alien powers kan je vijanden in een zwaartekrachtveld vangen. In bepaalde situaties kom je zelfs in zero gravity-schietpartijen terecht. Vuur dan je wapen af en je wordt de kamer door gekatapulteerd.

Tijdens je reis doorheen de melkweg tovert Starfield regelmatig adembenemende uitzichten op je scherm. De ondersteunende muziek is vaak de kers op de taart, maar is op andere momenten dan weer te minimalistisch. De honderden (duizenden?) NPC’s die de game rijk is, worden leven ingeblazen door een erg diverse cast aan acteurs. Het gesprekkensysteem, waarbij de camera Oblivion-gewijs in close-up van je gesprekspartner gaat, had gerust wat meer op dat van Skyrim mogen lijken. De personages in Starfield zien er dan wel stukken beter uit dan die in Oblivion, maar de eeuwige close-ups worden soms toch een beetje awkward.

Het universum zelf is prachtig vormgegeven, in een artstyle die de ontwikkelaar zelf ‘NASA-punk’ genoemd heeft. Alles ziet eruit als een logische ontwikkeling van de raketten en ruimtepakken die we vandaag kennen. Deze medaille heeft echter ook een keerzijde. Het design van heel wat objecten is erg druk, met heel veel kleine details die samen soms voor een overload zorgen. Dat kan het moeilijk maken om je weg te vinden, of op een oogopslag te zien welke objecten de moeite zijn om op te rapen en welke je beter laat liggen.

Ook de in-game menu’s lijden hieronder. Je inventory is onoverzichtelijk, met een lettertype in volkapitalen dat de leesbaarheid zeker niet bevordert. Alle gegevens staan aan één kant van je scherm gepropt, met een groot 3D-model van het object dat de rest van je scherm inneemt. De meldingen die soms op je kompas verschijnen, zijn ook moeilijk leesbaar. Ben je even de weg kwijt en wil je de ‘surface map’ gebruiken om je weg te vinden? Dan ben je eraan voor de moeite. De game rendert gewoon een blauw oppervlak waarop geen details zichtbaar zijn. De functie is momenteel zodanig nutteloos, dat we zelfs vermoeden dat dit een bug is die nog opgelost moet worden.

Want ja, het zou geen Bethesdagame zijn zonder bugs. Starfield heeft van een veel langere ontwikkeling kunnen genieten dan zijn voorgangers. Dat merk je ook: de game draait over het algemeen vrij vlot op Series X-hardware, met maar hier en daar een stottering. Er zijn ook veel minder bugs dan je zou verwachten van een game met deze schaal.

De bugs die er wel zijn, zijn soms wel erg bizar. Zo geraken sommige personages op tijd en stond hun haar kwijt, om het na een reload opeens terug te hebben. (Deze bug is na de meeste recente patch opgelost.) Maar het kan nog vreemder. Zo wordt ons ruimteschip al sinds het begin van de game vergezeld door een meereizend stuk ruimterots. Het hangt daar gewoon maar te hangen en heeft verder geen invloed op de wereld. Zelfs als we van schip wisselen en terug opstijgen, is de rots daar terug om in stilte rond ons schip te draaien. Het zijn zaken die je vaak enkel in een Bethesda game terugvindt.

Starfield bezit ook dat speciale gevoel dat je van andere Bethesda-titels krijgt. Iedere keer je in je ruimteschip stapt, krijg je het gevoel dat alles mogelijk is. Soms komen alle systemen samen om een echt memorabel moment te creëren, dat je nergens anders vindt. Dat is het echte verhaal van Starfield: de keer waarop je, tijdens het verkennen van een maanlandschap, besluit om aan boord van een piratenschip te sluipen. Wanneer je de boel overhoop begint te schieten, vertrekken de piraten in volle paniek richting de ruimte. Je schakelt de rest van de crew uit, neemt het schip over en gaat op zoek naar een ruimtestation om je nieuwe schip te docken en te verkopen… Maar dan blijkt dat dichtstbijzijnde station ook overrompeld te zijn door misnoegde ruimtereizigers. Een routinelanding is zo een volledig nieuw avontuur geworden. Dat zijn de verhalen die van Starfield een topgame maken.